Αριστερά – Δεξιά: Ενα νεκρό δίλημμα

Εδώ και καιρό είναι σαφές ότι η διαχωριστική γραμμή «Αριστερά – Δεξιά» έχει ξεθωριάσει. Το ίχνος που έχει μείνει, οδηγεί σε μάχες οπισθοφυλακών μιας εποχής από καιρό ξεπερασμένης. Η δημιουργία αντανακλαστικών απέναντι στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση δεν αποτελεί στροφή προς τα δεξιά ή την άκρα δεξιά, όπως είδαμε στην Ολλανδία και αλλού στην Ευρώπη. Το αντίθετο. Αποτελεί μήνυμα προς τη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων, η οποία φαίνεται να μην μπορεί να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα.
Στην Ελλάδα, η εμφατική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μήνυμα της κοινωνίας προς όλους όσοι φιλοδοξούν να αποκτήσουν κυβερνητική προοπτική: πρέπει να μπορούν να κάνουν και τη δουλειά. Οι ψηφοφόροι δεν δίνουν πια λευκή επιταγή στον κάθε περαστικό. Και κρίθηκε ότι στις σημερινές συνθήκες, όπου οι ασταθείς μεταβλητές στην οικονομία αναμειγνύονται με τη διεθνή και περιφερειακή γεωπολιτική συγκυρία, δεν είναι δυνατόν να γίνονται πειράματα. Στην αντιπολίτευση φαίνεται ότι ακόμα δεν μπορούν να το αντιληφθούν αυτό και τσαλαβουτούν στο λυσάρι με τις παλιές απαντήσεις. Εκείνες που έχουν χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά και απέτυχαν με τον ίδιο ρυθμό. Οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να έχουν δημιουργικότητα και να μην αντιγράφουν απλά δοκιμασμένες συνταγές ή να «ξεπατικώνουν» μοντέλα και σχέδια.


Η Ελλάδα, βέβαια, πέρασε από μια βαθιά κρίση στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, οπότε οι ψευδαισθήσεις έχουν δοκιμαστεί στην πραγματικότητα. Για την υπόλοιπη Ευρώπη κάτι τέτοιο δεν είναι –ακόμα– σαφές. Στον ευρωπαϊκό Βορρά δεν έχουν ακόμα περάσει από το ταχύρρυθμο φροντιστήριο.

Στη Γερμανία ένας ετερόκλητος συνασπισμός αντικατέστησε τον προηγούμενο, με τον μανδύα των αλλαγών, ενώ και στην Ιταλία το μεταναστευτικό υπήρξε βασικός πυλώνας αλλαγής των συσχετισμών. Στις σκανδιναβικές χώρες το μοντέλο υποδοχής φθηνών εργατικών χεριών από το εξωτερικό επίσης κατέρρευσε. Στη μεγάλη χώρα της Ανατολικής Ευρώπης, στην Πολωνία, υπήρξε μια μετατόπιση, πάντα όμως με την ίδια κατεύθυνση: τον ρεαλισμό.

Το δίπολο Αριστερά – Δεξιά δεν απάντησε, ακόμα, σε ένα πολύ πιο καίριο ερώτημα για την κοινωνική συνοχή στις χώρες της Ευρώπης: Κανένας δεν κατόρθωσε να σταματήσει ή έστω να διαχειριστεί την αργή αλλά σταθερή αποσάθρωση και τελικά διάλυση της μεσαίας τάξης στην ήπειρο. Το δημογραφικό πρόβλημα βοηθάει στην απορρόφηση των πολιτικών κραδασμών σήμερα, αλλά στα επόμενα 20 χρόνια, όταν πολλές δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίων δεν θα έχουν πρόσβαση σε πολύ βασικές υπηρεσίες και αγαθά που κατέστησαν τη μεσαία τάξη αυτό που ήταν μέχρι πρότινος, θα είναι πολύ αργά.

Σε έναν γοργά μεταβαλλόμενο κόσμο η προσπάθεια να συμπιεστεί ο κοινός παρονομαστής προς τα κάτω δεν θα οδηγήσει την Ευρώπη πουθενά. Τα πρώτα αποτελέσματα ήδη είναι ορατά.

https://www.kathimerini.gr/opinion/562752604/aristera-dexia-ena-nekro-dilimma/