Μια Ευρώπη ανάποδα

Η - κατά κοινή ομολογία - καταστροφική διαχείριση της προσφυγικής κρίσης εκ μέρους της ευρωπαϊκής ελίτ έρχεται ως μια ακόμη σοβαρή απόδειξη ότι το μόρφωμα που πολλοί ονομάζουν «Ενωμένη Ευρώπη» βρίσκεται πλέον σε απόλυτο αδιέξοδο. Ακόμη και το τελευταίο έντονο διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας κι Αυστρίας, που οδήγησε στην ανάκληση της Ελληνίδας πρέσβεως στη Βιέννη, καταδεικνύει πως το φάσμα της διάσπασης είναι πλέον παραπάνω από ορατό.

Αποφάσεις Συνόδων μένουν πλέον «στα χαρτιά»

Ήταν ανατριχιαστική άλλωστε η ευκολία με την οποίακάποιες χώρες (προεξάρχουσας της Αυστρίας) έσπευσαν να αγνοήσουν τις αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής, κλείνοντας τα σύνορα.Όπως επίσης χαρακτηριστική ήταν κι η αμηχανία των κορυφαίων αξιωματούχων απέναντι σε αυτή την κίνηση, καθώς μετά τους αρχικούς λεονταρισμούς απέναντι στην αυστριακή κυβέρνηση, ο ένας μετά τον άλλο παραδέχονται πως η Συνθήκη Σένγκεν ουσιαστικά έχει καταρρεύσει. Επιπλέον, για να μην τα ρίχνουμε όλα στις λεγόμενες «χώρες του Βίσεγκραντ», να υπενθυμίσουμε πως μόλις πριν λίγες μέρες ήταν το Βέλγιο που ανακοίνωσε την επαναφορά των ελέγχων στα σύνορά του με τη Γαλλία, προκειμένου να αποτρέψει την είσοδο προσφύγων και μεταναστών από το στρατόπεδο του Καλαί.

Προφανώς, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως και οι αποφάσεις της επικείμενης Συνόδου Κορυφής (ακόμη κι αν υποθέσουμε πως αυτές δίνουν μια κάποια διέξοδο στο ζήτημα) θα γίνουν αποδεκτές. Πολλώ δε μάλλον, δε φαντάζει καθόλου απίθανο η χώρα μας να βρεθεί προ ακόμη δυσμενέστερων τετελεσμένων πριν ακόμη συνέλθουν στις Βρυξέλλες οι αρχηγοί κρατών μελών της ΕΕ αλλά και της Τουρκίας.

Το χειρότερο όμως έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ηγεσία της ευρωπαϊκής ελίτ δε δείχνει να αγχώνεται ιδιαίτερα μπροστά στο τέλμα που έχει περιέλθει η παρούσα εκδοχή της «ευρωπαϊκής ιδέας». Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη σε Βερολίνο, Βρυξέλλες κι άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κυοφορείται από εκπροσώπους των πολιτικών κι οικονομικών ελίτ η ιδέα μια νέας Σένγκεν, η οποία θα αφορά έναν στενότερο πυρήνα κρατών. «Μικρότερη Ευρώπη» για όσους μπορούν κι είναι ευπρόσδεκτοι κοινώς.

Ως πότε πια αυταπάτες για την ΕΕ;

Κάπου εδώ μάλλον θα ήταν χρήσιμο, για αρκετές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να τελειώνουν οι όποιες εναπομείνασες αυταπάτες σχετικά με την ανάγκη διατήρησης και συμμετοχής σε αυτό το μόρφωμα. Είχε προηγηθεί άλλωστε η διαχείριση της βαθιάς οικονομικής κρίσης, κατά την οποία ήταν οι χώρες του Νότου εκείνες που κλήθηκαν, σχεδόν αποκλειστικά, να πληρώσουν το λογαριασμό. Ας μην ξεχνάμε πως, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, στο όνομα της «Ενωμένης Ευρώπης» οι εκάστοτε κυβερνήσεις συναίνεσαν στην άνευ προηγουμένου οικονομική αφαίμαξη των κατώτερων στρωμάτων, ενώ πλέον εκχωρείται ακόμη και το δικαίωμα φύλαξης των συνόρων της στο ΝΑΤΟ, χωρίς μάλιστα να διευκρινίζεται (για ευνόητους λόγους) ποιος θα είναι ο ουσιαστικός του ρόλος. Ίσως τελικά να είναι η πραγματικότητα της μετατροπής της χώρας μας σε «αποθήκη ψυχών» αυτή που θα λειτουργήσει ως ξυπνητήρι.

Εκτός κι αν θεωρούν κάποιοι σοβαρά ότι η εικόνα οκτάχρονων προσφυγόπουλων να ανεβαίνουν το δικό τους γολγοθά πηγαίνοντας με τα πόδια στην Ειδομένη ή εκείνη απελπισμένων μεταναστών να επιχειρούν να κρεμαστούν στο κέντρο της Αθήνας, παραπέμπει στα περίφημα ευρωπαϊκά ιδεώδη.

Ώρα λοιπόν να βρούμε τρόπο να φέρουμε «μια Ευρώπη ανάποδα». Να υπάρξει η σύγκλιση εκείνων των υγιών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα έχουν ως στόχο να ανατρέψουν αυτή τη συσσωρευμένη βαρβαρότητα, η οποία ρίχνει νερό στο μύλο κάθε Λεπέν, κάθε Μιχαλολιάκου ή κάθε τζιχαντιστή (ως γνήσιο δημιούργημα της «πολυσχιδούς» εξωτερικής πολιτικής αρκετών ευρωπαϊκών κρατών). Να γίνει δηλαδή συνείδηση πως δεν είναι δυνατό να γίνεται ακόμη αποδεκτό, όπως δήλωνε πριν από μερικά χρόνια ο Εδουάρδο Γκαλεάνο, αυτή η Ευρώπη «έχοντας σπείρει δικτατορίες σε όλο τον κόσμο, να εξακολουθεί να νιώθει πως  μπορεί να διδάξει τι σημαίνει δημοκρατία». 

 http://tvxs.gr/