Τα ψέμματα και οι ψευδαισθήσεις τελείωσαν….

Του Γιώργου Βήχα Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια λαϊκή οργή που θυμίζει λίγο την περίοδο 2011 και αρχές του 2012. Με αφορμή το ασφαλιστικό ενώνουν την οργισμένη φωνή τους πολλές και διαφορετικές επαγγελματικές ομάδες και αχνοφαίνεται ένας λαϊκός ξεσηκωμός που δείχνει ξεκάθαρα πως έχουν στερέψει πια τόσο η υπομονή όσο και οι ψευδαισθήσεις. Μπροστά σε αυτή τη λαϊκή κινητοποίηση η κυβέρνηση αντιδρά σπασμωδικά και αμήχανα. Από την μια » βλέπει » σε όλες τις εστίες των κινητοποιήσεων προβοκάτορες ποικίλων αποχρώσεων και από την άλλη προσπαθεί να συμμετέχει προτρέποντας τους πολίτες να διαδηλώσουν την αντίθεση τους σε αυτά που η ίδια προτείνει(;). Αυτό που δεν έχει καταλάβει η κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ είναι πως αυτό που στην ουσία μας τελείωσε
επιτέλους είναι το ανάχωμα Σύριζα -Ανέλ που μας παγίδευσε για τρία τουλάχιστον χρόνια. Δυστυχώς έτσι είναι. Ο Σύριζα λειτούργησε ως ανάχωμα των λαικών κινητοποιήσεων των πρώτων μνημονιακών χρόνων, θεωρήσαμε πως ο Σύριζα που είχε ενεργό συμμετοχή σε όλα σχεδόν τα κινήματα ήταν το κομματικό »όχημα» που θα μας οδηγούσε σε μια κοινοβουλευτική πλήρη ή μερική ανατροπή των μνημονίων και των πολιτικών λιτότητας. Ο Ελληνικός λαός δεν έδωσε μόνο πίστωση χρόνου σε αυτή τη κυβέρνηση, αφού βέβαια τον Ιανουάριο του 2015 της είχε δώσει ξεκάθαρη εντολή να κυβερνήσει, αλλά όταν του ζητήθηκε, κόντρα σε όλες τις ντόπιες αλλά και Ευρωπαικές απειλές, στάθηκε όρθιος με το ξεκάθαρο και γενναίο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Ένα ΟΧΙ που αυτή η κυβέρνηση το απαξίωσε και το κουρέλιασε μέσα σε λίγα 24ωρα. Ακόμη όμως και όταν υπήρξε η παταγώδης αποτυχία(;) της »διαπραγμάτευσης» και εισπράξαμε το τρίτο μνημόνιο, ακόμη και τότε αυτός ο λαός δεν ξεσηκώθηκε, γιατί το ανάχωμα λειτουργούσε με το παραμύθι των παράλληλων προγραμμάτων και της καλύτερης διαχείρισης των εφαρμοστικών νόμων για την υλοποίηση του τρίτου μνημονίου, αλλά και του φόβου που καλλιεργούσε σκόπιμα η κυβέρνηση για την καταστροφή που θα ερχόταν εάν ξεστρατίσουμε από τους μνημονιακούς δρόμους. Ακόμη και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου ένα σημαντικό τμήμα του λαού συνέχισε να πιστεύει πως αυτή η κυβέρνηση θα μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα από τους προηγούμενους το μνημόνιο και γι΄αυτό και ανανέωσε την εντολή του για την διακυβέρνηση της χώρας. Τέσσερις μήνες μετά την δεύτερη εντολή και ένα χρόνο μετά την πρώτη, τα παραμύθια των παράλληλων προγραμμάτων κατέρρευσαν, νομοσχέδια που θεωρούσαμε αυτονόητα όπως η κάλυψη των ανασφάλιστων ασθενών όλο φτάνουν στην Βουλή και ποτέ δεν έρχονται και είναι ξεκάθαρο πλέον πως ο δρόμος των μνημονίων δεν οδηγεί μόνο στην καταστροφή αλλά στην γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού.  Όπως επίσης είναι ξεκάθαρο πλέον από την πλειοψηφία των πολιτών πως όταν υπάρξει άτακτη οπισθοχώρηση μια φορά στις απειλές των αδίστακτων δολοφόνων, θα ακολουθήσει και άλλη απειλή και φυσικά και άλλη άτακτη οπισθοχώρηση. Το ασφαλιστικό είναι κατά την γνώμη μου η αφορμή των κινητοποιήσεων. Η λαϊκή οργή και αγανάκτηση συσσωρεύονται πέντε χρόνια τώρα και απ΄ ότι φαίνεται το ανάχωμα που τα συγκρατούσε δεν λειτουργεί πλέον. Τα ψέμματα και οι ψευδαισθήσεις τελείωσαν. Τα ερείσματα στα λαϊκά κινήματα χάθηκαν. Από δω και πέρα όταν η κυβέρνηση, η οποιαδήποτε μνημονιακή κυβέρνηση, ζητάει την συναίνεση των πολιτών, είναι σαν να ζητάει την συνενοχή των πολιτών σε ένα έγκλημα διαρκείας. Ένα έγκλημα εις βάρος ενός ολόκληρου λαού! Στην γενοκτονία ενός λαού.Τέτοια συναίνεση-συνενοχή δεν πρόκειται να λάβει.
http://papaioannou-giannis.net/