Περί ευρωτυφλώσεως

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως στην προεκλογική περίοδο, που μόλις ξεκίνησε κι επισήμως, θα βρεθούμε μπροστά σε πολλές πρωτόγνωρες καταστάσεις, με δεδομένο μάλιστα πως το πολιτικό σκηνικό έχει υποστεί ριζικότατες μεταβολές μετά την αποδοχή του νέου μνημονίου από την κυβέρνηση Τσίπρα. Επειδή όμως πολλοί είναι αυτοί που έχουν κουραστεί να «πέφτουν διαρκώς από τα σύννεφα», τουλάχιστον το τελευταίο δίμηνο, έχω την εντύπωση πως δεν νιώθουν ιδιαίτερη έκπληξη βλέποντας κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (ό,τι απέμεινε απ’ αυτόν τουλάχιστον) να υπερασπίζονται την παραμονή της χώρας σε αυτή την Ευρωζώνη με μεγαλύτερο φανατισμό κι απ’ την Ντόρα Μπακογιάννη.

Ακούσαμε λοιπόν μέχρι και τον Αλέξη Τσίπρα να εκτιμά δημοσίως ότι εφόσον δεν υπήρχε η συνθηκολόγηση εκ μέρους του στον καινούργιο «μνημονιακό μονόδρομο», ήταν υπαρκτός ο κίνδυνος ακόμη και να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Προσωπικά αδυνατώ να αντιπαραθέσω λογικά επιχειρήματα απέναντι σε τέτοιου είδους τοποθετήσεις, ιδιαίτερα όταν επιστρατεύονται προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, δηλαδή την επιβολή νέων ακραίων πολιτικών λιτότητας πάνω σε ένα λαό, που δείχνει κυριολεκτικά να έχει φτάσει στα όριά του. Δεν μπορώ όμως να μην ομολογήσω πως η υιοθέτηση τέτοιας τρομολαγνικής ρητορείας ακόμη κι από εκείνο το κόμμα, που ανέβηκε μόλις πριν από λίγους μήνες στην εξουσία αντιπαλεύοντας τέτοιου είδους «θεωρίες», γεννά πολλά ερωτηματικά, ενώ παράλληλα ελλοχεύει θανάσιμους πλέον κινδύνους.
Πρώτον, γιατί η δαιμονοποίηση του εναλλακτικού δρόμου (κοινώς η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος) ανοίγει διάπλατα το δρόμο για τη διαιώνιση τον πολιτικών λιτότητας. Μην έχουμε αμφιβολίες, ο μπαμπούλας του Grexit θα επανέρχεται κάθε τόσο από την πλευρά των Ευρωπαίων εταίρων μας, όσο μάλιστα διαπιστώνουν ότι «πιάνει». Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις χθες ήρθε ο επικεφαλής του ESM, Κλάους Ρέγκλιγκ, όχι μόνο να εκφράσει αμφιβολίες για την επιτυχία του νέου ελληνικού προγράμματος, αλλά παράλληλα, να τονίσει ότι «η απειλή του Grexit παραμένει, εάν δεν εφαρμοστούν οι όροι του πακέτου διάσωσης».
Δεύτερον, η εμμονική άρνηση εκ μέρους του «κυβερνητικού» ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και να ανοίξει μια τέτοια είδους συζήτηση θέτει σοβαρά ερωτηματικά όσον αφορά στις κοινωνικές συμμαχίες που επιδιώκει πλέον. Γιατί μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να διατείνεται πως η επιλογή υιοθέτησης του νέου Μνημονίου, προκειμένου να αποφευχθεί η «καταστροφή της εξόδου από το ευρώ», να έγινε με διακηρυγμένο στόχο να προστατευτούν τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, υπάρχει όμως κανείς που να αμφιβάλλει ότι αυτή ωφέλησε κατά βάση την αστική τάξη;
Τρίτον, καλό θα είναι να έχουμε στο μυαλό μας ότι είναι αυτή η αστική τάξη, η οποία όταν δει τα δύσκολα, θα επιδιώξει να καταθέσει ηγεμονικά μια πρόταση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, προφανώς προς όφελος της. Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί υπό της υπάρχουσες συνθήκες να εγγυηθεί ότι το κοινό νόμισμα θα μακροημερεύσει. Με αυτό το σκεπτικό, είναι πλέον κοινό μυστικό ότι όλο και περισσότερες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη καταστρώνουν πλέον Plan B.
Τέταρτον, η επιχειρηματολογία περί διεθνούς απομόνωσης σε περίπτωση εξόδου από την Ευρωζώνη είναι τουλάχιστον αποπροσανατολιστική. Όποιος συγχέει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και τις δυνατότητες οικονομικής ανάκαμψής της αποκλειστικά και μόνο με την παραμονή της στην Ευρωζώνη, καλά θα κάνει να εξετάσει εκ νέου το διεθνές περιβάλλον. Ίσως μάλιστα μια ματιά στο παράδειγμα της Ισλανδίας να τον κάνει κάπως σοφότερο.
Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα λοιπόν δεν μπορεί να είναι από μόνη της ούτε ευεργετική ούτε καταστροφική, αντιθέτως εξαρτάται από το πολιτικό σχέδιο που θα εφαρμόσει η εκάστοτε κυβέρνηση για το εάν θα είναι αυτή προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων ή όχι. Κι έλλειψη ενός τέτοιου σχεδίου εκ μέρους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν της επιτρέπει επ’ ουδενί να κατηγορεί για «αποστασία» και πολλά άλλα όσους αρνήθηκαν να αποδεχτούν το πραγματικό σχέδιο Σόιμπλε, που προέβλεπε την περαιτέρω εξόντωση της καθημαγμένης ελληνικής κοινωνίας. Ακόμη δε περισσότερο είναι υποκριτικό να καταλογίζει διάσπαση σε όσους διαχώρισαν επισήμως τη θέση τους δημιουργώντας τη Λαϊκή Ενότητα, προκειμένου να εκφράσουν εκείνη την ουσιαστική εναλλακτική πρόταση απέναντι στην ακραία λιτότητα που επιβάλλεται από τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ευρωτύφλωση που έχει κυριεύσει όσους εκφράζουν πλέον στο δημόσιο διάλογο τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο επισφραγίζει την αλλαγή στρατοπέδου εκ μέρους του μέχρι πρότινος μεγαλύτερου συγκυβερνώντος κόμματος, αλλά επιπλέον επιχειρεί να δημιουργήσει τις συνθήκες εγκλωβισμού ενός κομματιού του ελληνικού λαού, που μέχρι πρόσφατα αμφισβητούσε έμπρακτα τις μνημονιακές πολιτικές.

Η εναγώνια προσπάθεια μάλιστα να στηθούνε «εκλογές στα γρήγορα» αποδεικνύει το λόγου το αληθές. Δεν είναι λίγοι πάντως εκείνοι που εκτιμούν πως με δεδομένο ότι μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας έχουν αποδείξει, ακόμη και πολύ πρόσφατα, πως δε χαμπαριάζουν από τέτοιου είδους εκβιαστικά διλήμματα, το πιθανότερο είναι ότι πολύ σύντομα θα βρεθούμε μπροστά σε μια καινούργια, μάλλον ελπιδοφόρα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.
   http://tvxs.gr/