Αντιλαμβάνομαι το κίνητρό τους. Θέλουν ως αναλώσιμοι να παραμείνουν ένα, το πολύ δύο, χρόνια ακόμη βουλευτές.
Κατανοώ επίσης τα θέλγητρα της καρέκλας και τα ξελογιάσματα της εξουσίας που τους καθιστούν ευάλωτους στις ταχύτατες μεταβολές της ρητορικής τους. Ας πούμε από το στεντόρειο “ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα” στο ψιθυριστό “ναι σε όλα τα υπέρογκα μέτρα”. Αυτό, όμως, που δεν μπορώ να παρακολουθήσω είναι ο κυνισμός τους απέναντι στους πιο ανίσχυρους αυτής της άδικης κοινωνίας. Αφήνω στην άκρη τη σφαγή μεγάλου μέρους των ελεύθερων επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων που περιλαμβάνεται στο πακέτο δεσμεύσεων του τέταρτου μνημονίου.
Μιλάω εδώ για την αδίστακτη επίθεση που υπερψήφισαν στη Βουλή ενάντια στους άνεργους, στους χαμηλοσυνταξιούχους, στις ευπαθείς ομάδες, στα φτωχοποιημένα νοικοκυριά. Όλους αυτούς που μέχρι τώρα τσόνταραν τις πενιχρές ή ανύπαρκτες αποδοχές τους με κάποια μικροελάφρυνση, ένα ψευτοεπίδομα, μια αμελητέα παροχή.
Λίγη ευθιξία εκ μέρους της μπετόν πλειοψηφίας προς αυτούς που πλήττονται άμεσα, αν όχι καταδικαστικά, δεν θα έβλαπτε. Λίγη τσίπα απέναντι σε όσους ζουν διαπιστωμένα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και τους κόβουν το επίδομα ένδειας που τους δίνουν οι δήμοι. 'Ένας παρηγορητικός λόγος σε εκείνα τα παιδιά τα οποία στερούνται πατρικής προστασίας, που τους αφαιρούν πλέον τα 40ευρω μήνα τα οποία έπαιρναν μέχρι να γίνουν δέκα χρονών.
Μια ελάχιστη ένδειξη συμπόνοια για την εξαφάνιση του επιδόματος οικογενειών που επιβιώνουν στο όριο της φτώχειας για κάθε παιδί τους που φοιτά σε δημόσιο σχολείο. Μια σταγόνα ευαισθησίας για το πετσόκομμα του επιδόματος θέρμανσης, για τον οριστικό ακρωτηριασμό του επιδόματος του ΟΑΕΔ για τους κάτω από τα 30 που μπαίνουν στην αγορά εργασίας. Μια λέξη ευσπλαχνίας, τέλος πάντων, για τη καρατόμηση της φορολογικής έκπτωσης των ιατρικών δαπανών σε όλους αλλά κυρίως σε άπορους ασθενείς.
Κι όμως. Για αυτές τις ανήθικες περικοπές σε βάρος των ασθενέστερων ούτε κουβέντα. Σιωπή και αποξένωση στη φούρια τους να διαχειριστούν ακραίες νεοφιλελεύθερες συνταγές. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που κάποτε συνήθιζαν να βουρκώνουν με αντιστασιακά θούρια, να μουσκεύουν το μαντήλι για τους εκτοπισμένους και τους φυλακισμένους τους, να πρωτοστατούν σε διεκδικητικούς αγώνες, να ονειρεύονται και να μάχονται για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Κατάντησαν σήμερα οι ίδιοι να λεηλατούν θυσίες ζωής και αίματος, να επιδιώκουν τον αποκλεισμό των πλέον ανίσχυρων από τη πρόσβαση σε στοιχειώδη δημόσια αγαθά σαν την εκπαίδευση και τη περίθαλψη, να νίπτουν ανεύθυνα τα χέρια τους για το ψαλίδισμα της μίνιμουμ αρωγής του κράτους πρόνοιας. Το χειρότερο, μια και δεν είναι αφελείς, να φορτώνουν με ψέματα μια άδεια συσκευασία την οποία επιμένουν να αποκαλούν «Αριστερά».
Δεν τους μέμφομαι. Είπα ότι τους καταλαβαίνω. Ειδικότερα εκείνους που διασκεδάζουν σε υπουργική βίλα κυβερνητικού συμμάχου υπό τους ήχους της μπάντας του ελληνικού στρατού που παιανίζει για τα ιδιωτικά του γενέθλια. Οι άνθρωποι διάλεξαν την συνθηκολόγηση απέναντι στο σύστημα, σαγηνεύτηκαν από το βόλεμα και τον καταναλωτισμό, αποδέχονται τις πιο χοντροκομμένες μορφές μαζικής κουλτούρας.
Ξέχασαν τις ιστορικές τους αναφορές και τι σημαίνει αγωνιστικότητα, αυτοθυσία, αυταπάρνηση, αλληλεγγύη. Και ως γονιδιακά ψεκασμένοι από το ράντισμα του γκούβερνου είναι ικανοί να ξεθεμελιώσουν τα έσχατα προνοιακά οχυρά, κλονίζοντας ανεπανόρθωτα τη κοινωνία.
Χώρια που για τη προσωρινή παραμονή τους στην εξουσία είναι πρόθυμοι να τα βρουν ακόμη και με το διάβολο. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι δεν έχουν επίγνωση ότι όποιος κάνει παρέα με το σατανά τού μέλλει να κοιμηθεί μαζί του και στη κόλαση.
http://kapistri.blogspot.gr/2017/05/blog-post_243.html#more
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου