Στο βωμό των σκοπιμοτήτων και των κομματικών ισορροπιών έχει θυσιαστεί προ πολλού η ουσία της πολιτικής και το ήθος της εξουσίας . Γνωστά και χιλιοειπωμένα όλα αυτά. Δεν έχεις αυταπάτες, πλέον, για ανάσταση νεκρών. Ούτε καν για μια εκτός χριστιανικής λογικής μετεμψύχωση του παλιού στο νέο. Γιατί το παλιό είχε και ορισμένες αναφορές σε έναν Κανελλόπουλο, έναν Τσάτσο, έναν Δεσποτόπουλο, και έναν Παπανούτσο.
Περιμένεις, όμως, μια κάποια ευαισθησία. Μια στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα. Μια ελάχιστη επίγνωση του χώρου και του χρόνου μέσα στα οποία εξελίσσονται οι ζωές μας. Ζωές γεμάτες απόγνωση, οργή και δυσαρέσκεια. Για τη γενικευμένη ατιμωρησία, την έλλειψη προοπτικής, την πολιτική κοκορομαχία και τις διαχρονικές αυταπάτες των αλλαγών και των καλύτερων ημερών!
Το ψέλλισε κάποτε και ένας από αυτούς τους περίεργους του πνεύματος που ποτέ δεν μάθαμε να τους ακούμε- προτιμάμε βλέπεις τους ημίβλακες και φωνακλάδες: «Το αν αυτή η εξουσία χρησιμοποιείται από την ακαταγώνιστη βακτηριακή μειοψηφία, το καταδείχνει το γεγονός πως για πρώτη φορά μετά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο θεατής ξανάγινε ανυπόληπτος- και οι γελωτοποιοί αντίθετα αξιοθαύμαστοι». Βακτηριακή μειοψηφία!
Τι λέξη, Θεέ μου, για να περιγράψεις τη λοιμική των ημερών μας; Οι γελωτοποιοί καθίστανται αξιοθαύμαστοι! Πόσο υπέροχα ο Λόγος αποτυπώνει την δική μας ενεστωτική στιγμή του «εκλέγεσθαι»; Οι πολίτες γινήκαν ανυπόληπτοι! Με τι συντομία λέξεων περιγράφει ο «περίεργος» το καθημερινό μας δράμα;
O πολιτικός κόσμος εξελίσσεται σε έναν κόσμο μινιμαλιστικής εμμονής. Εξαφανίζει και συρρικνώνει οτιδήποτε τον περιβάλλει και του δημιουργεί την αίσθηση του ανεξέλεγκτου. Για αυτό και καταφεύγει στους ίδιους . Γι’ αυτό και ανακυκλώνει τους δεδομένους. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να επιχειρήσει ένα ουσιαστικό άνοιγμα στην κοινωνία και τις υγιείς δυνάμεις της. Σε μια εποχή πλήρους πνευματικής αποχαύνωσης, στην οποία τα πάντα ακολουθούν πιστά την Ηρακλείτια ρήση: Οκώσπερ κτήνεα οι πολλοί κεκόρηνται (= οι πολλοί ικανοποιούνται με το να είναι χορτάτοι όπως τα κτήνη), η απουσία πνευματικών ανθρώπων, ποιητών, συγγραφέων, καλλιτεχνών και λοιπών ρεκτών της Τέχνης και του Πνεύματος από τις κομματικές προτεραιότητες, υπογραμμίζει την σκοπιμότητα του εν λόγω μινιμαλισμού.
Στενεύουν το χώρο για να χωράνε μονάχα εκείνοι. Και κάποιοι κολλητοί τους, που βολεύτηκαν στις ταπεινωτικές συμμαχίες και τις κρυμμένες δουλείες με τους πολιτικούς τους προστάτες και έθεσαν την Επιστήμη, την Τέχνη και τον λόγο τους στην υπηρεσία των κυβερνήσεών τους. Στο εν τέλει η φαιδρή ταύτιση της πνευματικότητας και της καλλιτεχνίας με ορισμένους λέκτορες και επίκουρους του βαρετού πανεπιστημιακού συρμού αρχίζει, πλέον, να κουράζει!
Σε μια εποχή πλήρους αντιπαραγωγικής οικονομικής δραστηριότητας, στην οποία τα πάντα πορεύονται με τη λογική του μεσάζοντα και του μεταπράτη, η απουσία νέων και πετυχημένων επιχειρηματιών από τις επιλογές των κομμάτων καθιστά οκνηρό το ονειροπόλημα της αλλαγής.
Σε μια εποχή, στην οποία τα Πανεπιστήμια χαριεντίζονται μια με τη Σκύλλα και μια με τη Χάρυβδη και βυθίζονται μέρα με τη μέρα στην απαξίωση και την ανυποληψία, η απουσία αριστούχων αποφοίτων από τους προεκλογικούς σχεδιασμούς των κομμάτων, αναδεικνύει το σαθρό αξιολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται πολίτες και πολιτικοί.
Η γενικευμένη ατιμωρησία συνιστά το μείζον. Στο λίγο παρακάτω βρίσκεται η αναξιοκρατία και η άσκηση της πολιτικής με λογικές «βρώμικης» ανακύκλωσης. Μονίμως έγκλειστοι στον αυτισμό μας παρακολουθούμε απαθείς. Και αυτοί συνεχίζουν να διορίζουν αποτυχημένους, να «εκλέγουν» διεφθαρμένους και να επιβάλλουν καθυστερημένους. Μέχρι να ποινικοποιήσει κάποιος νομοθέτης τα πολιτικά τους παραισθησιογόνα. Και, ίσως, τότε βρουν την καθαρή ματιά για να κοιτάξουν γύρω τους και να πράξουν αναλόγως…
http://www.aixmi.gr/