Τα 200.000 «μετέωρα» παιδιά

Πάνω από 200.000 παιδιά μεταναστών, που ζουν εδώ στην Ελλάδα, αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό και παράλληλα γραφειοκρατικό πρόβλημα: Αυτό της ιθαγένειας, όπου όλα αυτά τα παιδιά δεν έχουν πιστοποιητικό γέννησης, δεν μπορούν να ταξιδέψουν ελεύθερα εκτός Ελλάδας, δεν μπορούν να σπουδάσουν εύκολα εκτός Ελλάδας ή στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ. Δεν μπορούν να ζήσουν και να εργαστούν ελεύθερα στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, δεν έχουν πλήρη πρόσβαση στην αγορά εργασίας, δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα. Το επίσημο έγγραφο που αποδεικνύει την ταυτότητα του κάθε παιδιού είναι μόνο το διαβατήριο και χρειάζεται άδεια παραμονής για να ζει νόμιμα στη χώρα που γεννήθηκε και έχει μεγαλώσει.
Η ουσιαστική ένταξη των ανθρώπων αυτών στην ελληνική κοινωνία και παράλληλα η ενσωμάτωση
δεν μπορεί να γίνει με άλλο τρόπο πέραν της απόκτησης της ιθαγένειας και αυτό είναι αποδεδειγμένο στην πράξη. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στις υπόλοιπες χώρες με μεταναστευτικά ζητήματα, δεν μιλάμε για μετανάστες που είναι παράνομοι, αλλά για παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί εδώ και έχουν μεγαλώσει, αλλά και για παιδιά που έχουν έρθει από πολύ μικρή ηλικία. Η οργάνωση, που αποτελείται από παιδιά δεύτερης γενιάς μεταναστών εδώ στην Ελλάδα, η Generation 2.0, θέτει ως πρώτη προτεραιότητα την απόκτηση ιθαγένειας ως μόνη λογική λύση για την κοινωνική ένταξη αυτών των παιδιών και την ομαλή ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία.
Έχει ενδιαφέρον όμως να δούμε τι κάνουν παρομοίως και άλλες δημοκρατικές χώρες με μεταναστευτικά ζητήματα, με μερικά παραδείγματα από μετανάστες δεύτερης γενιάς.
Ο ρόλος της εκπαίδευσης
Στη Σουηδία, οι μετανάστες μαθητές που δεν γνωρίζουν καλά τη σουηδική γλώσσα, παρακολουθούν ειδικά ξεχωριστά μαθήματα για τη διδασκαλία της, τα οποία τους δίνουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν τις γραπτές και προφορικές τους γλωσσικές δεξιότητες.
Σε Αυστραλία και Καναδά τα μαθήματα εκμάθησης της γλώσσας γίνονται ανά περιοχή, με στόχο την κάλυψη των διαφορετικών αναγκών της κάθε πολιτείας. Συγκεκριμένα, στον Καναδά έχει οριστεί ως υπεύθυνος ένα υψηλόβαθμο στέλεχος με ειδικό ρόλο τη Μαθητική και Κοινοτική Ισότητα στο Τορόντο, και έχει ενεργοποιήσει «σύμβουλους ένταξης».
Στο Ισραήλ προσφέρεται σειρά εκπαιδευτικών υπηρεσιών σε παιδιά μεταναστών, όπως συμβουλευτική και οικονομική βοήθεια, καθώς και ειδικά προπαρασκευαστικά μαθήματα για όσους δεν μπορούν να μπουν στο Πανεπιστήμιο.
Στην Ολλανδία το πρόγραμμα Συμβουλευτικής σε Μαροκινούς προνοεί την καθοδήγηση παιδιών Μαροκινών μεταναστών από «δεύτερης γενιάς» Μαροκινούς φοιτητές. Η αξιολόγηση του προγράμματος έδειξε ότι το γεγονός ότι οι καθοδηγητές ήταν μέλη της δικής τους κοινότητας λειτούργησε ευεργετικά προς τα παιδιά αυτά.
Στη Γαλλία, Ακαδημαϊκά Κέντρα προτείνουν διαδικτυακά εργαλεία για τους νεοεισερχόμενους μετανάστες, όπως ηλεκτρονικής μορφής μαθήματα ενσωμάτωσης, ενότητες εκμάθησης γλώσσας, κείμενα, προγράμματα και συνδέσεις για εκπαιδευτικούς και μαθητές.
Απασχόληση και αγορά εργασίας
Για την εργασιακή ενσωμάτωση των μεταναστών, από το 2009, στη Νορβηγία, όλες οι ιδιωτικές εταιρείες, που απασχολούν πάνω από 50 άτομα, είναι υποχρεωμένες να προσλαμβάνουν μετανάστες.
Στη Γαλλία, ο «Χάρτης Διαφορετικότητας», πρωτοβουλία 30 επιχειρήσεων, προβλέπει ότι η επιχείρηση συμφωνεί «στις μη διακρίσεις, στη διαφορετικότητα και την προώθηση ίσων ευκαιριών στην απασχόληση».
Τοπική Αυτοδιοίκηση
Στη γερμανική πόλη Solingen, το πρόγραμμα «Όραμα συνύπαρξης 2010» υλοποιήθηκε από ομάδες εργασίας αντιπροσώπων δημοσίων και ιδιωτικών οργανισμών, με έμφαση στην απασχόληση, υγεία, στέγαση, στους νέους και τα σχολεία των μεταναστών.
Στη γερμανική πόλη της Στουτγκάρδης, η υπηρεσία για την ένταξη των μεταναστών υπάγεται άμεσα στο δημαρχείο της πόλης. Το τμήμα αυτό έχει καθήκοντα τεχνικής παρακολούθησης και διασφαλίζει την πολυμορφία των κέντρων απασχόλησης.
Στη Δανία, βάσει του νόμου του 1999, οι δήμοι έχουν την ευθύνη για την εκτέλεση εισαγωγικών προγραμμάτων, χρηματοδοτούμενων από την κυβέρνηση.
Η ημι-παρανομία είναι ίσως και το σοβαρότερο πρόβλημα για τα παιδιά αυτά, αφού δεν έχουν την ιθαγένεια και αναγκάζονται να οδηγούνται σε δρόμους χωρίς επιστροφή. Πολλές φορές αναρωτιέμαι για το κατά πόσο δύσκολο είναι να δούμε αυτό το τέρας που λέγεται εαυτός μας.
http://www.protagon.gr/