Το ζήτημα δεν είναι να εναλλάσσονται στην εξουσία τα κόμματα και οι Πρωθυπουργοί, αλλά να αλλάξουν οι δομές της χώρας

Η εικόνα της Κεντροαριστεράς δείχνει απογοητευτική και δρόμοι ουσιαστικής συνεννόησης δεν φαίνεται να υπάρχουν. Τα δημοσκοπικά ποσοστά των κομμάτων που την εκφράζουν πιστοποιούν αυτή την κατάσταση. Εσείς από την «απόσταση» των Βρυξελλών πιστεύετε ότι υπάρχει μέλλον, και αν ναι, θα διεκδικήσετε κάποιον ρόλο;

Το ιστορικό βάρος της δημοκρατικής παράταξης υπερβαίνει το μέγεθος των κομμάτων που την εκφράζουν εκλογικά σήμερα. Είναι δεδομένο ότι απαιτείται ένας ισχυρός πόλος στην κεντροαριστερά, για το καλό του τόπου. Έχω πει και με άλλες αφορμές, το τονίζω και σήμερα, ότι πρέπει να τεθούν στο

περιθώριο οι μικρομεγαλισμοί και οι προσωπικές στρατηγικές. Η ενότητα του νέου φορέα θα κατοχυρωθεί με τις ιδέες και τις αξίες μας δημιουργώντας συνθήκες, για την προγραμματική σύγκληση λύσεων που θα αφορούν τις κοινωνικές ανισότητες και την ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών. Αυτές, είναι οι προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας και όχι, η συγκόλληση μηχανισμών, για την διαχείριση θέσεων εξουσίας  που προκαλούν το κοινό αίσθημα. Επιπρόσθετα, είναι δεδομένο πως, για να υπάρξει μέλλον, πρέπει να αγκαλιάσουμε ξανά τους νέους μας, εντός και εκτός Ελλάδας. Αυτό, φυσικά, σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε και πειστικές και ρεαλιστικές λύσεις στα ζητήματα που τους απασχολούν, όπως η ανεργία και οι διαγενεακές ανισότητες.   

Κατηγορείτε τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ ότι προσπαθούν να αλώσουν τον ενδιάμεσο χώρο. Ευθύνονται εκείνοι ή ο κατακερματισμός και η πολιτική αμηχανία της Κεντροαριστεράς;

Η παράταξη μας λοιδορήθηκε και πολεμήθηκε όσο καμία άλλη. Και αυτό παρά το γεγονός ότι αναλάβαμε το πολιτικό κόστος, να κρατήσουμε την χώρα όρθια, έχοντας απέναντι μας το σύνολο των κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων. Η πολιτική και ιστορική δικαίωση είναι αναπόφευκτη και θα έρθει πιο γρήγορα από ότι νομίζουν οι άσπονδοι φίλοι μας. Πλέον, όλοι καταλαβαίνουν  ότι το μνημόνιο δεν το έφερε ο πελαργός αλλά η χρεοκοπία της διακυβέρνησης Καραμανλή που μας οδήγησε σε κρίση χρέους και εκτός κάθε δυνατότητας δανεισμού από τις αγορές. Ωστόσο, τα σημερινά εκλογικά ποσοστά της παράταξης αφορούν πρωτίστως εμάς. Είναι δική μας ευθύνη να εξηγήσουμε τις επιλογές μας και τους λόγους που μας ώθησαν σε αυτές. Οι άλλοι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς.

Αναθεώρηση του Συντάγματος με δημοψήφισμα; Συμφωνείτε με αλλαγή του εκλογικού νόμου στην κατεύθυνση της απλής αναλογικής;

Το Σύνταγμα προβλέπει ξεκάθαρες διαδικασίες, για την περίπτωση αναθεώρησης του, μέσω του Άρθρου 110. Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι: Οποιαδήποτε άλλη πρόταση είναι ασύμβατη και, κατά συνέπεια,  αντισυνταγματική. Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Όσον αφορά το θέμα του εκλογικού νόμου είμαι υπέρ της αλλαγής του ως προς το αναλογικότερο. Οι θεσμοί, όπως ο εκλογικός νόμος, πρέπει να αντανακλούν αντικειμενικές ανάγκες και συνθήκες της εποχής τους. Ο ισχύων εκλογικός νόμος με το «μπόνους» των 50 εδρών, έχει σχεδιαστεί, για τις εποχές όπου τα δυο μεγαλύτερα κόμματα έπαιρναν αθροιστικά 85% και όχι, 60% όπως γίνεται σήμερα. Η θέση μου είναι ότι απαιτείται ένα αναλογικό εκλογικό σύστημα με διαίρεση των μεγάλων περιφερειών, για να μην έχουμε φαινόμενα όπως της Β’ Αθηνών όπου υπάρχει ελάχιστη επαφή μεταξύ Βουλευτών και ψηφοφόρων καθώς και ένα νέο κανονιστικό πλαίσιο, για την χρηματοδότηση των κομμάτων με την χρήση κωδικών, ώστε να ξέρει ο πολίτης που πάνε τα χρήματα του.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει πρόβλημα δημοκρατίας από την ημέρα που υπέγραψε μνημονιακές συμβάσεις, καθώς δεν έχει ουσιαστικά λόγο στα δημοσιονομικά της. Η Κυβέρνηση, από την άλλη, πανηγυρίζει, παρότι υπέγραψε το πλέον επώδυνο μνημόνιο και μπροστά της έχει τη μέγγενη των εργασιακών. Πώς ορίζει τελικά η χώρα το μέλλον της, όταν φαίνεται ότι και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί περνούν από παρατεταμένη κρίση εμπιστοσύνης;

Η Κυβέρνηση, αφού έχασε έναν ολόκληρο χρόνο, φλερτάροντας με τις θεωρίες Βαρουφάκη-Καμμένου-Τσίπρα μας φόρτωσε κλειστές τράπεζες και ακόμα μεγαλύτερα φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη. Άργησαν να ανατέλλουν, ότι συμμετέχουμε σε μια πολιτική και νομισματική ένωση, αλλά δεν μπορούμε να ασκήσουμε μόνοι μας δημοσιονομική πολιτική όπως τα υπόλοιπα κράτη, από την στιγμή που δεν μπορούμε να καλύψουμε τις χρηματοδοτικές μας ανάγκες.  Η κρίση ανέδειξε την μεγαλύτερη ανισότητα και αυτή είναι η ανισότητα μεταξύ δανειστή και δανειολήπτη.

Εάν στο παρελθόν η εθνική κυριαρχία κατοχυρωνόταν με την ισχύ των όπλων τώρα έχει προστεθεί και το οικονομικό πεδίο. Για να καθορίζουμε εμείς την μοίρα μας πρέπει να επανακτήσουμε την οικονομική μας αυτοτέλεια. Αυτή η επιλογή συνιστά μονόδρομο ανεξάρτητα από τις μελλοντικές εξελίξεις. Είτε μια χώρα είναι μέσα στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς είτε έξω από αυτούς, πρέπει να έχει τα οικονομικά της σε τάξη. Εάν δεν το καταφέρουμε θα είμαστε σαν ένα καράβι χωρίς μηχανές, έρμαιο των κυμάτων, σε ταραχώδεις θάλασσες.  Αυτό θέλουμε; Θέλω να πιστεύω πως όχι.

Η κρίση είναι, όμως, και Ευρωπαϊκή. Αυτά που έχουμε επιτύχει όλοι μαζί κανένα κράτος δεν θα μπορούσε να τα επιτύχει μόνο του. Ακόμα και η Γερμανία με τη Γαλλία δεν μπορούν να αντέξουν μόνες τους τα σημερινά πλανητικά μεγέθη. Άρα, τι πρέπει να κάνουμε; Να ενισχύσουμε την διαδικασία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, προχωρώντας σε  πολιτική και οικονομική ενοποίηση ώστε να αποκτήσουμε τα κατάλληλα εργαλεία, για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που προκύπτουν από το νέο  παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Μόνο έτσι, θα καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε τα συμφέροντα των Ευρωπαϊκών λαών.

Στον γεωγραφικό περίγυρο της χώρας ανοίγει το ένα μέτωπο μετά το άλλο και μάλιστα σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον λόγω και του προσφυγικού/μεταναστευτικού. Θεωρείτε ότι έχει αδυνατίσει η διεθνής θέση της χώρας ;

Η Ελλάδα είναι σε μια δύσκολη γειτονιά. Αυτό, δεν έχει αλλάξει με την κρίση και τις εξελίξεις των τελευταίων ετών. Αυτό, που έχει αλλάξει είναι το ειδικό βάρος της χώρας μας. Είναι δεδομένο ότι από την στιγμή που είμαστε σε μια κατάσταση παροδικής αδυναμίας, η γεωπολιτική μας θέση υποβαθμίζεται. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται, για μια μόνιμη κατάσταση. Ο κίνδυνος είναι η υποβάθμιση, να καταστεί μόνιμη λόγω ατυχών επιλογών.

Πειραματισμοί, οι οποίοι αμφισβητούν την στρατηγική επιλογή της συμμετοχής της χώρας στον σκληρό πυρήνα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, συνταγματικές πρωτοβουλίες οι οποίες παραπέμπουν σε λατινοαμερικάνικου τύπου «δημοκρατίες» και ο ασύδοτος αμοραλισμός της κυβέρνησης  υπονομεύουν όχι, μόνο την παρούσα αλλά και την μελλοντική διεθνή θέση της χώρας.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια η Ελλάδα ήταν η ισχυρότερη χώρα των Βαλκανίων. Με σημείο αναφοράς ακριβώς αυτή την θέση καταφέραμε να εξασφαλίσουμε την είσοδο της Κύπρου στην ΕΕ. Τι χρειαζόμαστε σήμερα; Μια εθνική στρατηγική στην οποία θα συμφωνήσουν όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου με στόχο να επιστρέψουμε στην επιθυμητή κατάσταση. Αυτό είναι επιβεβλημένο, μεταξύ άλλων και, επειδή έχουμε μια σειρά από ανοιχτά μέτωπα. Πριν από λίγες μέρες, είχα την ευκαιρία να καταγγείλω στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την στάση του κ. Ερντογάν στο θέμα της Αγίας Σοφίας. Η χώρα μπορεί να τα καταφέρει αρκεί να πορευτούμε με λογική και σύνθεση και όχι, με τον διχασμό των τελευταίων ετών. Το ζήτημα δεν είναι να εναλλάσσονται στην εξουσία τα κόμματα και οι Πρωθυπουργοί, απαγγέλλοντας παραπλανητικά αφηγήματα, αλλά να αλλάξουν οι δομές της χώρας προς όφελος του Ελληνικού λαού

http://www.androulakisnikos.gr/