ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ

 «Η α­λή­θεια εί­ναι με­γά­λη,

αλ­λά α­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρη
α­πό μια πρα­κτι­κή ά­πο­ψη
εί­ναι η σιω­πή για την α­λή­θεια».
(Aldous Huxley: Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος)

Σή­με­ρα, κά­θε μορ­φής ε­πι­κοι­νω­νί­α που βα­σί­ζε­ται σε τε­χνο­λο­γι­κές ε­πι­νο­ή­σεις, εί­ναι δυ­να­τό να πα­ρα­κο­λου­θη­θεί: τη­λέ­φω­να κι­νη­τά και στα­θε­ρά, φαξ, e-mail, δια­δί­κτυο, κ.λπ. Ε­πί­ση­μες, αρ­μό­διες ε­πι­τρο­πές, τό­σο της ευ­ρω­πα­ϊ­κής έ­νω­σης ό­σο και ε­δώ, α­να­φέ­ρουν ό­τι: Τί­πο­τα δεν εί­ναι 100% α­σφα­λές.

Τα πα­ρα­πά­νω ό­μως, εί­ναι α­πλά η κο­ρυ­φή του πα­γό­βου­νου. Ο έ­λεγ­χος της ζω­ής ε­νός αν­θρώ­που, α­πό τις αρ­μό­διες υ­πη­ρε­σί­ες, μπο­ρεί να ε­κλά­βει πα­ρα­νο­ϊ­κές δια­στά­σεις.

Για πα­ρά­δειγ­μα, ε­πί­ση­μα πλέ­ον στις Η.Π.Α., λειτουρ­γεί­ται μια νέ­α υ­πη­ρε­σί­α, το Γρα­φεί­ο Ε­νη­μέ­ρω­σης Πο­λι­τών (ΓΕΠ). Ο ρό­λος αυ­τού, εί­ναι να προ­λαμ­βά­νει (τι άλ­λο;) «τρο­μο­κρα­τι­κές ε­πι­θέ­σεις». Προ­σω­πι­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες θα συ­γκε­ντρώ­νο­νται α­πό η­λε­κτρο­νι­κό τα­χυ­δρο­μεί­ο, κί­νη­ση λο­γα­ρια­σμών μέ­σω τρα­πε­ζι­κών Α.Τ.Μ., α­γο­ρές μέ­σω πι­στω­τι­κών καρ­τών, ει­κό­νες α­πό η­λε­κτρο­νι­κές κά­με­ρες πα­ρα­κο­λού­θη­σης σε δη­μό­σιους χώ­ρους, αρ­χεί­α τη­λε­φω­νι­κών κλή­σε­ων α­πό στα­θε­ρά και κι­νη­τά τη­λέ­φω­να, κ.λπ.. Στη συ­νέ­χεια θα «φιλ­τρά­ρο­νται» και τέ­λος θα συν­δυά­ζο­νται για τον ε­ντο­πι­σμό «ύ­πο­πτων» δρα­στη­ριο­τή­των. Α­νά­λο­γη υ­πη­ρε­σί­α, θα λει­τουρ­γεί και για την πα­ρα­κο­λού­θη­ση του υ­πό­λοι­που κό­σμου. Φυ­σι­κά, ό­λα αυ­τά δεν εί­ναι μια α­πο­κλει­στι­κό­τη­τα των Η­νω­μέ­νων Πο­λι­τειών, α­πλά ε­κεί ε­πι­ση­μο­ποι­ή­θη­κε.

Τι α­κρι­βώς ό­μως εί­ναι η­λε­κτρο­νι­κή πα­ρα­κο­λού­θη­ση; Πέ­ρα α­πό τις πλη­ρο­φο­ρί­ες μέ­σω echelon π.χ., που α­φο­ρούν τα τη­λέ­φω­να, το ηλ. τα­χυ­δρο­μεί­ο κ.λπ. εί­ναι δυ­να­τό να συ­γκε­ντρώ­νο­νται και άλ­λα εί­δη προ­σω­πι­κών στοι­χεί­ων.

Πλη­ρο­φο­ρί­ες συλ­λέ­γο­νται, αρ­χειο­θε­τού­νται και εί­ναι δια­θέ­σι­μες α­νά πά­σα στιγ­μή, για τον κά­θε άν­θρω­πο ξε­χω­ρι­στά και κα­θη­με­ρι­νά. Στις λε­γό­με­νες προ­ηγ­μέ­νες κοι­νω­νί­ες, οι η­λε­κτρο­νι­κοί υ­πο­λο­γι­στές και τα δί­κτυα, χρη­σι­μο­ποιού­νται πλέ­ον πα­ντού. Η ί­δια η δό­μη­ση του γρα­φειο­κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού, βα­σί­ζε­ται σε αυ­τά. Η αρ­χειο­θέ­τη­ση αυ­τή, γί­νε­ται κα­τά κύ­ριο λό­γο (στις λε­γό­με­νες πά­ντα προ­ηγ­μέ­νες κοι­νω­νί­ες) με η­λε­κτρο­νι­κό τρό­πο.

Ξε­κι­νώ­ντας α­πό το γλοιώ­δες, «ω­ραί­οι εί­μα­στε, αλ­λά πό­σοι εί­μα­στε» και την α­πο­γρα­φή και τον έ­λεγ­χο για «κα­λο­πλη­ρω­τές» και «κα­κο­πλη­ρω­τές» δα­νεί­ων του συ­στή­μα­τος «Τει­ρε­σί­ας» των τρα­πε­ζών, φτά­νου­με στο σύ­στη­μα TAXIS του υ­πουρ­γεί­ου οι­κο­νο­μι­κών, που προ­σπα­θεί να βά­λει μια… τά­ξη στο μέ­χρι τώ­ρα χά­ος, (και που ό­πως ό­λα δεί­χνουν τα κά­νει α­κό­μη χει­ρό­τε­ρα). Κά­θε δη­μό­σια υ­πη­ρε­σί­α (ε­φο­ρί­α, ΔΕ­Η, Ο­ΤΕ, ΕΥ­ΔΑΠ κ.λπ.) έ­χει στη διά­θε­ση της, σε η­λε­κτρο­νι­κή μορ­φή το αρ­χεί­ο του κά­θε πε­λά­τη της. Α­πό τα πε­ριου­σια­κά στοι­χεί­α, το ει­σό­δη­μα και γε­νι­κό­τε­ρα την οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση μέ­χρι στοι­χεί­α σχε­τι­κά με το τι, πως, με τι, πό­τε πλη­ρώ­νει και για τι πλη­ρώ­νει, τι, πό­σο και πό­τε κα­τα­να­λώ­νει κ.α.

Πέ­ρα α­πό τον «δη­μό­σιο το­μέ­α», αρ­χεί­α κρα­τού­νται και στον λε­γό­με­νο ι­διω­τι­κό. Έ­νας α­πό τους σύγ­χρο­νους τρό­πους ε­λέγ­χου, εί­ναι και οι γνω­στές κάρ­τες. Η κάρ­τα της ερ­γα­σί­ας (πα­ρου­σί­ες – α­που­σί­ες). Οι κάρ­τες α­πό πο­λυ­κα­τα­στή­μα­τα, με­γά­λα αλ­λά και μι­κρά μα­γα­ζιά και σού­περ μάρ­κετ. Οι ε­πι­χει­ρή­σεις προ­σφέ­ρουν έκ­πτω­ση στα προ­ϊ­ό­ντα που πω­λούν, μα αρ­χειο­θε­τούν τις α­γο­ρές που γί­νο­νται με αυ­τές τις κάρ­τες, προ­κει­μέ­νου να «προ­σαρ­μο­στούν στις α­γο­ρα­στι­κές συ­νή­θειες» των πε­λα­τών τους.

Κάρ­τες α­πό τις τρά­πε­ζες, με τις πι­στω­τι­κές κ.λπ., που μπο­ρείς να παίρ­νεις «εύ­κο­λα δά­νεια» (και τα πλη­ρώ­νεις μια ζω­ή), μέ­χρι τις «α­πλές», για να κά­νεις α­να­λή­ψεις – κα­τα­θέ­σεις, ο­ποια­δή­πο­τε ώ­ρα, ο­λό­κλη­ρο το 24ω­ρο. Πε­ριτ­τό να α­να­φερ­θεί πως εί­τε με κάρ­τες και Α­ΤΜ εί­τε με το βι­βλιά­ριο, οι ό­ποιες συ­ναλ­λα­γές πά­ντα κα­τα­γρά­φο­νται και αρ­χειο­θε­τού­νται.

Κάρ­τες για ο­χή­μα­τα. Για να περ­νάς «γρή­γο­ρα» α­πό τα διό­δια. Τα ο­χή­μα­τα βέ­βαια ε­λέγ­χο­νται πά­ρα πο­λύ, για ευ­νό­η­τους λό­γους. Ά­δειες, α­σφά­λειες, τεκ­μή­ρια, σή­μα­τα… Α­πό την άλ­λη, πε­τρε­λα­ϊ­κές ε­ται­ρί­ες εκ­δί­δουν κάρ­τες πε­λα­τών στα πρα­τή­ρια τους, με «πολ­λά δώ­ρα» και «γεν­ναί­ες εκ­πτώ­σεις» και με φυ­σι­κά δε­δο­μέ­νη την κα­τα­γρα­φή των ο­χη­μά­των, του ρυθ­μού α­νε­φο­δια­σμού τους, τα μέ­ρη που α­νε­φο­διά­ζο­νται κ.α.

Αυ­τή εί­ναι η ε­πό­με­νη γε­νιά καρ­τών, οι «έ­ξυ­πνες», που θα α­ντι­κα­τα­στή­σουν τις μα­γνη­τι­κές. Αυ­τές, δεν έ­χουν α­πλά το γνω­στό bar code (ψη­φια­κή ταυ­τό­τη­τα) αλ­λά δια­θέ­τουν chip (μνή­μη και ε­πε­ξερ­γα­στή), έ­χουν δη­λα­δή τη δυ­να­τό­τη­τα α­πο­θή­κευ­σης και ε­πε­ξερ­γα­σί­ας πλη­ρο­φο­ριών.

Το λε­γό­με­νο η­λε­κτρο­νι­κό πορ­το­φό­λι, εί­ναι και αυ­τό μια τέ­τοια μορ­φή κάρ­τας. Ό­που δεν κου­βα­λάς, λέ­ει, χρή­μα­τα, ταυ­τό­τη­τες κ.λπ. και τα πά­ντα βρί­σκο­νται σε αυ­τή την κάρ­τα. Που­λάς, α­γο­ρά­ζεις, ο,τι­δή­πο­τε κα­τα­γρά­φε­ται ε­κεί. Και φυ­σι­κά ό­χι μό­νο αυ­τά. Κάρ­τα α­σφα­λι­σμέ­νου, Δια­τή­ρη­ση /Αύ­ξη­ση Κα­τα­να­λω­τι­κής Πί­στης (Lo­y­al­ty Systems – τρα­πε­ζι­κοί λο­γα­ρια­σμοί και ερ­γα­σίες), Μέ­σα μα­ζι­κής με­τα­φο­ράς, (ποιο προ­τι­μάς, πό­σο συ­χνά το χρη­σι­μο­ποιείς και που πας), Ε­θνι­κό Σύ­στη­μα Υ­γεί­ας (ο ια­τρι­κός φά­κε­λος), Πα­ρα­κο­λού­θη­ση Πα­ρα­γω­γής / Πα­ρα­κο­λού­θη­ση Πα­ρου­σιών Προ­σω­πι­κού (α­που­σίες / πα­ρου­σί­ες), Έ­λεγ­χος Κυ­κλο­φο­ρια­κής Κί­νη­σης, Πι­στο­ποί­η­ση Προ­σώ­πων και Έ­λεγ­χος Πρό­σβα­σης (Access Control – δεν α­νοί­γει η πόρ­τα του πε­δί­ου του Ά­ρε­ως για ό­σους δεν έ­χουν πρά­σι­νη κάρ­τα, τι δου­λειά έ­χεις ε­σύ στο Με­τα­ξουρ­γεί­ο α­φού μέ­νεις Καλ­λι­θέ­α – α­πό ε­ξα­κρί­βω­ση στοι­χεί­ων κ.α.), Κι­νη­τή Τη­λε­φω­νί­α και Προ­σω­πι­κό Αρ­χεί­ο (Ια­τρι­κό , φο­ρο­λο­γι­κό κ.λ.π.)

Το να μα­ζευ­τούν τώ­ρα ό­λα αυ­τά τα στοι­χεί­α, σε έ­να και μό­νο αρ­χεί­ο, το ο­ποί­ο φυ­σι­κά συ­νε­χώς και θα ε­νη­με­ρώ­νε­ται, εί­ναι ε­φι­κτό και χω­ρίς το η­λε­κτρο­νι­κό πορ­το­φό­λι, ή ό­πως αλ­λιώς θα λέ­γε­ται. Έ­τσι, δί­νε­ται η δυ­να­τό­τη­τα να δη­μιουρ­γη­θεί κά­ποιου εί­δους προ­φίλ, για το «υ­πο­κεί­με­νο» το ο­ποί­ο «ε­ξε­τά­ζε­ται».

Ο με­γά­λος α­δελ­φός. Που α­κό­μη και αυ­τή τη στιγ­μή, ο κα­θέ­νας μπο­ρεί να τον κου­βα­λά πά­νω του. Με το κι­νη­τό τη­λέ­φω­νο. Κα­τα­γρά­φε­ται και εί­ναι δυ­να­τό να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν ο­που­δή­πο­τε η πο­ρεί­α της υ­γεί­ας, της οι­κο­νο­μι­κής κα­τά­στα­σης, του τρό­που ζω­ής, των προ­τι­μή­σε­ων, α­κό­μα και των με­τα­κι­νή­σε­ων του κα­θε­νός. Οι πλη­ρο­φο­ρί­ες αυ­τές, βο­η­θούν στο να δη­μιουρ­γη­θούν νέ­α προ­ϊ­ό­ντα – α­νά­γκες. Να α­να­λυ­θεί η αν­θρώ­πι­νη συ­μπε­ρι­φο­ρά τό­σο σε α­το­μι­κό ό­σο και σε ο­μα­δι­κό ε­πί­πε­δο.

Ό­μως… Για την νέ­α υ­πη­ρε­σί­α, στις Η.Π.Α. ξα­νά. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εί­ναι πως ο ε­πι­κε­φα­λής της νέ­ας υ­πη­ρε­σί­ας ο­ρί­στη­κε ο ναύ­αρ­χος Τζον Πο­ϊ­ντέξ­τερ, πρώ­ην σύμ­βου­λος του Ρέ­ι­γκαν και γνω­στός για το σκάν­δα­λο Ι­ράν – Κό­ντρας. Τί­πο­τα το πε­ρί­ερ­γο μέ­χρι στιγ­μής, α­φού εί­ναι α­να­με­νό­με­νη η α­νά­θε­ση τέ­τοιου εί­δος υ­πη­ρε­σιών στα με­γα­λύ­τε­ρα κα­θάρ­μα­τα. Α­κτι­βι­στές – χά­κερ­ς δη­μο­σιο­ποί­η­σαν προ­σω­πι­κά του δε­δο­μέ­να στο δια­δί­κτυο σε έν­δει­ξη δια­μαρ­τυ­ρί­ας, ό­πως προ­σω­πι­κούς τη­λε­φω­νι­κούς α­ριθ­μούς, ψη­φια­κές ει­κό­νες του σπι­τιού του, μέ­χρι και τις βι­ντε­ο­κα­σέ­τες που νοί­κια­σε πρό­σφα­τα α­πό το βι­ντε­ο­κλά­μπ της γει­το­νιάς του.

Τέ­τοιες πλη­ρο­φο­ρί­ες μη ξε­χνά­με ό­τι συ­γκε­ντρώ­θη­καν για έ­ναν α­νώ­τε­ρο α­ξιω­μα­τι­κό, που προ­σπα­θεί να κα­λύ­ψει την προ­σω­πι­κή του ζω­ή για ευ­νό­η­τους λό­γους και οι ε­νέρ­γειες αυ­τές προ­έρ­χο­νται α­πό ά­το­μα με πε­ριο­ρι­σμέ­νες δυ­να­τό­τη­τες σε σχέ­ση με υ­πη­ρε­σί­ες τύ­που Γ.Ε.Π.

Με άλ­λα λό­για. Ό­σο πιο πο­λύ­πλο­κο εί­ναι κά­τι, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο έ­χει την «τά­ση» να εί­ναι εύ­κο­λο να… πει­ρα­χτεί. Για πα­ρά­δειγ­μα, η ι­στο­ρί­α με τα «έ­ξυ­πνα πορ­το­φό­λια». Κα­τά πό­σο εί­ναι α­σφα­λή τα στοι­χεί­α που πε­ριέ­χουν; Κα­τά πό­σο δεν εί­ναι δυ­να­τό να αλ­λοιω­θούν; Σε τε­λι­κή α­νά­λυ­ση, μι­κροί υ­πο­λο­γι­στές εί­ναι. Και ό­πως ει­πώ­θη­κε στην αρ­χή, ο,τι­δή­πο­τε έ­χει να κά­νει με υ­πο­λο­γι­στές, δια­δί­κτυο κ.λπ. πο­τέ δεν εί­ναι 100% α­σφα­λές. Ή του­λά­χι­στον μη αλ­λοιώ­σι­μο.

Α­κό­μη και χω­ρίς αυ­τά, πό­σο δύ­σκο­λο στον κα­θέ­να εί­ναι να δί­νει «λά­θος» στοι­χεί­α; Να μην χρη­σι­μο­ποιεί κάρ­τες ή να τις χρη­σι­μο­ποιεί μό­νο ε­κεί που θέ­λει; Να σα­μπο­τά­ρει με κά­θε τρό­πο την ο­μα­λή λει­τουρ­γί­α των συ­στη­μά­των αυ­τών; Φα­ντα­σί­α μό­νο να υ­πάρ­χει.

Φαι­νο­με­νι­κά, τα πά­ντα ε­λέγ­χο­νται. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ό­μως, γί­νε­ται προ­σπά­θεια να ε­πι­τευ­χθεί κά­τι τέ­τοιο. Ε­πι­χει­ρεί­ται να καλ­λιερ­γη­θεί ο φό­βος, η ε­ξάρ­τη­ση του αν­θρώ­που α­πό τέ­τοιου εί­δους «ε­πι­τεύγ­μα­τα» και στη συ­νέ­χεια η α­πο­μό­νω­σή του. Ό­σες προ­σπά­θειες, ό­μως και να γί­νουν, κα­νείς δεν μπο­ρεί να ε­λέγ­ξει το τι σκέ­φτε­ται ο κα­θέ­νας και την έκ­φρα­ση αυ­τών των σκέ­ψε­ων, εί­τε α­πό τον ί­διο ξε­χω­ρι­στά εί­τε σε σύν­θε­ση με άλ­λους.