Ας κινηθεί κάτι! Αξίζει τον κόπο!

Του Διονύση Τσακνή

“Αριστερή συμπόρευση”, άλλο ένα σχήμα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ή μια κίνηση αγωνίας κάποιων διανοουμένων και μη ενταγμένων σε κομματικούς σχηματισμούς, για την υπάρχουσα πολυδιάσπαση του χώρου; Μέτωπο όπου χωρούν οι πάντες άνευ κομματικής ταυτότητας αγωνιστές, ιδεολόγοι, ή άθροισμα επιμέρους μικρών πολιτικών σχηματισμών, όπου ο καθένας κρατάει την αυτοτέλειά του και συμμετέχει με τη θεμιτή κατά τα άλλα προοπτική, να πείσει τους εταίρους του για την ορθότητα των θέσεών του;

Μέτωπο τελικά, ή ανάγκη δημιουργίας μετώπου;

Ακούω ήδη στ’ αυτιά μου το καλόπιστο ερώτημα: “Και ποια η διαφορά;” Μήπως το πρώτο τάχα, δεν έχει ως προϋπόθεσή του, το δεύτερο;

Προφανώς! Η διαπίστωση, πως δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει μία ελάχιστη βάση συνεννόησης και κοινής δράσης, του μη παραδομένου σε διαχειριστικές προσεγγίσεις και πρακτικές, πολιτικού χώρου, είναι και λογική και αυταπόδεικτη. Μένει λοιπόν τι; Αυτή η αυταπόδεικτη αλήθεια, να βρει ανοικτά αυτιά και μυαλά! Ως εδώ, καλά.

…Παρά τις όποιες επιφυλάξεις που θα μπορούσαν κάποιοι να εγείρουν για το παρελθόν, η σύσταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, φάνηκε πως, κάλυπτε ένα κενό. Ποια είναι η σημερινή της φάση;

Ας είμαστε ειλικρινείς. Δε θα τη ζήλευε κανείς. Απ’ τη μια οι θιασώτες της “καθαρής” λεγόμενης γραμμής, απ’ την άλλη κάποιες συνιστώσες που τονίζουν την ανάγκη συνεργασιών και απ’ την πίσω πόρτα, κάποιοι άλλοι που δε θα έλεγαν όχι σ’ ένα μεγαλύτερο συνασπισμό, που θα συμπεριλάμβανε ακόμα και το ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι δεν είναι; Δεν κρίνω ούτε παίρνω θέση. Απλώς, καταγράφω.

Γιατί γράφονται όλ’ αυτά; Μα φυσικά από αγωνία μήπως, το υπό διαμόρφωση Μέτωπο, αργά ή γρήγορα θα έχει μια αντίστοιχη κατάληξη. Και εξηγούμαι:

Οι εκλογές έρχονται! Ο καθείς, εξ ημών (πολιτικοί σχηματισμοί ή πρόσωπα) οφείλει να έχει άποψη για τον τρόπο που πρέπει να συμπεριφερθεί εκλογικά.

Υπόθεση εργασίας: Κατέρχεται το Μέτωπο, ως πολιτική δύναμη και διεκδικεί την ψήφο του λαού.

Ως τι, ρωτάει κάποιος; Ως μια επί πλέον αντισυστημική συνιστώσα, πλάι ή και απέναντι στο ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα διάφορα ΜΛ έμπροσθεν ή όπισθεν των αρχικών του κομουνιστικού κόμματος; Ή μήπως συμμετέχοντας σε αμφιβόλου μετεκλογικής συνεργασίας, σχηματισμούς;

Και έστω, κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Και μετά τι; Εκ νέου συζητήσεις (άρα εκ νέου διασπάσεις) περί του τι μέλει γενέσθαι περί καταψήφισης, ή ανοχής ή και εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση με κορμό Ελιάς, που φύεται ΣΥΡΙΖΑ του ποταμιού;

Ξέρω πως οι παραπάνω παράγραφοι, δυναμιτίζονται εύκολα, μια λαϊκή έκφραση “ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε” και μ’ ένα κλασικό ανέκδοτο, αυτό με το γρύλο -αν θυμάστε, που χαρακτηρίζει τους απαισιόδοξους ή διστακτικούς. Δεν παύουν όμως να είναι κάποιες σκέψεις, ποτισμένες ίσως από κακές εμπειρίες του παρελθόντος, εν όψει παρόμοιων εγχειρημάτων.

Και ο κόσμος; Ο κόσμος σύντροφοι, αυτός που εξ ονόματός του μιλάμε, επιχειρηματολογούμε και διαφωνούμε, πού βρίσκεται; Χαμένος ίσως και αλλοτριωμένος, φοβισμένος άρα και εγκλωβισμένος, ανέτοιμος και ταυτόχρονα υποψιασμένος, να παρακολουθεί την αναμέτρηση των μονομάχων, καταγράφοντας εκ παραλλήλου, την πορεία των “γραφικών”;

Μήπως εν τέλει είμαστε “γραφικοί” στα μάτια των άλλων; Μήπως μιλάμε εξ ονόματος μιας εργατικής τάξης, που τελικά, οι περισσότεροι εξ ημών, δεν ανήκουμε σ’ αυτήν; Α! Αυτό δεν είναι πάντα κακό! Η ιστορία, έχει πολλά παραδείγματα προς επίρρωση του ισχυρισμού μου. Αρκεί στην άκρη του μυαλού μας, να υπάρχει η σκέψη, πως μπορεί να μη βρίσκεται πάντα σε αντιστοιχία η διάθεση του κόσμου με τη δική μας απόπειρα να την ερμηνεύσουμε.

Και η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, που χειμάζει; Ή μήπως δεν υπάρχει; Ποια είναι η δυναμική της πολιτικής της εκπροσώπησης; Γιατί δεν είναι η ραχοκοκαλιά αυτού του μετώπου, όπως στην κατοχή;

Ακούω τις ενστάσεις και τη ρητορική σας καλοί μου σύντροφοι του κομουνιστικού κόμματος, αλλά επί του προκειμένου, τι; Σε τέτοιες συνθήκες κρίσης, καλοδεχούμενη θα ήταν μια απάντηση εκ μέρους σας, γιατί δεν καταφέρατε να μας εντάξετε όλους , κάτω απ΄ τις γραμμές σας, ή έστω να μας λογαριάζετε συνοδοιπόρους σας; Γνωρίζω εκατοντάδες και ακούω για χιλιάδες ίσως, που θα ήταν -υπό άλλες συνθήκες- “έτοιμοι από καιρό…”

Και δε μιλάω για τη στρατηγική σας. Σ’ αυτήν, ούτε σταγόνα νερό στο κρασί σας. Σε τακτικούς και επί μέρους στόχους αναφέρομαι και απ’ αυτούς, λείπετε απ’ … την παρέα!

Μένει κάτι; Προφανώς! Παρά τους ορατούς κινδύνους, τις πιθανές διαψεύσεις προσδοκιών, τις δυσκολίες, ο δρόμος -δε μπορεί, παρά να είναι ενωτικός. Χωρίς να πλέω σε πελάγη αισιοδοξίας, (αυτές τις σκέψεις, τις κατέθεσα και προφορικά σε μια πρόσφατη συνάντηση συντρόφων του Σχεδίου Β) κρατάω τη ρήση εκείνου του απίστευτου τύπου με το υπογένειο, που τόνιζε:

“ Μαζί χτυπάμε, χώρια βαδίζουμε”!!!

Και το επιμύθιο; “Η ζωή θα δείξει. Οι νύχτες -ξέρετε- είναι γκαστρωμένες!” που θα ‘λεγε κι ο καπετάν Γιώτης!!

https://eleutheriellada.wordpress.com