Κάτω_τα_χέρια_από_τη_Ζωή

Η χρόνια θεσμική υπανάπτυξη της χώρας, σε συνδυασμό με τις παρατηρούμενες τον τελευταίο καιρό παλινωδίες, αυτονόητα συνηγορούν στη σκέψη ότι σε αυτήν την προσπάθεια της εθνικής ανάταξης που έχομε μπροστά μας, δεν περισσεύει κανένας… 

Το σημερινό μας πρόβλημα δεν είναι τόσο η ακήρυχτη πτώχευση, όσο είναι το γεγονός ότι η κοινωνία μας έχει ήδη πληγεί ανεπανόρθωτα σε επίπεδο τυπικών θεσμών, με προεξέχον δείγμα αυτής της καθολικής κατάπτωσης τον “ανεξάρτητο” θεσμό της “δικαιοσύνης”.

Όμως πέρα από την ατιμωρησία και την ασυλία με την οποία περιβάλλονται οι ολετήρες του κοινωνικού μας ιστού, μια σειρά άλλων παραβιάσεων συντελείται και μάλιστα σε ασύλληπτα όρια,
πολύ πέρα από τη συνταγματική κανονικότητα, έξω από τη διεθνή νομιμότητα και έτη φωτός μακριά από τις επιταγές της χάρτας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Στην έκθεση που δημοσιεύθηκε στις 27 Μαρτίου 2014 από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, και που πρόσφατα είχαμε και την επικαιροποίησή της, έχει περιγραφεί και λίγο-πολύ έχει τεκμηριωθεί ο όλεθρος που ζούμε όλοι μας αυτήν την εποχή που όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά της κοινωνικής απομόνωσης και της ανθρωπιστικής κρίσης, που ακολούθησαν την ελληνική «διάσωση». 

Μια «διάσωση»  που όπως έχει πλέον ευρέως συνομολογηθεί, στην πραγματικότητα ήταν η διάσωση των ανεξέλεγκτων, γαλλογερμανικών πρωτίστως, τραπεζών.

Αξίζει να διαβάσει κανείς, ένα προς ένα τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει η παραπάνω μνημονευόμενη έκθεση, συστήνοντας στους δανειστές και δυνάστες μας, τα εξής:

1. Αποφυγή χρηματοδοτικής υποστήριξης υπό όρους επαχθείς που υπονομεύουν τις προοπτικές ανάπτυξης της χώρας και παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα.

2. Υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης στην διενέργεια λογιστικού ελέγχου του χρέους.

3. Εξέταση της περίπτωσης απομείωσης του χρέους σε βιώσιμο επίπεδο.

4. Συμπερίληψη και έλεγχος μετρήσιμων στόχων μείωσης της ανεργίας και της φτώχειας, στο πρόγραμμα προσαρμογής.

5. Εξασφάλιση διαφάνειας στις συναλλαγές των δανειστών με την ελληνική κυβέρνηση, με τρόπο που να σέβεται τα πολιτικά δικαιώματα και να διασφαλίζει την ενημέρωση της κοινής γνώμης.

6. Με ειδική μνεία προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ, καλεί όπως οι μελέτες βιωσιμότητας του χρέους να γίνονται αφού λαμβάνονται υπόψη οι αναγκαίες προϋποθέσεις διασφάλισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

7. Σύσταση για την εκπόνηση νέου προγράμματος προσαρμογής, με όρους που θα επιτρέπουν την αντιμετώπιση του ελλείμματος και του χρέους, χωρίς την υπονόμευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ακριβώς αυτά υπενθύμισε με δικά της λόγια και η Πρόεδρος της Βουλής (ΠτΒ) σε μιαν ομιλία της που δεν θα περάσει απαρατήρητη από την κοινοβουλευτική Ιστορία του τόπου, ιδιαίτερα από το 19ο λεπτό της και μετά.

Δυστυχώς, ο τεκμηριωμένος λόγος της ΠτΒ ως μια μοναχική φωνή υπέρ του δημοσίου συμφέροντος αλλά και ως μια προτεινόμενη γραμμή άμυνας απέναντι στις παράλογες -στα όρια της τυφλής εκδικητικότητας- απαιτήσεις των δανειστών, δυναστών και συνδίκων της ανομολόγητης ελληνικής πτώχευσης, πέρασε απαρατήρητος. 

Πέρασε απαρατήρητος ο λόγος της διότι, στο ίδιο έργο θεατές, τον είδαμε να θάβεται κάτω από τους τόνους της κοινοβουλευτικής λάσπης που ξέρασαν οι περισσότερες πτέρυγες ενός παραδομένου στον καιροσκοπισμό και απελπιστικά κατώτερου των περιστάσεων κοινοβουλίου. 

Ήταν πράγματι λυπηρό, διότι δεν έχομε δα και μυαλό ούτε και μνήμη χρυσόψαρου για να ξεχνάμε τα έργα και τις ημέρες του κ. Χάρη Θεοχάρη, τον οποίο παρακολουθήσαμε εμβρόντητοι να  συναγελάζεται με τον μέγα λογιστή του Κράτους μας και να συμφωνούν οι δύο τους, σαν παλιόφιλοι, ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τα έξοδα λειτουργίας της “Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος”!  

Λες και είναι κανένα παιχνίδι ή καμία προσωπική διαστροφή της ΠτΒ η επιμονή της για αυτόν τον έλεγχο κι όχι ένα πολύτιμο διαπραγματευτικό εργαλείο, του τελικού πορίσματος της επιτροπής, βέβαια,  εκκρεμούντος.

Λες και το αίτημα του λογιστικού ελέγχου δεν είναι πάνδημο, λες και δεν αποτελεί σύσταση του ΟΗΕ, λες και δεν είναι ακόμα, ακόμα και μνημονιακή μας υποχρέωση!

Λες και δεν θα μπορούσε, ο μέγας λογιστής του Κράτους, αφού τόσο πολύ κόπτεται για τα δημόσια οικονομικά μας, να κόψει κάμποσα από τους μισθούς και τις αμοιβές των λογής-λογής συμβουλατόρων που συνεχίζουν να συμβουλεύουν επτά μήνες τώρα το κράτος μας, αφού με τις συμβουλές τους πρώτα μας οδήγησαν στην οικτρή ήττα, της οποίας τις συνέπειες ήδη έχουμε αρχίσει να βιώνουμε!

Ακόμα χειρότερα, ως ζήτημα ηθικής τάξης, ο  δομημένος λόγος της Π.τΒ. θάφτηκε κάτω και από ένα βαρύ και βρώμικο πέπλο κλασσικού αλλά και νεόκοπου αυριανισμού, επικουρούμενου από τα κραξίματα των ευτραφών κοράκων του αναδυόμενου συστήματος εξουσίας και συνοδευόμενου από τα φληναφήματα των ακριβοπληρωμένων πλουμιστών παπαγάλων της πάντα άρχουσας και πάντως ανενόχλητα κυρίαρχης μηντιοκρατίας, που με ψυχαναλυτικά (sic), σεξιστικά και άλλα ανόητα επιχειρήματα, υποβάθμισαν τις σημαντικές και μείζονος εθνικού συμφέροντος αιτιάσεις∙ δυστυχώς, άλλοτε με την ανοχή κι άλλοτε με την ενεργό συμμετοχή του ίδιου του κυβερνητικού επιτελείου!

Οι αγορεύσεις της, όπως και η προ καιρού “ανεπίδοτη” επιστολή της ΠτΒ προς τον Πρόεδρο της Ελληνικής Τηλεδημοκρατίας μας, όμως, μπορούν να ιδωθούν μόνο ως χρήσιμη παρακαταθήκη και δυνητικά ισχυρό όπλο στα χέρια μιας έντιμης κυβέρνησης που θέλει να ισχυρίζεται ότι προάγει το εθνικό συμφέρον.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν θα ανεχθεί εύκολα νέες Παπαδημοκρατίες, ούτε θα επιτρέψει αναντίρρητα στους ολετήρες που κυβέρνησαν 40-τόσα χρόνια και που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν, να έχουν ξανά νομή στην εξουσία, σύμφωνα με τα εξυφαινόμενα σενάρια και τους ασεβείς πόθους ορισμένων.

Εν τω μεταξύ, το γεγονός παραμένει ένα και δεν είναι άλλο από το ότι καλά κρατούν οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συντελούνται στην Ελλάδα, προκειμένου να εξυπηρετείται ένα χρέος, που πέρα από την άστοχη αναγνώριση της νομιμότητάς του, δεν έχει μεριμνήσει κανείς για τον ενδελεχή έλεγχο της σκοπιμότητάς του. Μόνο πρόχειρες και αναξιόπιστες εκτιμήσεις του πέντε-δέκα…

Των παραπάνω δοθέντων, παραμένει εύλογη η απορία, γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει πράξει το παραμικρό ούτε κατά την περασμένη εποχή της φαιδρής δημιουργικής ασάφειας ούτε σε τούτην την εποχή της ζοφερής, καταστροφικής σαφήνειας, για να εκμεταλλευτεί τις προβλέψεις των συνομολογημένων συνθηκών, τις συστάσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και  τον αγώνα που δίνει σχεδόν μόνη της η Πρόεδρος της Βουλής. 

Εν αναμονή αυτής της απάντησης που η ελληνική κοινωνία περιμένει και η κυβέρνηση οφείλει να δώσει, μόνο ένα μπορούμε να ανακράξουμε: 

#Κάτω_τα_χέρια_από_τη_Ζωή

http://www.toportal.gr/