Η γλώσσα του σώματος

Του Πέτρου Ντεληγιάννη

Όσοι ασχολούνται, έστω και λίγο, με τη γλώσσα του σώματος, μπορούν να παρατηρήσουν την άνεση με την οποία αντιμετωπίζουν οι τρεις αλλοδαποί κοστουμαρισμένοι υπάλληλοι της Τρόικας τον κόσμο που υπάρχει κατά την είσοδό τους έξω από κάθε Υπουργείο, κάθε φορά που έρχονται στην Αθήνα για να μας ελέγξουν. Σε καμία περίπτωση δεν δείχνουν αγχωμένοι, δεν βιάζονται, δεν περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι. Το βλέμμα τους μπορεί να πέσει στον καθένα ξεχωριστά από όσους βρίσκουν μπροστά τους και να μείνει. Ο δημοφιλέστερους από αυτούς, ο Δανός Πολ Τόμσεν, παρουσιάζεται συνήθως με ένα ελαφρύ μειδίαμα, μερικώς ειρωνικό αλλά, στα δικά μου μάτια, γεμάτο νόημα. Ο ψηλός γαλανομάτης εξηγεί έτσι στους γύρω του πως αυτός δεν μπορεί να είναι υπόλογος για αυτά που θα ζητήσει από τον Υπουργό, αλλά ο ίδιος ο Υπουργός και κατ’ επέκταση εμείς που τον αναδείξαμε να μας εκπροσωπεί. Οι κατά καιρούς ομολογίες αποτυχίας εκ μέρους

Δ.Ν.Τ., εκτός από σπουδαία διαπραγματευτική ευκαιρία για εμάς, είναι η ευθύνη που επιρρίπτει η Αμερική στην Ευρώπη για το δικό μας χάλι, για τον έλεγχο που όφειλε να ενεργήσει χρόνια πριν και δεν το έκανε, αλλά και η ελληνική ευθύνη για το ότι έκρυβε πάντα επιμελώς από τους εταίρους της, τη χαώδη διοικητική δομή της. Η αποτυχία του «στενού κορσέ» που τελικά δεν ταίριαξε στο σώμα της χώρα μας οφείλεται στην αισιοδοξία ή στην λαθεμένη εντύπωση που είχαν αυτοί για εμάς -ότι δηλαδή είμαστε ένα δυτικό κράτος το οποίο μετά από λάθη χρεοκόπησε, αλλά διατηρεί τους μηχανισμούς ώστε με κάποιες διορθωτικές κινήσεις και σε μικρό χρονικό διάστημα να μπορεί να επανέλθει. Η λιτότητα είναι πάντα λιτότητα και είναι δυστυχώς η ακολουθούμενη συνταγή είναι η πάγια συνταγή του «Ταμείου», όπου κι αν αυτό κληθεί να αναλάβει δράση. Από τη δική μας πλευρά, όμως, δεν μπορούμε να είμαστε ήσυχοι με τον εαυτό μας γιατί εμείς τους χρειαστήκαμε, εμείς τους καλέσαμε, εμείς δεν παρουσιάζουμε ακόμα και σήμερα κάποιο πρακτικό σχέδιο εξόδου από τη χρεοκοπία. Κάποιο κεντρικό πλάνο αλλαγής πλεύσης της χώρας, κάποια φωτισμένη ιδέα για το ποια πράγματα από την παλιά μας ζωή είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε ώστε να φροντίσουμε το μέλλον μας. Προς το παρόν, το μόνο που γίνεται είναι να μας αφαιρείται με βία ότι είχαμε ως δεδομένο, χωρίς όμως να γίνεται λόγος για τη χρησιμότητα αυτής της τακτικής. Θυσία διαρκείας χωρίς έστω ένα ίχνος καθαρής πρότασης για το τι θέλουμε να δημιουργηθεί ως βάση, ώστε να στηριχτεί το αύριο. Αλλά και ως πολίτες δεν είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε την χρεοκοπία ως υπαρκτό θέμα. Μέσα στην τραγικότητά μας παρακαλούμε τον κάθε Κινέζο, Ρώσσο, Γερμανό, Άραβα επιχειρηματία να μας αγοράσει, κυριολεκτικά.Βγάζουμε την πραμάτια μας σε βιτρίνα, αλλά φαίνεται στη γλώσσα του σώματός μας ότι καιγόμαστε να πουλήσουμε τα πάντα, σε τιμή λαϊκής αγοράς, αρκεί να μη ζορίσουμε το κεφαλάκι μας για κάτι πιο οριστικό και τελικά ανταποδοτικό. Πιστεύουμε ως κλασσικοί κουτοπόνηροι Βαλκάνιοι, πως αυτός που υπόσχεται τα πάντα, αν κάνει έστω και τα μισά, θα βρεθούμε ξανά, μαγικά, στο 2008 κι έτσι πέφτουμε στην ίδια πάντα λακούβα που άλλοτε λέγεται επανίδρυση, άλλοτε «λεφτά υπάρχουν», άλλοτε αναδιαπραγμάτευση, κάποτε «Ζάππειο 1-2-3» και άλλοτε «μονομερείς ενέργειες». Πάντα, όμως, η γλώσσα του σώματός μας λέει : πιστεύω σε όποιον μου τάξει τα περισσότερα, όποιον με κάνει να επενδύσω σε εκείνον την ελπίδα μου πως θα επανέλθω στην πρότερη κατάσταση εύκολα και γρήγορα. Αυτός είναι ο μόνος βέβαιος δρόμος να «καίγονται» αλλεπάλληλα όλες οι πολιτικές δυνάμεις μας , αργά ή γρήγορα.

http://www.koinonikossyndesmos.gr