Η παθολογία του «κοινωνικο/πολιτικού» …

1. Στην εποχή της post-truth θα ήταν μάταιο να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό απ’ την δημαγωγία. Είμαστε υποχρεωμένοι ωστόσο, σαν εργάτες, σαν αυτόνομοι και (αν επιτρέπεται ακόμα…) σα λογικά όντα να το δείξουμε: έχει φτάσει στο σημείο της ψύχωσης η προσπάθεια φερεφώνων και υποτελών να ανακαλύπτουν εδώ κι εκεί την αναγγελία της διάλυσης της ευρωζώνης (ή/και της ε.ε.). Τα πιο ετερόκλητα γεγονότα, μακρυά από στοιχειώδεις αναλύσεις που πριν 30 χρόνια θα ήταν αυτονόητες (στο όνομα, απλά, της κοινής λογικής), επιστρατεύονται σαν εντυπώσεις για να υπηρετήσουν, δίκην «αποδείξεων», αυτό: την διεστραμμένη απόλαυση της καταστροφής.

Να ένα πρόχειρο παράδειγμα. Στην «αλυσίδα» της ρητορικής που έβαλε εύκολα στο σακί το

brexit και την εκλογή του ψόφιου κουναβιού, ΜΟΛΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΒΔΟΜΑΔΑ, ήταν σε αναμονή τα εξής: οι προεδρικές εκλογές στην αυστρία και το δημοψήφισμα στην ιταλία. «Να, κι εδώ έρχονται οι φασίστες!» έκραζαν οι καρακάξες της δημαγωγίας, «να, κι εκεί, αν βγει – το – όχι πάει η ευρώπη» συμπλήρωναν.

Χτες και σήμερα στον καταστροφολογικό απολογισμό οι εκλογές στην αυστρία, απλά, ΔΕΝ υπάρχουν. «Η ευρώπη θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθει» λόγω του όχι στο συνταγματικό δημοψήφισμα στην ιταλία· αλλά δεν θα «σωθεί» μετά την εκλογή τουgrenenAlexander Van der Bellen.  Σ’ αυτήν την ψυχωσική (με πολιτικούς όρους) κατάσταση ΔΕΝ χωράνε “καλές ειδήσεις”. ΔΕΝ ενδιαφέρουν τέτοιες! Τελεία και παύλα.

Το ότι σ’ αυτήν την εκστρατεία πρωταγωνιστούν αγγλικά και αμερικανικά media, πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι, είναι ασήμαντο… Ε;

2. Είναι γνωστό (;) ότι τα «δημοψηφίσματα» έχουν μια, και μόνο μία, «άσπρο / μαύρο» εκδοχή. Ναι ή όχι. Σε κοινωνίες (υποτίθεται) εγγράματων θα περίμενε κανείς να υπάρχει μια ορισμένη επιφύλαξη για το τι σημαίνει μια ερώτηση που επιδέχεται μόνο αυτή τη μανιχαϊστική απόκριση. Για διάφορους λόγους που αφορούν την κοινή καθημερινή εμπειρία των κοινωνικών σχέσεων, όπου το «ίσως», το «μάλλον», το «δεν ξέρω» είναι το ίδιο συνηθισμένες απαντήσεις όπως το «ναι» και το «όχι». Και για έναν, ακόμα πιο σημαντικό λόγο: αν την ερώτηση την εμφανίζει, την διατυπώνει και την συσκευάζει το αφεντικό, θα πρέπει να είναι κανείς καχύποπτος. Όχι πριν απαντήσει. Αλλά πριν αποδεχθεί καν και καν ένα ερώτημα του αφεντικού που απαιτεί είτε ένα «ναι» είτε ένα «όχι».

3. Μέσα σ’ αυτά, που είναι παρακμιακά και άθλια από μόνα τους, υπάρχει και κάτι ακόμα: ερωτήματα / δημοψηφίσματα που ΔΕΝ απευθύνονται στους υπηκόους. Στους υπηκόους που (έτσι λέει η δημαγωγία) απαντούν «πηγαία» και «αυθεντικά», ειδικά εκείνο το μέρος τους που είναι κτυπημένο απ’ την κρίση και την διαχείρισή της… Μα είναι δυνατόν να απαντάει οποιοσδήποτε «ναι» ή «όχι», με «πηγαίο και αυθεντικό» τρόπο, όταν η ερώτηση είναι στημένη; Ξανά δυο παραδείγματα.
Υπάρχει μια ψιθυριστή συζήτηση μεταξύ των ειδικών των αφεντικών (προσοχή: μεταξύ αυτών, όχι μεταξύ ημών!) ότι θα έπρεπε οι επιχειρήσεις και οι εταιρείες να φορολογούνται για τις δραστηριότητές τους σε κάθε χώρα / κράτος εκεί που τις ασκούν και όχι εκεί που δηλώνουν την έδρα τους. Είναι σαφές ότι αυτό θα ήταν ένα δυνατό κτύπημα στην off shore φοροδιαφυγή των αφεντικών (γιατί τι είναι οι off shore φολολογικοί παράδεισοι; Τίποτα άλλο από δικηγορικά γραφεία που δηλώνονται σαν «έδρες» εταιρειών που «δουλεύουν» αλλού;). Και, φυσικά, θα μεγάλωνε κάτι τέτοιο τα φορολογικά έσοδα των κρατών, υπέρ αδυνάτων.

Υπάρχει άλλη μια ψιθυριστή συζήτηση, πάλι μεταξύ των ειδικών των αφεντικών, ότι θα έπρεπε να φορολογείται η κυκλοφορία του χρήματος των τρανών σπουδαίων χρηματοπιστωτικών «επενδυτών». Αυτών που μπαίνουν και βγαίνουν στα χρηματιστήρια, στις αγορές μετοχών και ομολόγων, κλπ κλπ. Πρόκειται για τον γνωστό «φόρο Τόμπιν». Ακόμα και ένα μικρό, ελάχιστο ποσοστό φορολόγησης αυτών των χρηματικών μετακινήσεων θα απέφερε σημαντικά έσοδα στους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Ιδού λοιπόν το ερώτημα: έχει πει ή έχει εννοήσει κανείς ότι οι υπήκοοι, ειδικά μάλιστα αυτοί που υποφέρουν, θα ήταν σωστό να απαντήσουν, με ένα «ναι» ή ένα «όχι», για το αν θα πρέπει να επιβληθούν αυτές οι φορολογίες; Έχουν κληθεί οι δυσπραγούντες, «αυτοί που βλέπουν το τραίνο της καπιταλιστικής εξέλιξης παρατημένοι στους σταθμούς», να απαντήσουν δημοψηφιστικά (επιβάλλοντας, εν τέλει, την θέλησή τους) για το αν θα πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν off shore φορολογικοί παράδεισοι για τα μαγαζιά και τις εταιρείες όπου οι ίδιοι δουλεύουν και παράγουν πλούτο· ή για το αν θα πρέπει το «πολύ χρήμα» να συνεχίσει να κυκλοφοράει όπου θέλει χωρίς να πληρώνει διόδια;

Όχι. ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!!! Σιγά μη ρωτήσει κανείς τους μαλάκες, τους υποτακτικούς, τέτοια πράγματα. Την ίδια στιγμή όμως, οι ίδιοι μαλάκες και οι ίδιοι υποτακτικοί είναι «σπουδαίοι» όταν απαντούν σε άλλα ερωτήματα, αυτά που βολεύουν τα αφεντικά τους. Και, κατά τους ψυχωσικούς, είναι ακόμα «σπουδαιότεροι» αν οι απαντήσεις τους τροφοδοτούν την ανακύκλωση της παράνοιας.

4. Προφανώς τα παραδείγματα που χρησιμοποιήσαμε είναι εντελώς (μα εντελώς!) ρεφορμιστικά… Έχουμε, επίγνωση, ωστόσο ότι οι επαναστάσεις δεν γίνονται με δημοψηφίσματα.

Συνεπώς, όσοι νομίζουν ότι «επανάσταση» είναι οποιαδήποτε καταστροφή, και ότι (επιπλέον) μια – καταστροφή – που – προκλήθηκε – από – κάλπες είναι «απελευθερωτική», είναι έρμαια της καπιταλιστικής αλήθειας που λέγεται δημιουργική καταστροφή. Δημιουργική για λογαριασμό του κεφάλαιου και των εξουσιών, κρατικών και παρακρατικών.

https://eleutheriellada.wordpress.com/2016/12/10/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D/#more-84962