Το ελληνικό χρέος και πάλι …

Η φασαρία για την «μείωση του ελληνικού χρέους» έχει γίνει απ’ τα βασικά κλισέ της δημαγωγικής πλύσης εγκεφάλου. Ελάχιστοι μη επαγγελματίες ασχολούνται ή καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται· την ίδια στιγμή που πολλοί είναι σίγουροι ότι ξέρουν, και είναι ικανοί να στήσουν πάνω σ’ αυτή την υποτιθέμενη «γνώση» τους όλα τα πυργάκια: το δντ (που θέλει το καλό μας), την γερμανία (που θέλει το κακό μας) κλπ κλπ.

Το μόνο βέβαιο είναι πως όλα τα κακά της τελευταίας 6ετίας, τα «μνημόνια», οι «τρόικες», οι ατέρμονες «διαπραγματεύσεις», γίνονται … για να μπορεί να ξαναδανειστεί το ελληνικό κράτος απ’ τις αγορές! Γι’ αυτό και μόνον αυτό: για να δανείζεται / χρεώνεται εμπνέοντας εμπιστοσύνη (στους δανειστές των αγορών χρήματος).

Η φαιορόζ κυβέρνηση, απ’ την πρώτη μέρα της τον περασμένο Γενάρη ως σήμερα έχει αυτήν την περιβόητη «μείωση του χρέους» σα στρατηγικό στόχο της. Έχει αλλάξει τακτική, και αθόρυβα έχει αλλάξει και ζητούμενο. Αρχικά (με όπλο τον εκβιασμό της ελληνικής εξόδου απ’ την ευρωζώνη…) στόχος ήταν να χαρίσουν λεφτά στο ελληνικό κράτος τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά.

Τώρα, επειδή έχει πεισθεί ότι απλά αυτό είναι αδύνατο, έχει (επιφανειακά τουλάχιστον) πιο μετριοπαθή στόχο. Με κάποιον τρόπο, που δεν θα περιλαμβάνει, φυσικά, «κούρεμα», ούτε όμως υψηλά ετήσια πλεονάσματα του προϋπολογισμού για πολλά χρόνια, να θεωρηθεί το χρέος ΤΩΡΑ «βιώσιμο» (να κριθεί, δηλαδή, από τώρα ότι το ελληνικό κράτος θα είναι σε θέση να το ξεπληρώνει τα επόμενα πολλά χρόνια…)

Όχι για να συμμετάσχει το δντ στη συνέχεια της «ελληνικής διάσωσης»… Αλλά για να συμπεριλάβει η κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα και τα ελληνικά ομόλογα (τα καινούργια δάνεια απ’ τις αγορές δηλαδή) στην «ποσοτική χαλάρωση». Τι είναι αυτό;

Το ευρωπαϊκό χρέος. Επειδή, απ’ το καταστατικό της, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα απαγορεύεται να δανείζει απευθείας τα ευρωπαϊκά κράτη, εφαρμόζει ένα πρόγραμμαέμμεσης υποστήριξης του δανεισμού τους: αγοράζει τα ομόλογά τους (τα χρεώγραφά τους δηλαδή) απ’ την «δευτερογενή αγορά». Μ’ αυτόν τον τρόπο τα επιτόκια των ομολόγων των κρατών της ε.ε. κρατιούνται χαμηλά (έως πολύ χαμηλά)· άρα τα κράτη μπορούν να δανείζονται φτηνά. Με επιτόκια από αρνητικά έως γύρω στο 3+% (Το δεκαετές ομόλογο της πορτογαλίας είχε χτες επιτόκιο 3,2%).
Απ’ αυτήν την διευκόλυνση εξαιρείται η ελλάδα. Όχι επειδή «είναι σε πρόγραμμα» αλλά επειδή θεωρείται failed state. Αν η φαιορόζ κυβέρνηση ξεφορτωνόταν προχθές όλες τις τρόικες και τα παρεπόμενα και χθες ζητούσε δανεικά απ’ τις αγορές μέσω 10ετούς ομολόγου, το χαμηλότερο επιτόκιο που θα έπειθε κάποιον να την δανείσει θα ήταν 8,4%. Αλλά αυτό θεωρείται ο ορισμός του μπαταξή για κράτος μέλος της ευρωζώνης.

Το ελληνικό χρέος και πάλι. Η φαιορόζ κυβέρνηση θέλει να πιστεύει ότι α) αν το υπάρχον χρέος της προς τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη μειωθεί (έστω λογιστικά) ώστε να κριθεί ότι μπορεί να το ξεπληρώνει, και β) αν ύστερα η ευρωκεντρική τράπεζα συμπεριλάβει και τα (καινούργια) ελληνικά δάνεια απ’ τις αγορές κάτω απ’ τις φτερούγες της, τότε γ) θα μπορεί να αρχίσει να δανείζεται απ’ αυτές τις ρημαδοαγορές, χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις(όπως με τον πολιτικό δανεισμό) σε λογικά επιτόκια. Και «λογικά» θα ήταν επιτόκια κάτω από 3% (για 10ετή ομόλογα). Είναι μια τέτοια ελληνική πίστη ρεαλιστική;

Όχι, δεν είναι!!! Κι αυτό επειδή οι πάντες στον πλανήτη ξέρουν πια (βοήθησε ιδιαίτερα ο ενάμισυ χρόνος της φαιορόζ κυβέρνησης σ’ αυτό) ότι αν η Αθήνα θέλει να «βγει στις αγορές» ΔΕΝ είναι επειδή «γιατρεύτηκε» απ’ τις αιτίες της ως τώρα αναξιοπιστίας της και νοιώθει fit, αλλά επειδή θέλει να ξεφορτωθεί την «συνταγή», χωρίς να έχει κάτι άλλο δικό της να κάνει στη θέση της. Μ’ άλλα λόγια οι πάντες (και σίγουρα οι «ειδικοί των αγορών», επαγγελματίες σπεκουλαδόροι οι άνθρωποι!) ξέρουν ότι το ελληνικό δημόσιο δεν είναι περισσότερο αξιόχρεο τώρα απ’ ότι ήταν το 2010. Και δεν θα άλλαζαν γνώμη ούτε κι αν ο πάπας ή ο θεός έλεγαν το αντίθετο…

Συνεπώς, ακόμα κι αν από κάποιο θαύμα γινόταν και το (α) και το (β) των φαντασιώσεων της φαιορόζ κυβέρνησης, δεν πρόκειται να γίνει το (γ). Ακόμα και κάτω απ’ την φτερούγα της «ποσοτικής χαλάρωσης» το ελληνικό δημόσιο θα ήταν υποχρεωμένο να δίνει επιτόκια το λιγότερο 4 – 4,5 – ή και 5% για δάνεια δεκαετούς διαρκείας· τριπλάσια επιτόκια απ’ αυτά που χρεώνεται τώρα, με τον πολιτικό δανεισμό του. Κι αυτό για δανεικά που θα αύξαναν το ήδη μεγάλο, βιώσιμο / ξεβιώσιμο χρέος του.

Θα το άντεχε η ελληνική κοινωνία ένα κράτος που θα σταματούσε να κάνει καινούργια δάνεια που μεγαλώνουν το χρέος του; Χμμμμ… Τότε θα γίνονταν ακόμα πιο άγριες περικοπές!

Ποια διευθέτηση του χρέους λοιπόν; Γιατί, τότε, οι φαιορόζ κυβερνώντες επιμένουν να κυνηγούν μια χίμαιρα; Ο λόγος είναι κωμικοτραγικά απλός: για να μπορούν να φορτώσουν σε άλλους τις ευθύνες που δεν θέλουν (και δεν μπορούν) να αναλάβουν. Στην πραγματικότητα είναι δεμένοι χειροπόδαρα στην μυθολογία που τους χάρισε τις κυβερνητικές καρέκλες (και τους ανάλογους μισθούς). Την μυθολογία του «χρέους», των «κακών ξένων που μας επιβουλεύονται», κλπ κλπ.
Αυτή η μυθολογία ταιριάζει φυσικά στη λούμπεν ελληνική σκέψη, στις φαντασιώσεις και στην ηθική των μικροαστών. Και δεν θα πεθάνει ποτέ. Το θέμα είναι πως όταν αυτή η μυθολογία έχει στρογγυλοκαθήσει στη θέση του «παραγωγού κρατικής πολιτικής» ένα μονάχα «λογικό» τέλος μπορεί να δημιουργήσει. Το salto mortale της δραχμής. Αντί να δανείζεσαι (κανείς δεν θα βρεθεί να το κάνει) τυπώνεις πεντοχίλιαρα, και ξανατυπώνεις, και ξανατυπώνεις, μέχρι να χρησιμοποιούνται στα w.c.

Είναι κάτι σαν το νόμο της βαρύτητας. Κανείς δεν θέλει να γκρεμοτσακιστεί. Όταν, όμως, κάποιος παριστάνει ότι είναι έτοιμος να πετάξει απ’ την ταράτσα του θα πάθει το αναπόφευκτο.

https://eleutheriellada.wordpress.com/2016/10/25/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B9/#more-84118