Στο πλαίσιο ελέγχου των ανθρώπων η κυριαρχία, κινείται με αργά αλλά προδιαγεγραμμένα και σταθερά βήματα. Η κυριαρχία με τη χρήση της τεχνολογίας και των δυνατοτήτων της ηλεκτρονικής επεξεργασίας δεδομένων δίνει τη δυνατότητα στο κατασκεύασμά της, το κράτος, να μπορεί με ελάχιστο κόστος, να αντλεί όσες περισσότερες πληροφορίες είναι δυνατό να συγκεντρωθούν για τους ανθρώπους. Ακριβώς επειδή το σχέδιο για τον έλεγχο των κοινωνιών είναι διαρκές και αναθεωρούμενο οι κινήσεις προς την τελική εφαρμογή των σχεδίων επιβολής μπορεί να είναι αποσπασματικές αλλά πάντα βασισμένες σε προκαθορισμένο στάδιο υλοποίησης.
Την περίοδο που διανύουμε εκπονείται ένα μεγαλόπνοο σχέδιο αναπροσαρμογής των κοινωνικών σχέσεων και ισορροπιών (και όχι άμεσα οικονομικών) ελέγχου του ρυθμού
ανάπτυξης του βιοτικού επιπέδου των, κατά την παράδοση λεγομένων, δυτικού τύπου κοινωνιών. Η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων είναι μια επίθεση όχι μόνο στη «τσέπη» τους αλλά και στην ισορροπία του μηχανισμού «κατανάλωσης» που θεωρούνταν ιδανικός τρόπος συντήρησης και ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος που εφαρμόστηκε μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, από τους «νικητές» στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Αυτή η «δράση» του συστήματος διακυβέρνησης σε τοπικό, όσον αφορά την εφαρμογή του επίπεδο κρατών, αλλά και παγκόσμιο όσον αφορά το σχεδιασμό του, φυσικά αναμένει μια αντίδραση από τους ανθρώπους. Είναι τόσο ζοφερό το μέλλον που η κυριαρχία επιφυλάσσει για τους ανθρώπους, που δε θα μπορούσε να μην σχεδιάσει και τους τρόπους καταστολής ενδεχόμενης αντίδρασης τους.
Με αυτό το σκεπτικό, παρουσιάζοντας την τεχνολογία σαν πρόοδο και εξέλιξη της ανθρωπότητας, κατευθύνει τη συνείδηση των ανθρώπων, σε μονοπάτια που καμιά σχέση δεν έχουν πραγματική εξέλιξη της «πνευματικότητας», ας πούμε, των ανθρώπων αλλά στη ουσία μόνο στην εργαλειοποίηση των τεχνολογικών επιτευγμάτων για ίδιον όφελος σε τομείς παρακολούθησης και καταστολής.
Από την φύτευση καμερών παρακολούθησης σε κάθε κολώνα και σε κάθε δημόσιο χώρο μέχρι ακόμα και την ανάγκη για ψηφιακό τηλεοπτικό σήμα, τα περιθώρια που η κυριαρχία άφηνε «χαλαρούς» τους ανθρώπους (στο όνομα της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπλα, μπλα, μπλα..) είναι γεγονός ότι στενεύουν επικίνδυνα, σε βαθμό ολοκληρωτισμού.
Η εμμονή των «ιερέων» της παγκόσμιας διακυβέρνησης, τύπου Παπανδρέου, για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση μόνο τυχαία δεν είναι. Η τεχνολογία από όποιον την κατέχει μπορεί να εξελιχθεί σε ένα απίστευτα συγκεντρωτικό εργαλείο επιβολής και ας μοιράζεται σαν «καθρεφτάκια» και «χάντρες» στα υποκείμενα, τους πολίτες-υπηκόους. Η χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών για παράδειγμα στη δημόσια διοίκηση εισήχθη με τυμπανοκρουσίες για ελαχιστοποίηση της κρατικής γραφειοκρατίας χωρίς κάτι τέτοιο φυσικά να συμβεί ποτέ. Αντίθετα συντήρησε τους ίδιους θεσμούς και τις ίδιες λειτουργίες του μηχανισμού του κράτους. Στη συνέχεια η εμμονή για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση από τους «τριμερείς» ταγούς της κυριαρχίας έρχεται να κατηγορήσει τον «υπέρογκο» δημόσιο τομέα με όρους διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού και μόνο.
Τυπικό δείγμα ελέγχου και καταγραφής των δραστηριοτήτων των ανθρώπων, σε διακυβερνητικό επίπεδο πλέον, αφού αποφασίστηκε σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης και θεωρείται ότι προτάθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι και η εξαγγελία της «κάρτας του πολίτη». Μιας κάρτας δηλαδή με την ίδια πρακτική χρησιμότητα, με τις πιστωτικές, όπου οι πολίτες θα χρησιμοποιούν για τις συναλλαγές τους με το δημόσιο-κρατικό τομέα και θα περιλαμβάνει πληροφορίες για τον κάτοχο της όπως τον αριθμό δελτίου αστυνομικής ταυτότητας, τον αριθμό διαβατηρίου, τον ειδικό εκλογικό αριθμό, τον Αριθμό Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ), τον Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης (ΑΜΚΑ) καθώς και τον αριθμό άδειας ικανότητας οδηγού (δίπλωμα). Οι πληροφορίες θα είναι αποθηκευμένες σε μια μαγνητική ταινία στο οπίσθιο μέρος της κάρτας και θα μπορούν να αναγνωστούν από συσκευές αντίστοιχες με αυτές που χρησιμοποιούνται στα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης (ΑΤΜ).
Όπως έχουμε πει, πολλές φορές, η κυριαρχία σχεδιάζει με ορίζοντα αρκετών ετών έτσι και η εφαρμογή της «κάρτας του πολίτη» στηρίζεται σε ένα νόμο του 1986, τριάντα ένα χρόνια πριν, επί κυβερνήσεως του σοσιαλιστικού Πασοκ και υπουργίας Κουτσόγιωργα. Οι οργανωμένες αντιδράσεις που συνάντησε από μερίδα των χριστιανών, αφορούσαν τότε το γραμμωτό κώδικα (barcode), που θα έφερε η κάρτα και μιλούσαν περί χαράγματος του αριθμού 666 του θηρίου της αποκαλύψεως και άλλα παρεμφερή, τον ανέστειλαν προσωρινά με νόμο το 1991.
Φυσικά δεδομένης της σχετικά νέας για εκείνη την εποχή τεχνολογίας ανάγνωσης γραμμωτού κώδικα οι αντιδράσεις είχαν ήδη ξεκινήσει μια δεκαετία πριν από τους τηλε-ευαγγελιστές θρησκευτικούς ποιμένες των καναλιών στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το μέτρο επανασχεδιάστηκε για να κάμψει τις αντιδράσεις των θρησκευτικών κύκλων, παγκόσμια, αφού κανείς από τους εξουσιαστές δεν επιθυμεί την αντιπαράθεση με το δεξί χέρι της εξουσίας, τις θρησκείες. Το 2010 ο υπουργός, τότε, Ραγκούσης, διαβεβαίωνε ότι δεν θα υπάρξει αναγραφόμενος γραμμωτός κώδικας πάνω στη «κάρτα του πολίτη» (κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται, πλέον, αφού οι πληροφορίες αποθηκεύονται στη μαγνητική ταινία) και ότι η χρήση της θα καταστεί υποχρεωτική από το 2011, κάτι το οποίο ακόμη δεν έχει γίνει παρ’ όλες τις προσπάθειες να υλοποιηθεί. Οι δικαιολογίες-«κίνητρα» για τη χρήση της «κάρτας του πολίτη» αφορούν τη δήθεν μείωση του κόστους για την υγεία, αλλά και καλύτερες υπηρεσίες, για την πρακτική απαλλαγή από τη συλλογή αποδείξεων από αγορές των καταναλωτών κλπ. Η εφαρμογή τής χρήσης της γίνεται σταδιακά, καθώς πλέον δεν ορίζεται άμεσα υποχρεωτική, αλλά προαιρετική με την προτροπή στους πολίτες υπηκόους για χρησιμοποίησή της λόγω των «πλεονεκτημάτων» που προσφέρει. Η επιλογή που δίνεται στους πολίτες-υπηκόους από το δημοκρατικό κράτος δεν αναιρεί φυσικά, εφ’ όσον το μέτρο καθιερωθεί σε αρκετά στρώματα του πληθυσμού οικειοθελώς, ανά πάσα στιγμή να μπορεί να επιβληθεί στο μέλλον εξαναγκαστικά.
Ένα άλλο σημείο που καθυστερεί την χρήση της κάρτας είναι και ότι μέχρι τώρα τα πληροφοριακά συστήματα της κρατικής διακυβέρνησης δεν είναι έτοιμα για να υποστηρίξουν τη χρήση της.
Ας ξεκαθαρίσουμε, όμως, εν συντομία, το πως λειτουργούν αυτές οι κάρτες. Οι πληροφορίες του κατόχου που αποθηκεύονται σε αυτές δεν βρίσκονται εξ ολοκλήρου πάνω στη κάρτα. Υπάρχει η δυνατότητα για αποθήκευση όλων των σχετικών δεδομένων στη κάρτα, αλλά προτιμάται το μοντέλο της συγκεντρωμένης πληροφορίας σε ένα σημείο, τα πληροφοριακά συστήματα του κράτους. Για παράδειγμα μετά την υποβολή φορολογικής δήλωσης η εφορία θα ανανεώσει τα πιο πρόσφατα δεδομένα στο αρχείο της σε κεντρικούς εξυπηρετητές (servers) αντί να απαιτεί την προσκόμιση της «κάρτας του πολίτη» για ενημέρωση της.
Για να μπορέσει να γίνει η ανάκτηση των πληροφοριών του κατόχου θα πρέπει από πριν να προϋπάρχει η διασύνδεση με το πληροφοριακό δίκτυο των υπηρεσιών του κράτους έτσι ώστε κάθε φορά που «διαβάζεται» από μια συσκευή η κάρτα να αντλούνται και οι πληροφορίες από τους κεντρικούς υπολογιστές του κράτους ή των υπηρεσιών του. Για παράδειγμα αν κάποιος πολίτης πάει στο νοσοκομείο ο υπολογιστής του υπαλλήλου θα διαβάσει την κάρτα, τον ΑΜΚΑ που είναι αποθηκευμένος σ’ αυτήν, θα συνδεθεί με τον εξυπηρετητή (server) του υπουργείου υγείας θα ανακτήσει το ιστορικό ασθενείας και θα το εμφανίσει στην οθόνη του υπολογιστή του υπαλλήλου για ιατρικούς ή ακόμα και τιμολογιακούς λόγους.
Εννοείται φυσικά ότι ενώ θεωρητικά θα υπάρχει από το κράτος η διαβεβαίωση για την απόλυτη διασφάλιση των προσωπικών δεδομένων που θα διακινούνται, για παράδειγμα, τα νοσοκομεία θα «βλέπουν» τον ΑΜΚΑ, οι εφορίες το ΑΦΜ, η τροχαία τον αριθμό διπλώματος κ.ο.κ., γνωρίζουμε όμως ότι είναι γελοίο να εμπιστευτούμε ένα κράτος που μεταμορφώνεται μέρα με τη μέρα σε περισσότερο αστυνομικό, προσπαθώντας να κατοχυρώσει και να διευρύνει τις συνθήκες επιβολής σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής. Από την άλλη γνωρίζουμε επίσης ότι, η ηλεκτρονικά διακινούμενη πληροφορία δε μπορεί να είναι απόλυτα ασφαλής. Το σημαντικό, μέσα σ’ όλα αυτά, είναι ότι το κράτος θα συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερα στοιχεία για το «ποιόν» μας, «φακελώνοντας» κάθε κοινωνική μας συναναστροφή, έχοντας την δυνατότητα για ανάλυση των συμπεριφορών μας και νομοθετώντας για παράδειγμα ανάλογα.
Αυτός ο θησαυρός πληροφορίας που θα βρίσκεται στα χέρια του κράτους πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί και στα χέρια άλλων φορέων (π.χ. ασφαλιστικές εταιρείες) ή ακόμα και να χρησιμοποιηθεί ως μέσω διαπραγμάτευσης σε διακρατικές συμφωνίες; Καθόλου! Είναι πανεύκολο. Είδαμε ακόμη στη Γερμανία, που θεωρείται υπόδειγμα οργανωτικότητας του κρατικού μηχανισμού, τα στοιχεία για χιλιάδες πολίτες να υποκλέπτονται από τρίτους με αποτέλεσμα την αναστολή του θεσμού της «κάρτας του πολίτη». Μάλιστα στη Γερμανία, μια ομάδα από hackers υπέκλεψε το δακτυλικό αποτύπωμα του τότε υπουργού εσωτερικών Γούλφγκανκ Σόιμπλε και το έδωσε σαν δώρο, σε φιλμ στο περιοδικό που εκδίδει, έτσι ώστε οι αναγνώστες του να «κοροϊδεύουν» τις συσκευές ανάγνωσης δακτυλικών αποτυπωμάτων! Στη Βρετανία που η συλλογή πληροφοριών για την συμπεριφορά των πολιτών (εκδίδοντας τη κάρτα του πολίτη) επισπεύσθηκε μετά τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας στο Λονδίνο, κατήργησε την κάρτα του πολίτη μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης των συντηρητικών με τους φιλελευθέρους υλοποιώντας τις προεκλογικές υποσχέσεις τους, έπειτα από αντιδράσεις των Βρετανών. Υποτίθεται δε, πως κατέστρεψε και τις πληροφορίες που είχαν μέχρι τότε συλλεχθεί.
Αν σκεφτούμε ότι μετά από εκλογές και αλλαγή κυβέρνησης στο ελλαδικό κράτος, οι «δημόσιοι λειτουργοί» «ψειρίζουν» υπολογιστές, γραφεία και …γλάστρες που μπορεί να καταλήξουν οι συγκεντρωμένες για τους πολίτες πληροφορίες που κοστίζουν πολλά λεφτά στα «σωστά» χεριά. Παρ’ όλ’ αυτά το ελλαδικό κράτος ισχυρίζεται ότι η κάρτα θα περιέχει τις λιγότερο δυνατές πληροφορίες, και δεν έχουμε κάποιο λόγο να μην το πιστέψουμε αφού όπως περιγράφτηκε παραπάνω η «κάρτα του πολίτη» θα είναι ένα «κλειδί» και όχι η πόρτα, σε συνεννόηση με την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και την ελληνική νομοθεσία. Η «διαφανής» αυτή διατύπωση είναι τουλάχιστον γελοία καθώς μας λέει ότι θα αποφασίζουν ένας «υπάλληλος» του κράτους (η Αρχή Προστασίας) και οι εθνοπατέρες του κοινοβουλίου, που ξέρουμε πολύ καλά ότι και φερέγγυοι δεν είναι και τα συμφέροντα τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με τα συμφέροντα των εξουσιαζόμενων ανθρώπων.
Απέκτησαν τα τηλεοπτικά τους σήριαλ και προσδιόρισαν τη γενιά τους όχι με γνώμονα τα συλλογικά τους επιτεύγματα, αλλά με βάση το μηνιαίο τους εισόδημα. Και δεν ενοχλήθηκαν. Τουλάχιστον στην αρχή.Ζυγισμένες πολιτικές οντότητες που από αδιαφορία κι όχι από επιλογή, προτίμησαν την παραλία αντί της κάλπης· με το Σαββατιάτικο χανγκόβερ να υπερκαλύπτει την ανάγκη αυτού του ελέγχου που τους υπόσχεται μια συμμετοχική ολιγαρχία διαμορφωμένη γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς.
Όλα κυλούσαν ομαλά. Φτάνει το Γκάζι, η Παροικιά και η Αράχωβα να έχουν σταθερό 3G για να ρολάρουν τα facebook status και οι ψευτοσεξουλιάρικες καγκουροπόζες σ’ έναν ψηφιακό τοίχο γεμάτο πιστοτράγουδα και likes στις ατάκες της Σώτης Τριανταφύλλου.
Η κάλπη δεν τους είπε ποτέ τίποτα. Ούτε και το αποτέλεσμα αυτής. Όλοι ήταν ίδιοι στα μάτια τους και η πολιτική απέμεινε στα χέρια όσων βαριούνται να ασχοληθούν με τις “πραγματικές χαρές της ζωής”.Οι χαρές, όμως, άρχισαν να στερεύουν και οι αντιδράσεις γέννησαν τα πρώτα πολιτικά αντανακλαστικά του χώρου. Άρνηση, ισοπέδωση, κυνικός πραγματισμός. Οι λαϊφστάϊλ συγγραφικοί τους σύντροφοι ξανοίχτηκαν από την όχθη της ευημερούσας ανεκτικότητας, στα νερά μιας στοχοποιημένης πραγματικότητας.
Ανακάλυψαν τη λύση του προβλήματος και σέρβιραν το νέο κοκτέιλ της τρισυπόστατης καθολικότητας τους. Ποινικοποίηση των ελευθεριών, περισσότερος ανταγωνισμός, μηδενική ανοχή.Υποταγή σ’ ένα σύστημα που είδε να γκρεμίζεται το οικοδόμημα της φιλελεύθερης ψευτοκουλτουριάς του και πιάστηκε με ορμή από την πετονιά του φόβου και της άγνοιας. Τα διλήμματα της επόμενης μέρας γέννησαν τον τρόμο του σήμερα. Κι ο τρόμος αυτός είχε σάρκα και οστά. Οι “λαθραίοι”, οι αναρχικοί, οι αριστεροί, οι πουτάνες, οι καταλήψεις, οι τσιγγάνοι, οι “λαϊκιστές”, η Κερατέα, οι Σκουριές, οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Στήριγμά τους, ένας κόσμος ανάπτυξης κι ευημερίας μέσα από το δρόμο της Ευρώπης των Εθνών που τάσσεται στο πλευρό του ληστρικού δανεισμού κρατών – εθνών, τις ξεκολλημένες τσίχλες των Ατενίστας και τις αναδασώσεις του Γιάννη Αλαφούζου.Ένα απολιτίκ σύνολο που έζησε “φιλελεύθερα νιάτα” και τώρα αναζητά πολιτική ηρεμία στον οικονομικό του πόνο, μέσα από τους “καταλληλότερους πρωθυπουργούς” και τους “λαοφιλέστερους πολιτικούς αρχηγούς”.
Αυτό το πρόσφατο απολιτίκ παρελθόν έστρωσε το κόκκινο χαλί στον πολιτικό φασισμό και τα υπεύθυνα αριστερά του άλλοθι. Η μη συμμετοχική ολιγαρχία που αιμοδότησε την χρηματοπιστωτική ονείρωξη και τα Οιδιπόδεια ερωτικά τρίγωνα των “Singles” και του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, γέννησε σήμερα το μίσος του φόβου.
Νέοι και νέες που χάσανε το προνόμιο να αυτοαποκαλούνται “γενιά των 700 ευρώ” συνεπικουρούμενοι από χαμένες προσωπικότητες συνομηλίκων τους που δεν γνώρισαν ποτέ τους τι θα πει Βίγκαν και σαββατοκύριακο στα Κουφονήσια, αιωρούνται χαμένοι σ’ έναν κυκλώνα εκδίκησης κι εγκατάλειψης.Φανατισμένα φιλελεύθερα είδωλα, με μια free press βιασμένη ιστορία και με βαρύγδουπες έννοιες βγαλμένες απ’ τις πιο πηχτές σκιές μιας ενημερωτικής μόδας απενοχοποίησης κάθε είδους καταπάτησης ανθρώπινων δικαιωμάτων στο όνομα της δημοκρατίας, κατευθύνουν ξανά το ίδιο πόπολο σ’ ένα μονοπάτι εξοικείωσης και απάθειας απέναντι στη “νόμιμη κρατική βία” και τις “δέκα σφαλιάρες”
Χαϊδολογημένες αντιδράσεις “κατοίκων”, δικαιολογημένες από τα λαοπρόβλητα φιλελεύθερα τους είδωλα, δακρύβρεχτες μονόπλευρες ιστορίες των “φοβισμένων επενδυτών”, ύμνοι στις ποδιές των κύκλων των χαμένων τουριστών και παραποιημένες, μέχρι το μεδούλι, δημοσιογραφικές -κατά παραγγελία- έρευνες, συνθέτουν το μωσαϊκό αυτής της πολιτικής μεταστροφής που επιδιώκει η ίδια ολιγαρχία
Η μετατροπή των νέων πολιτικών ζώων που φουσκώνουν τις δημοσκοπήσεις των Κουβέληδων της σύγχρονης πολιτικής σκηνής, μαθημένοι να πατούν like και στην “κάθαρση της πόλης” και στους εμετούς της Lifo και της Athens Voice, αλλά και στις ανθρωπιστικές καμπάνιες της υποσαχάριας Αφρικής, ανασήκωσε από το λήθαργο μια καλά φυλαγμένη πολιτική εφεδρεία
Μοναδική υπόσχεση πίσω από τα, γεμάτα φιλελεύθερη λογική, λόγια των ιεραποστόλων της; Η διατήρηση ενός αριθμού, οποιουδήποτε αριθμού, στο δεύτερο συνθετικό της “γενιάς των … ευρώ”.
Πηγή : Πολύφημος
" data-medium-file="" data-large-file="" class="wp-image-26003 alignright" src="https://anarchypress.files.wordpress.com/2017/05/karta2.jpg?w=297&h=192" alt="" style="margin: 0px 0px 0px 20px; padding: 5px; border: 1px solid rgb(214, 209, 199); float: right; background-image: initial; background-position: initial; background-size: initial; background-repeat: initial; background-attachment: initial; background-origin: initial; background-clip: initial; max-width: 500px; border-radius: 4px;">
Μιας και μιλάμε για τους εθνοπατέρες καλό είναι να σημειώσουμε ότι άπαντες, σε όποια κομματική παράταξη και αν ανήκουν, αποφεύγουν την αντιπαράθεση σε αυτό το θέμα γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι η κρατική επιβολή είναι προτεραιότητα που ισχυροποιεί το λόγο ύπαρξης τους, διασώζει την όποια υπόληψή τους και τους αφορά όλους. Δεν είναι τυχαίο που οι κομμουνιστές του ΚΚΕ δεν συμμετείχαν σε συζητήσεις στη βουλή και η μόνη ανησυχία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κατά πόσο μπορεί να διασφαλιστεί η ασφάλεια των δεδομένων, το κόστος του έργου καθώς και ο χρόνος υλοποίησης του. Ο ΛΑΟΣ λόγω της «ελληνοχριστιανικής» του επιρροής και παραπαίδι του παπαδαριού ήταν λίγο περισσότερο «δραστήριο», αλλά όταν συνειδητοποίησε ότι το κράτος μπορεί να του δώσει και ένα υπουργείο σταμάτησε να εκφράζει οποιαδήποτε αντίρρηση. Οι καιροί βλέπετε είναι δύσκολοι, οι κρατιστές της βουλής πιστεύουν ότι οι άνθρωποι είναι στο μεταίχμιο ή να αποδεχτούν τη κρατική επιβολή ή να την ανατρέψουν και αυτό είναι κάτι που δε θα ήθελαν να συμβεί, οπότε φροντίζουν να την ισχυροποιήσουν, όλοι μαζί, ανεξαιρέτως.
Σημαντικό είναι να αναφέρουμε ότι τα νέα διαβατήρια που εκδίδονται από την αστυνομία, από τις αρχές του 2006, είναι εναρμονισμένα με το πρότυπο που έχει θέσει ο Διεθνής Οργανισμός Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO) και περιέχουν και τα βιομετρικά χαρακτηριστικά του κατόχου αποθηκευμένα σε ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα (chip). Τα βιομετρικά χαρακτηριστικά είναι μοναδικά, μετρήσιμα, φυσικά γνωρίσματα που χρησιμοποιούνται προκειμένου αναγνωριστεί η ταυτότητα ενός ατόμου. Τέτοια γνωρίσματα είναι μεταξύ των άλλων το πρόσωπο και τα δακτυλικά αποτυπώματα του δεξιού και αριστερού δείκτη που λαμβάνονται κατά τη διαδικασία έκδοσης του εγγράφου. Η αναγνώριση προσώπου σχετίζεται με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του προσώπου, π.χ. τις αποστάσεις μεταξύ των ματιών, μύτης, στόματος και αυτιών. Οι μετρήσεις κωδικοποιούνται ψηφιακά και αυτό μπορεί έπειτα να χρησιμοποιηθεί για λόγους σύγκρισης και επαλήθευσης βασισμένες στις νέες φωτογραφίες που απαιτούνται και έχουν τη δυνατότητα αποτύπωσης της άμβλυνσης των παραπάνω χαρακτηριστικών. Με την σχεδόν ίδια διαδικασία και από την ίδια υπηρεσία (!!), τη Διεύθυνση Διαβατηρίων της ΕΛ.ΑΣ (!!!!) εκδίδονται και τα νέα διπλώματα οδήγησης από το 2009. Είναι εμφανές ότι οι μηχανισμοί του κράτους, με συνδυασμένες κινήσεις και συντονισμένα λειτουργούν για το «φακέλωμα» των πολιτών.
Στη «κάρτα του πολίτη» τη νέα ταυτότητα, ουσιαστικά, υπάρχει ενσωματωμένη άλλη μια τεχνολογία, το RFID (Radio Frequency Identification). Η απόδοση στα ελληνικά είναι «αναγνώριση μέσω ραδιοσυχνοτήτων». Η τεχνολογία αυτή είναι βασισμένη στη μεταφορά δεδομένων μέσω ραδιοκυμάτων, από μια ηλεκτρονική ετικέτα (RFID label) που βρίσκεται πάνω στη κάρτα σε κάποιον αναγνώστη (reader). Χρησιμοποιείται ευρέως για απογραφή αντικειμένων σε αποθήκες και τα δεδομένα που ανταλλάσσει με τους αναγνώστες αποτελούν μια περιγραφή των χαρακτηριστικών των προϊόντων που φέρουν την ηλεκτρονική ετικέτα κολλημένη επάνω τους. Μια εφαρμογή για παράδειγμα αυτής της τεχνολογίας συναντάμε και στη κάρτα διελεύσεων διοδίων, το γνωστό e-pass. Όταν ένα όχημα περνάει από το σταθμό διοδίων ένας RFID αναγνώστης διαβάζει μέσω ραδιοκυμάτων τα στοιχεία του κατόχου και το χρηματικό υπόλοιπο και αυτόματα ανεβάζει τη μπάρα. Τα στοιχεία που ανταλλάσσονται μεταξύ της ετικέτας και του αναγνώστη, και βρίσκονται αποθηκευμένα στην ηλεκτρονική ετικέτα, μπορεί είτε να είναι ένας κωδικός που επιβεβαιώνεται μετά από σύνδεση με τη βάση δεδομένων που διατηρεί η εταιρεία εκμετάλλευσης του οδικού δικτύου είτε με πλήρη περιγραφή, όνομα κατόχου, αριθμός κυκλοφορίας οχήματος κ.ο.κ. Η εξέλιξη του RFID σε σχέση με τα συστήματα γραμμωτού κώδικα έγκειται στη δυνατότητα ταυτόχρονης ανάγνωσης πολλών ετικετών, στην από απόσταση ανάγνωση αλλά και στην ενσωματωμένη αποθήκευση περισσοτέρων δεδομένων.
Ας φανταστούμε τώρα, τους ανθρώπους που φέρουν τέτοιου είδους κάρτες και πως το κράτος αποκτά τη δυνατότητα να καταγράψει την συμπεριφορά τους. Ας υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται σε μια διαδήλωση διεκδικώντας για παράδειγμα, την καταψήφιση του ..μνημονίου. Όντας συγκεντρωμένοι σε ένα χώρο, η αστυνομία ενεργοποιεί τους RFID αναγνώστες της και αρχίζει να καταγράφει τους παρευρισκόμενους, όσους φέρουν τη κάρτα επάνω τους. Ας υποθέσουμε ότι γίνονται και συγκρούσεις με την αστυνομία αυτομάτως όλοι οι καταγεγραμμένοι διαδηλωτές θεωρούνται ύποπτοι. Ένα απλό, αλλά και όχι αδιανόητο για το μέλλον, παράδειγμα.
Η τάση από τα κράτη και τους διακρατικούς φορείς που αυτά έχουν συστήσει για περισσότερο συγκεντρωτισμό και νέους κανόνες επιβολής πάνω στους ανθρώπους μόνο τυχαία δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Η διαδικασία του σχεδίου ολοκλήρωσης της παγκόσμιας κυριαρχίας σε μια ενοποιημένη οντότητα, ξεπερνώντας το παλιό μοντέλο των εθνικών κρατών, είναι μια διαδικασία προσχεδιασμένη πολλά χρόνια πριν. Οι κινήσεις προς αυτήν τη κατεύθυνση είναι τμηματικές μεν, αλλά πάντα σύμφωνες με το χρονοδιάγραμμα που η κυριαρχία έχει εκπονήσει.
Αν σκεφτούμε ότι το καθεστώς των καρτών «του πολίτη» έχει ορίζοντα για την πλήρη εφαρμογή του ακόμα μια 15ετια, όπου θα είναι πλέον υποχρεωτική, αντιλαμβανόμαστε ότι η εξουσία γνωρίζει καλά ότι για να αφομοιωθούν οι αλλαγές στους τρόπους επιβολής της από τις σύγχρονες κοινωνίες χρειάζεται αρκετός χρόνος. Ο χρόνος αυτός «προσαρμογής» διατίθεται απλόχερα και είναι μια απόδειξη της συνέχειας του κράτους ασχέτως των πολιτικών διαχειριστών του.
Ως αναρχικοί, οφείλουμε να βρεθούμε ενάντιοι στην εφαρμογή αυτής της κάρτας. Φυσικά οι λόγοι δεν μπορεί να αναφέρονται περί στα περί περιορισμού της «ελευθερίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», με τη «συνταγματική» τους έννοια, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτά είναι έννοιες που έτσι και αλλιώς καθορίζονται από την εξουσία. Οι άνθρωποι δεν γίνεται να είναι «λίγο ελεύθεροι», ούτε η ελευθερία μπορεί να υπόκειται στην κρίση των νομοθετών του κράτους. Ελευθερία είναι, να καταστραφούν τα εργαλεία της κρατικής επιβολής και να εξαφανιστούν οι εξουσιαστικές σχέσεις που κρατούν τις κοινωνικές ομάδες αδεμένες.
Δε μπορεί να συνεχιστεί η διάθλαση των επιδιώξεων της κυριαρχίας σε σκηνοθετημένες «κρίσεις» και «τρομοκρατία». Η καταστροφή των εργαλείων επιβολής είναι υπόθεση όλων των ανθρώπων που επιθυμούν να ζήσουν ελεύθεροι. Και το κράτος είναι ένα εργαλείο επιβολής…
https://eleutheriellada.wordpress.com/2017/05/21/%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%89%CE%B8%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84/#more-88623
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου