Επειδή συνεχίζεται ο μπουχός, θα ανακεφαλαιώσω μερικά πράγματα που έχω σημειώσει κατά καιρούς, για να μην παρεξηγούμαι απέναντι στις φιλενάδες μου, τις βαρουφίτσες:
Είχα καταλήξει να αποκαλώ Μπαρουφάκη, τον Γιάννη με το ένα «νι» από τον Ιούνιο του 2011, από την εποχή των Πλατειών και των Αγανακτισμένων, από τότε, συγκεκριμένα, που από το Protagon του κυρ-Σταύρου, εξάγγελος της Παπαδημοκρατίας, προωθούσε την εμετική του φαντασίωση, να δει τον φίλο του τον Γιωργάκη, πιασμένο χέρι-χέρι με τον συμφοιτητή εξ Αμερικής, τον Αντωνάκη, κι οι δύο μαζί να σμίξουν με τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα. Για του λόγου το αληθές, μπορείτε να πατήσετε εδώ.
Οι φαντασιώσεις κανενός ανθρώπου δεν μπορούν να είναι καταδικαστέες, όσο χυδαίες κι αν ακούγονται στ’ αυτιά των άλλων, αλλά όταν λίγο αργότερα, πάλι εκείνη την ίδια εποχή των Πλατειών, διατύπωσε τα τρία αστεία επιχειρήματά του σχετικά με τους λόγους για τους οποίους δε σκόπευε να συνυπογράψει το αίτημα για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους, (πατήστε βαρουφίτσες μου εδώ, για να θυμηθείτε) του τράβηξα ένα μεγάλο «Χ» και δεν ασχολήθηκα ξανά με την αφεντιά του, ησυχάζοντας για λίγο από την μπαρουφολογία του.
Έλα μου ντε, όμως, που το σύστημα της μηντιαρχίας είχε άλλη γνώμη και άλλα σχέδια γι’ αυτόν κι έτσι τον προώθησε μετά μανίας από τα πρωινάδικά της Τηλεδημοκρατίας μας! Φυσικό επακόλουθο ήταν να λάμψει ανάμεσα στα υπόλοιπα τηλε-σκουπίδια των τηλεοπτικών πλατώ, αφού και ευφυής είναι και ευφράδεια έχει και πολύ χαριτωμένος και διαβασμένος είναι, πέραν αμφιβολίας. Αυτά τα στοιχεία της προσωπικότητάς του μόνο οι ανόητοι και οι Χαζάκηδες, τα αμφισβητούν…
Με τόσο σπρώξιμο από το σύστημα της Τηλεδημοκρατίας μας, ήταν νομοτέλεια, «πρώτη φορά αριστερά», να εξασφαλίσει σπουδαία, βροντερή κι αναμφισβήτητη εκλογική πρωτιά στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου.
Δυστυχώς για όλους μας, πήρε το κρισιμότερο χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Οικονομικών…
Μετά το σιβυλλικό “WOW” απέναντι στον ξινό Ολλανδό κι από τις πρώτες του δηλώσεις με το χαρτοφυλάκιο του υπουργού υπό μάλης, είπα κι εγώ ότι αυτή τη φορά το οπλισμένο περίστροφο δεν σημαδεύει τις πλάτες μας, κι ότι εν πάση περιπτώσει, ουδείς αλάνθαστος, κακώς Μπαρουφάκη τον ανέβαζα, Μπαρουφάκη τον κατέβαζα τόσον καιρό, τον Γιάν(ν)η… Mea culpa, είπα και το ξανασκέφτηκα…
Δεν άργησε όμως, με την αντιφατικότητά του, με τις διαψεύσεις επί των διαψεύσεών του και με τις παλινωδίες του, να θυμίσει γρήγορα τον παλιό γνωστό του εαυτό και βέβαια χωρίς δισταγμό τον σιχτίρισα εγκαίρως, έστω και δι’ ασήμαντον -σε σχέση με αυτά που ακολούθησαν- αφορμή… Mea culpa, δις.
Δικαίως ή αδίκως, θεωρώ ότι η μπαρουφολογία έγινε σήμα κατατεθέν της θορυβώδους όσο και ατελέσφορης πεντάμηνης καριέρας του στο υπουργείο.
Κερασάκι στην τούρτα του αστείου βίου του και της αχρησίμευτης πολιτείας του στο υπουργείο Οικονομικών, ήταν η προφητική (sic) δήλωσή του, κατά την έναρξη των εργασιών της επιτροπής ελέγχου του δημόσιου χρέους, ότι το δημόσιο χρέος μπορεί να μην είναι βιώσιμο, αλλά ασφαλώς είναι νόμιμο!
Το χειρότερο είναι ότι επί πέντε μήνες, ανάμεσα σε όλα τα σούρτα-φέρτα του στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στα Βερολίνα, δεν βρήκε ούτε μια στιγμή ελεύθερη στη βαριά ατζέντα του με τους λογής-λογής δημοσιογράφους, για να αναζητήσει την ουσία και να συναντηθεί με τον Ερβέ Φαλτσιανί, τον άνθρωπο που υπέκλεψε την περίφημη λίστα Λαγκάρντ και που έχει δηλώσει πρόθυμος να αποκαλύψει τα μυστικά της στις ελληνικές αρχές, εφόσον κληθεί. Ο Γιάν(ν)ης φαίνεται ότι δεν προλάβαινε, αλλά ποτέ, αν και κατά τα άλλα λαλίστατος και χειμαρρώδης, ούτε ερωτήθηκε ούτε εξήγησε τους λόγους της αδιαφορίας του αυτής. Δείτε την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του Ερβέ Φαλτσιανί, πατώντας εδώ.
Το τρισχειρότερο είναι ότι αντί να δώσει εντολή στις υπηρεσίες του υπουργείου του να ξεκινήσουν πάραυτα τη διασταύρωση φορολογικών δηλώσεων με κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών για να αποκαλυφθούν τα τρωκτικά των δημοσίων ταμείων, οι κλέφτες και οι αγιογδύτες, αυτός προτίμησε, ανάμεσα σε βαρύγδουπες δηλώσεις ότι αυτό πράττει, να προωθήσει σε διαβούλευση, έναν ανέντιμο συμβιβασμό.
Το χείριστο είναι ότι ενώ εγκαίρως γνώριζε ότι έχει να διαπραγματευτεί με (συν)εταίρους που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους κοινούς μαφιόζους, αυτός επέμεινε μέχρι τέλους στο θεώρημα της δημιουργικής ασάφειας, απέναντι στην καταστροφική σαφήνεια των σιδερόφραχτων waffen-ss του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού. Το γεγονός ότι γνώριζε εξ’ αρχής με ποιους είχε να κάνει κι ότι η περιβόητη γέφυρα ήταν ένα σαθρό κι ετοιμόρροπο κατασκεύασμα, το λένε τα στοιχεία και οι μαρτυρίες.
Εξυπακούεται ότι θα ήταν άδικο να του προσάπτουμε ολόκληρη την ευθύνη αυτής της ολέθριας διαπραγματευτικής στρατηγικής, αλλά γεγονός είναι ότι ακόμα κι αν δεν ήταν ο ίδιος ο εμπνευστής της, την υπηρέτησε με συνέπεια μέχρι την τελευταία στιγμή, οπότε η ψευδαίσθηση κατέρρευσε κι ο ίδιος την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, λέγοντας “όχι” στην επονείδιστη συμφωνία που είχε επέλθει υπό τη δική του διαχείριση. Ένα “όχι” που δυο-τρεις μέρες αργότερα το γύρισε σε “ναι”. Ένα “ναι” συνεπικουρούμενο ταυτόχρονα από τις αερολογίες του για το “Plan-B”, Β for Baroufakis.
Εξίσου άδικο θα ήταν, να μην του αναγνωριστεί και να μην του πιστωθεί το γεγονός ότι με την επικοινωνιακή του ευφυΐα, κατάφερε να διεθνοποιήσει και να γνωστοποιήσει την απάτη γύρω από την ελληνική “διάσωση” στο υπερπέραν, αλλά όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα και όλες οι υπόλοιπες πράξεις και οι παραλείψεις του είναι ασυγχώρητες, διότι όπως είπαμε και παραπάνω, γνώριζε εγκαίρως με ποιους είχε να κάνει.
Όλοι τους γνώριζαν!
https://raskolnick.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου