Φτιάχνεται το ρημάδι;

Επτά χρόνια επίσημη επιτροπεία. Επτά χρόνια στη μέγγενη. Τώρα πληρώνουμε τους απλήρωτους λογαριασμούς που άφησαν. Εκείνοι που διαφέντευαν τον τόπο από το ’49 και δώθε. Που πήραν βοήθειες, δάνεια, επιδοτήσεις, χρήματα από Αμερική και Ευρώπη. Για να ξυπνήσουμε μια ωραία πρωία και να μας πουν, με απύθμενο θράσος, «δυστυχώς δεν έχουμε φράγκα να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, ούτε χρήματα για τα σχολεία και τα νοσοκομεία». Κι επειδή, αυτοί που τα είπανε, ήταν δειλοί εκτός από θρασείς, κούνησαν τα χέρι επιδεικτικά στον μισθωτό και στον συνταξιούχο. «Μαζί τα φάγαμε» Κι «εσύ φταις που εμείς τα κάναμε μπάχαλο». Οι επαίσχυντοι! Τέτοια κι άλλα τόσα, εκστόμισαν στον λαό.

Ωσάν τους βασιλείς της Λουδοβίκειας Γαλλίας, έριξαν το φταίξιμο για τα δικά τους ατοπήματα στο πόπολο. Γιατί δεν τους σταμάτησε, δεν τους έβαλε χαλινάρια! Φρένο στη ρεμούλα ώστε να συνετιστούν οι ανεκδιήγητοι που κυβερνούσαν τη χώρα, περίπου ελέω Θεού και ξένων αφεντικών, όλα ετούτα τα χρόνια.
Αφού, με φόντο τις τουριστικές ομορφιές, μας είπαν ότι πρέπει να έρθουν οι ξένοι για να μας διορθώσουν και ότι πρέπει να «σφίξουμε το ζωνάρι» γιατί «το πάρτι τέλειωσε», πήραν των ομματιών τους και ξεκίνησαν τις διαλέξεις εκ του ασφαλούς και από απόσταση. Έτσι κι αλλιώς, η δειλία, είναι στοιχείο του χαρακτήρα και δεν αλλάζει. Ειδικά όταν η αυτογνωσία είναι απούσα.

Στη συνέχεια, αυτοί που ανέλαβαν το «θεάρεστο έργο» να βάλουν το καράβι στη σωστή ρώτα, ως γνήσια τέκνα εκείνων που το έστειλαν στα βράχια, επέλεξαν την εύκολη λύση. Είπαν ναι σε όλα (αφού αυτό ήξεραν ότι πρέπει να λένε στα αφεντικά που τους στηρίζουν). Δέχτηκαν αγόγγυστα ότι τους ζητούσαν να περάσει.

Φρόντισαν όμως, με περισσή κουτοπονηριά (καθώς στο μυαλό τους, όλοι οι Φράγκοι είναι κουτοί) να μην κάνουν οτιδήποτε που θα ενοχλήσει την εκλογική πελατεία. Τα συνήθη οικονομικά συμφέροντα που εξασφάλιζαν την πολιτική τους επιβίωση. Για μια ακόμη φορά, ο φιλοτομαρισμός τους έγινε οδηγός στις τελικές τους αποφάσεις.

Δυστυχώς, επειδή η παγκοσμιοποίηση δεν αφήνει πολλά κρυφά (τουλάχιστον εκείνα που δεν τη ζημιώνουν) και ο νεοφιλελευθερισμός τα θέλει όλα «εδώ και τώρα», δεν άργησε το ξεμπρόστιασμα. Οι ομογάλακτοί τους, τους άδειασαν! Χωρίς δυσκολία γιατί το μπάχαλο πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει και το ρημάδι να αναστηλωθεί!

Για τέτοια κατάσταση μιλάμε. Για αναστήλωση. Να φτιάξουμε ορθολογικό, λειτουργικό και αποτελεσματικό καπιταλισμό. Μας αρέσει ή όχι, στις σημερινές συνθήκες και με τους υπάρχοντες συσχετισμούς, έναν καπιταλισμό νεοφιλελεύθερης κοπής. Αν καταφέρουμε να έχει και κοινωνικό πρόσωπο, τότε τόσο το καλύτερο.
Καλώς ή κακώς, αυτό είναι το ζητούμενο. Αυτό σήμερα παλεύεται να φτιαχτεί. Όχι κάτι ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό. Ένας καπιταλισμός που θα στέκεται ισότιμα δίπλα στους άλλους της Ευρώπης. Μπορεί γι’ αυτά που έχουμε περάσει, να φαντάζει ως ιδιαίτερα δύσκολο!

Οι επίσημοι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού, αυτοί που έπρεπε να τα έχουν κάνει εδώ και χρόνια, αποδείχθηκαν ανεπαρκείς. Αφερέγγυοι και καιροσκόποι. Οι ιδεολογικοί τους αντίπαλοι, δείχνουν ότι σέβονται και τιμούν αυτά συμφώνησαν με τους «επιτηρητές» της χώρας (που οι άλλοι τους έφεραν με το στανιό). Θέλοντας και μη, οι δανειστές, τους δίνουν εύσημα. Στους άλλους, όχι στους δικούς τους! Όσο τρελό να μοιάζει, οι Ευρωπαίοι δεξιοί εμπιστεύονται τους Έλληνες αριστερούς, απαξιώνοντας τους δικούς τους πολιτικά συγγενείς. Τους εμπιστεύονται, δεν τους θέλουν! Εδώ ταιριάζει, «τους ξένους τους επιλέγεις, τους συγγενείς όχι».

Όμως, αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι δεν ζούμε μια «ιστορία επιτυχίας» σε ένα κατεστραμμένο σπιτικό. Η αναστήλωσή του είναι δουλειά ολονών. Όπως επίσης, τη μέρα που θα «υιοθετήσουμε» ως δικά μας τα μέτρα, εκείνη τη στιγμή, θα έχουμε χάσει την ταυτότητά μας. Προς το παρόν την έχουμε βαθιά καταχωνιάσει. Ελπίζοντας ότι δεν θ’ αργήσει η ώρα που θα την ανασύρουμε.

Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να απαντήσουμε θετικά στο ερώτημα: «Φτιάχνεται το ρημάδι;» Το τελικό αποτέλεσμα, η επόμενη μέρα σ’ ένα διαφορετικό τοπίο, μπορεί να έχει βοηθήσει στην αλλαγή των χρονιζουσών στάσεων και της αντίληψης ότι «τίποτα δεν αλλάζει κι όλα μένουν ίδια». Αυτή είναι η νεοφιλελεύθερη στάση. Αυτή πρέπει να πολεμήσουμε. Αλίμονο μας αν την ενστερνιστούμε. 

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ftiaxnetai-rimadi