Οι πρόσφυγες είναι η τελευταία μας ευκαιρία

Ο μικρός πρόσφυγας μας καλεί να συγγράψουμε μια τραγική ελεγεία για τους απόκληρους του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου. Για τους δικούς του και για εμάς.

Ο ίδιος γνωρίζει καλά την πορεία του. Ένα κομμάτι του θα βυθιστεί στα νερά του Αιγαίου. Ένα άλλο θα τεμαχιστεί στο ναρκοπέδιο του Έβρου. Θα κατασκιστεί στα συρματοπλέγματα. Θα ματώσει από το γκλομπ του αστυνόμου. Θα δυσπνοήσει στα δακρυγόνα των συνοριοφυλάκων. Και θα δακρύσει αφήνοντας πίσω του τον νεκρό του αδερφό που δεν τα κατάφερε. Μα στο τέλος θα προχωρήσει λες και η ίδια ιστορία τον ωθεί ανανεώνοντας του τη δύναμη.

Και εμείς, από την εδώ πλευρά του συρματοπλέγματος, κρυβόμαστε πίσω από τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές που ονομάζουμε σύνορα και που τις ορίζουμε κατά τα δοκούν

ανάλογα με τη δύναμη των κανονιών μας. Ταυτιζόμαστε με τα κράτη θεωρώντας πως γινόμαστε ένα κάτω από κοινά ιδανικά. Θωρακιζόμαστε πίσω από τους νόμους και αλλοτριωμένοι προφασιζόμαστε την υποταγή μας σε αυτούς. Υποκλινόμαστε στους θεσμούς ανάγοντάς τους σε μια μεταφυσική νομοτέλεια. Μέχρι που ένα πρωί ξυπνάμε ρινόκεροι. Κατσαρίδες. Φασίστες. Με το χέρι μας τεντωμένο ψηλά, όχι ως γροθιά, αλλά σε μια «δωρική» φιλοφρόνηση προς αυτούς που δεν θα διστάσουν να μας τσακίσουν και άλλο. Και εγκλωβισμένοι. Δεμένοι με συρματόπλεγμα. Ανελεύθεροι κάτω από τους ίδιους μας τους νόμους. Υποδουλωμένοι στους θεσμούς και στους υπερεθνικούς μας οργανισμούς. Και παρόμοια ξυπόλητοι, παρόμοια πεινασμένοι προσπαθώντας να δούμε στ’ αλήθεια αυτό που τόσο καιρό κοιτάζουμε.

Τι και αν είναι μικρός; Με ένα δικό του φύσημα σαρώνει τη δύναμη των δικών μας καταπιεστών, εξευτελίζει τα ανδρείκελα που μας ταπεινώνουν. Τσακίζει με κάθε του βήμα και ένα τεντωμένο, υψωμένο χέρι. Ο μικρός πρόσφυγας είναι ο αιμοδότης της ζωής μας που βούτηξε στη μιζέρια. Πνέει μέσα μας την ελευθερία. Ενίει στις φλέβες μας τη σημασία του να επιμένεις να ζεις. Και καταδεικνύει με την παιδική του σαφήνεια τις δύο μας επιλογές. Ή άνθρωποι ή κτήνη. Ή αλληλέγγυοι σε μια οριζόντια συνύπαρξη και με ανθρώπινη κατανόηση ή με το λαιμό μας περισφιγμένο από το σύρμα. Ή δίπλα του και ένα με αυτόν ή στον λάκκο να επωάζουμε το φίδι μέχρι να μας δαγκώσει. Έχει ξεκάθαρα φτάσει η στιγμή όπου το τελευταίο ελάχιστο κομμάτι υγείας που μας έχει απομείνει ως κοινωνία μπορεί να ανακάμψει. Που από το βάλτο μας όπου μόνο τέρατα αναδύονται τα τελευταία χρόνια να εξέλθει αυτό που θα μας υπενθυμίσει πως έστω και σε αυτές τις συνθήκες δικής μας ασφυξίας, φτώχειας και παρακμής, εξακολουθούμε άνθρωποι: Η συνύπαρξη και η εμ-πάθεια, η προσφορά και η αλληλεγγύη, το εναγκάλισμα και η προστασία, η ανιδιοτέλεια και ο αλληλοσεβασμός. Αν αντίθετα εδραιώσουμε τη βία απ’ την οποία ο μικρός πρόσφυγας δραπέτευσε, αν τον υποδεχτούμε με την απανθρωπιά, ας ετοιμαστούμε ταυτόχρονα και για το δικό μας αιματοκύλισμα. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία.

https://eleutheriellada.wordpress.com/