Κι όμως οι «Σοφοί» δε μας τα λένε καλά

Είναι δεδομένο πως η κυβερνητική ρητορεία έχει επενδύσει πολλά στην ετυμηγορία της λεγόμενης Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων (ή αλλιώς Σοφών) ενόψει της δύσκολης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές με επίκεντρο τα εργασιακά. Είναι επίσης αλήθεια πως μια σημαντική μερίδα των κυβερνητικών στελεχών έδειξε να υποδέχεται με μεγάλη ανακούφιση την έκδοση του σχετικού πορίσματος, θεωρώντας πως αποτελεί ένα πολύ ισχυρό όπλο στα χέρια του Γιώργου Κατρούγκαλου απέναντι στις «άγριες διαθέσεις» της Ντέλιας Βελκουλέσκου.

Δεν μπορώ να γνωρίζω κατά πόσο στο υπουργείο Εργασίας πιστεύουν ειλικρινά πως τελικά θα «αποφύγουν τα χειρότερα», όμως υπάρχουν συγκεκριμένα σημεία του πορίσματος που θα
μπορούσαν να κριθούν στην καλύτερη περίπτωση ως «προβληματικά». Άλλωστε, ας μην κρυβόμαστε, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων από μόνη της δε λύνει κανένα απολύτως πρόβλημα. Αντιθέτως, εφόσον το πλαίσιο που θα καθοριστεί «γέρνει» προς την εργοδοτική πλευρά, τότε η έκβαση της όλης υπόθεσης μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμη κι ως επικίνδυνη. Και σε αυτό το επίπεδο υπάρχουν κάποιες άκρως ανησυχητικές ενδείξεις, που προκύπτουν από το εν λόγω πόρισμα.
Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκτίμηση της επιτροπής ότι  «για τη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, οι προοπτικές ανάπτυξης, η ανταγωνιστικότητα και τα επίπεδα της ανεργίας». Αλήθεια, πόσο διαφέρει η παραπάνω θέση από εκείνη που εξέφρασε πρόσφατα, κατά την παρουσία του στη ΔΕΘ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Κι αν κάτι τέτοιο ισχύσει, τι μπορεί να σημαίνει ουσιαστικά για το επίπεδο των μισθών στη χώρα μας;
Σε ανάλογο μήκος κύματος κινούνται κάποιες ακόμη προβλέψεις τις Επιτροπής, όπως εκείνη που υπαγορεύει «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις, μήπως και αποτραπούν οι ομαδικές απολύσεις. Πιο συγκεκριμένα, κάνει λόγο για «εργασία μειωμένου ή και μηδενικού ωραρίου», ενώ παράλληλα μιλάει και για «μισθολογική ευελιξία σε μικροεπίπεδο», ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που παρατηρείται «προσωρινή οικονομική δυσχέρεια μιας επιχείρησης». Κοινώς, εφόσον κάποιος εργοδότης μπορεί να αποδείξει αδυναμία να πληρώσει, τότε αυτός θα διευκολύνεται προκειμένου να βάζει μισθούς κι εργαζόμενους «στον πάγο».
Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι μάλλον σαφές πως, όσο κι αν στο υπουργείο Εργασίας θέλουν να πιστεύουν πως υπηρετούν «ταξικά συμφέροντα», οι προτάσεις αυτές δεν κινούνται συνολικά προς όφελος των εργαζομένων. Άλλωστε, κι οι πέτρες γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο θα ήταν πρακτικά αδύνατο σε καθεστώς μνημονίου, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που η λεγόμενη «εργασιακή μεταρρύθμιση» φαίνεται να είναι η τελευταία πραγματική εκκρεμότητα που έχει απομείνει στους δανειστές σε ό,τι αφορά την χώρα μας.
Καθώς λοιπόν οι εκπρόσωποι τους (θεσμοί, τρόικα, κουαρτέτο ή όπως αλλιώς θέλετε να τους πείτε) θα φτάνουν σε λίγες μέρες στην Αθήνα για τη δεύτερη αξιολόγηση, πιθανότατα θα έχουν υπόψη πως το έργο τους εν πολλοίς δεν πρόκειται να είναι ιδιαιτέρως δύσκολο. Άλλωστε, όπως αποδεικνύεται, η προεργασία που έγινε από τους «Σοφούς της Επιτροπής» είχε ως σκοπό να δημιουργήσει ένα πλαίσιο διαλόγου, το οποίο θα έχει στον πυρήνα του αυτό ακριβώς που επιθυμούν τόσο οι δανειστές όσο και οι εγχώριοι κυρίαρχοι οικονομικοί παράγοντες, δηλαδή την ευελιξία της αγοράς εργασίας. Εκείνο που μένει πια να φανεί είναι σε ποιο βαθμό η αναμενόμενη νέα σύγκλιση «επί το ρεαλιστικότερον» μεταξύ κυβέρνησης και θεσμών θα δοκιμάσει τις, ήδη οριακές, αντοχές της ελληνικής κοινωνίας.
http://tvxs.gr/