ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: Ο λαός χαίρεται, η Αριστερά πρέπει να προετοιμαστεί

ανακοίνωση της Παρέμβασης για τα αποτελέσματα των βουλευτικώ εκλογών

1. Η νίκη ενός κόμματος της αριστεράς και η ήττα των λαομίσητων δυνάμεων της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά και όσων διαχειρίστηκαν μνημόνια τα τελευταία 4 χρόνια (ΓΑΠ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) είναι μια ιδιαίτερα σημαντική εξέλιξη και αυτό είναι το θετικό αποτέλεσμα των εκλογών. Οι δυνάμεις που έσπρωξαν στο οικονομικό αδιέξοδο το λαό που τον ταπείνωσαν τον λοιδώρησαν, τον καθύβρισαν, δέχτηκαν ένα ισχυρό χτύπημα. Τα ποσοστά όμως της ΝΔ δεν κατακρημνίστηκαν, δεν είχαμε φαινόμενα κατάρρευσης τύπου ΠΑΣΟΚ, το κόμμα της ΝΔ θα παραμείνει ο βασικός πολιτικός πόλος των συμφερόντων της αστικής τάξης. Μαζί με το κόμμα των Ναζί το οποίο παραμένει ισχυρό, παρά την κάμψη, συγκροτεί μια αξιόλογη δύναμη στα δεξιά-ακροδεξιά του πολιτικού συστήματος.
2. Είχαμε μια προεκλογική περίοδο που ο νικητής ήταν γνωστός και τα αποτελέσματα αναμενόμενα. Τα αποτελέσματα είναι λογικά και αναμενόμενα με την έννοια ότι το «να φύγουν» ως αίτημα τιμωρίας των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων, αλλά και ως άμεση λύση «για να πάρουμε μια ανάσα» ήταν το κυρίαρχο ρεύμα. Ήταν αναμενόμενα από τη στιγμή που οι δανειστές δεν έδωσαν κάποια διέξοδο με παραχωρήσεις στο Σαμαρά και προδιαγεγραμμένα από την ψήφιση του ΕΝΦΙΑ και μετά.
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε εκφράζοντας αυτό το ρεύμα τιμωρίας και ανάθεσης. Οι προσδοκίες της κοινωνίας, αλλά και το ίδιο το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης αφορούν μικρές βελτιώσεις, ένα φρένο στη λιτότητα και μια μερική ανακούφιση των πολύ εξαθλιωμένων στρωμάτων. Ο κόσμος δε ψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ περιμένοντας θεαματικές ανατροπές και αλλαγές. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έθεσε στην ατζέντα του προγράμματός του πολιτικές για την απάντηση της ανεργίας, πολιτικές για χρόνια και ευρέως αποδεκτά αιτήματα (δημόσια υγεία για όλους, ανάκτηση των ιδιωτικοποιημένων υποδομών, κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ), ούτε πολύ περισσότερο έθεσε το παραμικρό για μια πολιτική παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Δεν έθεσε ένα πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση προς όφελος του λαού. Επένδυσε στις χαμηλές προσδοκίες, όχι στη ριζοσπαστικοποίηση και πολιτικοποίηση του λαού, αλλά στο να εκφραστεί βασικά το «να φύγουν». Το ότι ο λαός δεν περιμένει μεγάλες αλλαγές και ανατροπές είναι αρνητική και καθόλου αντικειμενική εξέλιξη. Το φρόνημα του λαού το 2012 ήταν διαφορετικό, ανοιχτό σε μεγαλύτερες τομές και συγκρούσεις. Το φρόνημα αυτό δε ριζοσπαστικοποιήθηκε βασικά με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος για δύο χρόνια κινήθηκε στη λογική του «περιμένουμε να πέσουν» και στο στρογγύλεμα των θέσεων του γύρω από το μνημόνιο, το χρέος, το ευρώ, το εγχώριο σύστημα. Αυτή η πολιτική εκλογικά επιβραβεύτηκε, αλλά ιδεολογικά, κινηματικά και πολιτικά έφερε οπισθοχώρηση. Βέβαια γιαυτό δεν ευθύνεται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς που δεν πήραν πρωτοβουλίες για να συνομιλήσουν με το ρεύμα της κοινωνίας που απαιτούσε «να φύγουν» και να προσπαθήσουν να το ριζοσπαστικοποιήσουν. Αυτό σήμαινε πρωτίστως κοινωνικό μέτωπο και πολιτική μετωπική συνεργασία δυνάμεων στη βάση ενός φιλολαικού προγράμματος μεταβατικών και άμεσων διεκδικήσεων ανατροπής των μνημονίων και διεξόδου από την κρίση, άλλο λόγο από το συνηθισμένο του ΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, σοβαρή τακτική απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ.
4. Πρέπει να δοθεί προσοχή στις έξωθεν αντιδράσεις στην πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ. Η σοσιαλδημοκρατία που συγκυβερνά την Ε.Ε. της λιτότητας (Ολάντ, Σουλτς) υποδέχτηκαν την έλευση του Τσίπρα ως «ελπίδα». Η ακροδεξιά Λεπέν υποδέχτηκε αυτό το αποτέλεσμα θετικά. Η δε Γερμανική ηγεσία περιμένει πρώτα τις εγγυήσεις για τα συμφωνηθέντα. Από τις ευρωεκλογές του 2014 είναι γνωστό ότι οι δύο μεγάλες ευρωπαϊκές παρατάξεις (που εκπρόσωποί τους στην Ελλάδα είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) αντιμετωπίζουν προβλήματα από δύο πολιτικά ρεύματα. Το πρώτο και πιο δυνατό από ένα εθνικιστικό-ακροδεξιό ρεύμα που εκφράζεται στο ευρωπαϊκό κέντρο (Λεπέν-Γαλλία, Φάραντζ-Μ. Βρετανία, εθνικιστικά κόμματα σε Ολλανδία, Σουηδία αλλά και Γερμανία, αλλά και σαν τέτοια πρέπει να ειδωθεί η ρητορική Μπερλουσκόνι υπό τη σκιά του Γκρίλο στην Ιταλία). Το δεύτερο αφορά το ΣΥΡΙΖΑ και το Ποδεμος προς το παρόν. Και τα δύο από διαφορετική σκοπιά και στόχους «αντιδρούν» στις πολιτικές λιτότητας και στον τρόπο λειτουργίας της Ε.Ε... Όσο αυξάνεται η παρακμή και η ύφεση στην ΕΕ τόσο θα αυξάνονται οι εθνικιστικές και αριστερές κριτικές που θα δημιουργούν προβλήματα στο οικοδόμημα της ΕΕ και της ευρωζώνης. Βοούν τα δομικά προβλήματα του ευρώ, μέρος των οποίων προσπάθησε να επουλώσει ο Ντράγκι με το πρόσφατο πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης. Η Ε.Ε. και η ευρωζώνη ασθενούν πολιτικά και οικονομικά. Και το ευρωπαϊκό κέντρο δεν έχει την ενότητα και αυτοπεποίθηση που είχε το 2010 που εφάρμοζε ένα σιδερένιο πλαίσιο και έστελνε τελεσίγραφα στις τότε κυβερνήσεις της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, των PIIGS. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει το χρόνο του και η Ευρωπαϊκή ηγεσία θα κινηθεί με την πεποίθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, ιδεολογία, πολιτική και στελέχη είναι κυβέρνηση που επιθυμεί ένα συμβιβασμό – ακόμα και οδυνηρό – και όχι μια ρήξη με το ευρωπαϊκό κέντρο. Ότι είναι κόμμα που σιγά σιγά και με δευτερεύουσες παραχωρήσεις και βελτιώσεις θα αποδεχτεί το βασικό ευρωπαϊκό πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων και νεοαποικιακών πολιτικών και των πολιτικών λιτότητας (έστω πιο «ανθρώπινης»). Ο ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενικά και προγραμματικά φαίνεται να βαδίζει σε μια πολιτική σταθεροποίησης και όχι ανατροπής.
5. Η κυβέρνηση «εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας» με τους ΑΝΕΛ και με τα υπόλοιπα του ΓΑΠ και της ΔΗΜΑΡ καθώς και τα ανοίγματα στο νεοφιλελεύθερο Ποτάμι δεν είναι ένα «ατύχημα» των αριθμών. Ήταν αλλαγή γραμμής από το 2012 όπου και το σύνθημα με το οποίο εκτινάχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στο 27% ήταν η «κυβέρνηση της Αριστεράς». Το σύνθημα μεταλλάχτηκε συνειδητά, συντεταγμένα και σχεδιασμένα σε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας». Και είναι αυτονόητο ότι το με ποιες δυνάμεις θα πάει κάποιος έχει σχέση με το τι πολιτική θέλει να εφαρμόσει. Ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα με το σύνθημα για κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας, εδώ και δύο χρόνια, έστρωσαν τις ράγες στο τρενάκι του Καμμένου να ψαρεύει αντιμνημονιακές ψήφους για να «συγκρατεί τον Αλέξη». Το είδος και ο χαρακτήρας της κυβέρνησης, ήταν προαποφασισμένα. Αποτελούν διάψευση για όσους έβλεπαν την κυβέρνηση της αριστεράς σαν σκαλοπάτι στον πολιτικό αγώνα προς ευρύτερες ρήξεις με το σύστημα και τον ιμπεριαλισμό.
6. Το αποτέλεσμα της πολιτικής συνεργασίας Ανταρσυα-ΜαρΣ είναι ένα αποτέλεσμα καλύτερο του, αναμενόμενου μπροστά στη διαφαινόμενη λεηλασία της αριστερής ψήφου από το ΣΥΡΙΖΑ. Δεκάδες χιλιάδες αγωνιστών επέλεξαν να πάνε «κόντρα στο ρεύμα» και να συγκροτήσουν και συγκρατήσουν ένα χώρο που – αν θελήσει να κάνει τομές με το παρελθόν του – θα έχει αναντικατάστατο και καθοριστικό ρόλο το επόμενο διάστημα. Γιατί μπορεί να έχει καθαρή ματιά και πολιτική για το χαρακτήρα της κρίσης και για τη βαρύτητα του προβλήματος που λέγεται Ε.Ε. Ο χώρος αυτός θα μπορεί να απαντάει στα διλήμματα και τα τελεσίγραφα των δανειστών, γιατί θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τα βασικά αιτήματα και στόχους της αριστεράς. Μιλώντας τακτικά και συγκυριακά, είναι ένα αποτέλεσμα θετικό. «Ιστορικά» και στρατηγικά, το αποτέλεσμα προδίδει μια Αριστερά που δεν έχει φιλοδοξίες και προσδοκίες. Αυτή η Αριστερά έκανε τελευταία στιγμή προεκλογικά ένα μικρό θετικό βήμα. Όμως «ιστορικά» είναι προς το παρόν στο περιθώριο μακριά από την κοινωνία. Κι αυτό γιατί στα κενά που παρουσιάστηκαν 5 χρόνια τώρα (υπογραφή μνημονίου, κίνημα πλατειών, εκλογές 2012, εκβιασμός ΕΚΤ στην Κύπρο, ευρωεκλογές 2014) η κωλλυσιεργεία για τη συγκρότηση μετώπου για τη διέξοδο από την κρίση έστελνε διαρκώς αγωνιστές σπίτι τους ή στο ΣΥΡΙΖΑ, σπαταλούσε δυνάμεις, χρόνο και χώρο.
7. Ο λαός σήμερα χαίρεται και αυτό από μόνο του είναι θετικό. Το 43% που ψήφισε Αριστερά είναι ένα καινούριο εθνικό ακροατήριο και δίνει δυνατότητες για μια πραγματικά αντισυστημική αριστερά. Όχι γιατί αυτό από μόνο του θα οδηγήσει σε ριζοσπαστικοποίηση. Το ανάποδο. Η πολιτική «χαμηλών προσδοκιών» και κατευνασμού του συστήματος από τον ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε μετριοπάθεια το λαικό φρόνημα. Το αν αυτό το νέο περιβάλλον θα οδηγήσει στην ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου και σε ευρύτερες ρήξεις με το σύστημα και όχι στην ενσωμάτωση έχει σχέση:

α) με την μετωπική συγκρότηση της αντισυστημικής αριστεράς

β) με την ανάδειξη αιτημάτων και στόχων μέσα στους κοινωνικούς χώρους που θα οξύνουν τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και θα πολιτικοποιούν. Όχι μόνο σε επίπεδο οικονομικών διεκδικήσεων αλλά κυρίως στην οργάνωση των κοινωνικών μετώπων στους χώρους δουλειάς και στη γειτονιά για τα κεντρικά προβλήματα. Για την ανεργία, την παραγωγική στασιμότητα, τη νεολαία κοκ.

γ) με έναν διαφορετικό λόγο και μορφή που να μπορεί να συνομιλεί με το 43% που ψήφισαν σήμερα Αριστερά αλλά προέρχονται από άλλα ρεύματα.

δ) Με ουσιαστική προγραμματική και κινηματική αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ πάνω «στις χοντρές γραμμές». Στην τάση ενσωμάτωσης και αποδοχής του ΣΥΡΙΖΑ του ευρωπαϊκού πλαίσιου, στην κατεύθυνση υπογραφής νέας «βελτιωμένης» μνημονιακής δανειακής συμφωνίας, στο ψαλίδισμα των αιτημάτων για σύγκρουση με την πλουτοκρατία, στην κατεύθυνση πιο «ανθρώπινης» διαχείρισης του συστήματος και όχι ανατροπής του.

Το βασικότερο όλων είναι να υπάρξει δράση από σήμερα. Και όχι αναμονή για να δούμε τι είδους συμφωνία θα υπογράψει ο Τσίπρας με την Ε.Ε. σε 6 μήνες.

http://antapocrisis.gr/