Έφυγα από την Ελλάδα και ανακουφίστηκα

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Τσα! Σας έλειψα;
Καλά, δεν το πιστεύω πόση ανακούφιση νοιώθω που έφυγα, με το καλημέρα κιόλας.
Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Στεναχωριέμαι για όλους εσάς που δεν έχετε αυτή τη δυνατότητα (να φύγετε) αλλά νομίζω το ξεκαθάρισα σε ένα… απεργιακό κείμενο μου πριν λίγες μέρες: «Λυπάμαι εκείνους που θα πληρώσουν για τη μαλακία που δέρνει τους διπλανούς τους, αλλά δεν μπορώ άλλο: αντίο.»

‘Οσο για αυτούς που κατάντησαν τη χώρα σαν τα μούτρα τους, θα κλέψω λίγο πιτσιρίκο και θα

τους ευχηθώ: ας είναι ελαφριά η μαλακία που τους δέρνει.

Η Ελλάδα με ψυχοπλάκωνε τόσα χρόνια, δεν την άντεχα άλλο.

Δεν αποποιούμαι της ευθύνης, απλά κάνω ένα αναγκαίο διάλειμμα, επ’ αόριστον.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν θα κάτσω σαν τον Σίσυφο να σπρώχνω την κοτρώνα στον ανήφορο όλη την μέρα, μόνο για να τη βλέπω μετά να κατρακυλάει και πάλι από την αρχή.

Το ήξερα, βέβαια, ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο, αλλά αντιστεκόμουν καθώς περίμενα έστω να είναι προσωρινό (sic).

Πίστευα στη δύναμη μιας ολόκληρης κοινωνίας, να συμπληρώναμε ο ένας τον άλλον, για να αλλάξουμε την ίδια τη ζωή, αλλά αποδειχθήκαμε τα καλύτερα γατάκια.

Περίμενα πως δεν θα χανόντουσαν σχεδόν εφτά χρόνια, από τη στιγμή που η χώρα χρεοκόπησε.

Θα μείνουμε στην ιστορία η σημερινή Ελλάδα και οι ‘Ελληνες.

Για όλους τους λάθος λόγους.

Και θέλω να πω στον φίλο Raistlin -που ορθώς μου ανέφερε ότι εδώ που είμαι θα φάω στη μάπα τον Τραμπ- ότι καλύτερα ένας Τραμπ παρά χιλιάδες τραμπάκουλες.

Ασε κιόλας που η τελευταία μου βδομάδα στην χώρα ήταν λες και κατάπια τα έξι τελευταία χρόνια σε έξι μέρες.

Κατάντησε γραφική η Ελλάδα.

Πραγματικά, βγήκα από τα ρούχα μου τους μήνες από το δημοψήφισμα μέχρι σήμερα.

‘Αντε, στα πρώτα δυο μνημόνια ψαχνόμασταν.

Στο τρίτο τι ακριβώς κάνουμε;

Μέχρι και στο τρίτο, ψαχνόμαστε;

Σιγά μην κάτσω να περιμένω να έρθει το τέταρτο, το πέμπτο ή το έκτο και εμείς εκεί να ψαχνόμαστε.

‘Ενα δημοψήφισμα έγινε που θα μπορούσε να είχαν εκμεταλλευθεί οι ‘Ελληνες, αλλά ούτε αυτό ρε αδερφέ;

Ο μόνος που το χρησιμοποίησε ήταν ο Αλέξης για να μας λέει καθημερινά πόσο χάπατα είμαστε, ειδικά τώρα που κατάφερε να κλείσει ένα χρόνο.

Οπότε, να περιμένω τι ακριβώς;

Αφού δεν έγινε κάτι εδώ και τόσο καιρό, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.

Οι όποιες κινηματικές δράσεις απέμειναν -μέχρι και αυτές- μυρίζουν ναφθαλίνη.

Το κάθε ιδιόκτητο μαγαζί εξακολουθεί να νοιάζεται αποκλειστικά για τη βιτρίνα του.

Διάλογο οι αγρότες με αυτούς που δεν το έχουν τίποτα να σε κεράσουν δυο τόνους χημικά.

Οι «Μένουμε Ευρώπη» να γκρινιάζουν για τα μέτρα της Ευρώπης στην οποία ζητούσαν να παραμείνουμε πάση θυσία (πάντα των άλλων ε;).

Οι αναρχικοί -που τόσα χρόνια δεν μπόρεσαν να εμπνεύσουν τον άνεργο ή τον εργαζόμενο-να προσπαθούν να αγγίξουν την καρδιά του τηλεθεατή, που ως επί το πλείστον είναι βόδι. Δεν λέω, γεμάτη η Ελλάδα από ραγιάδες, αλλά αν ο ένας έτσι και ο άλλος αλλιώς, με ποιους θα κάνεις επανάσταση και άμεση δημοκρατία ρε σύντροφε; Με τα τσιμέντα;

Οι εναπομείναντες κομμουνιστές κρύβονται κάτω από τα φουστάνια του ΚΚΕ -δεν χρειάζεται να πω τίποτε άλλο.

Αν η Λιάνα ή ο Κουτσούμπας είναι κομμουνιστές, τότε εγώ είμαι σαλαμάνδρα από τον πλανήτη ‘Αρη.

Οι συνταξιούχοι να ψηφίζουν διαχρονικά όλους αυτούς που πετσόκοψαν τις συντάξεις τους.

Οι (νεο)φιλελέδες βουτηγμένοι στον κρατισμό και το παρακράτος, ενώ οι δημόσιοι φανατικοί οπαδοί της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, άντε βγάλε άκρη.

Και μια λούμπεν κοινωνία που δεν μπορεί να πιστέψει ότι την χρεοκόπησαν οι ολιγάρχες της, αλλά είναι 101% σίγουρη ότι την μάτιασαν ή την γλωσσοφάγανε.

Μαλάκες, δεν θα κάτσω να τρελαθώ με όλους αυτούς και τις παθογένειες τους, έχει και η υπομονή τα όρια της.

Στην ερώτηση γιατί οι Ισλανδοί και όχι εμείς, η απάντηση είναι πολύ απλή: γιατί οι Ισλανδοί δεν είναι ‘Ελληνες.

Μείνε τώρα με τον Κούλη στο χέρι, γιατί εγώ αποφάσισα ότι θα ήταν πολύ ηλίθιο να τον καταπιώ και αυτόν.
Μακριά και αγαπημένοι!

Η πιο μεγάλη τέχνη τελικά είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή.

Νομίζω ότι είναι πιθανότερο να μετανοιώσω που επέστρεψα στην Ελλάδα παρά ότι ξαναέφυγα λίγα χρόνια μετά.

Αχ, να ξέραμε μονάχα τι ωραία χώρα θα μπορούσαμε να είχαμε.

Δεν με πείραξε τόσο η οικονομική κρίση, όσο η υποτέλεια και η βλακεία.

Αυτή η απύθμενη μαζική βλακεία, συγκεκριμένα, δεν καταπίνοταν με τίποτα.

Βέβαια και οι ΗΠΑ έχουν αρκετές δόσεις από αυτή τη βλακεία, αλλά οι επιλογές μου ήταν ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ελλάδα.

Και καλύτερα να τρως όλη αυτή τη βλακεία χωρίς τα μνημόνια, τους νεοναζί και το παπαδαριό, παρά το αντίθετο.

‘Ακου τώρα, κομπανιέρο, αυτό που μου είπε ένας Αμέρικαν σίτιζεν.

Ο Ντόναλντ Τραμπ, λέει, είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος που απλά υποβαθμίζει το νοητικό επίπεδο του για να είναι εύπεπτος από τη μάζα.

Το ίδιο έκανε ή κάνει ο Μπους Τζούνιορ, ο Ομπάμα, η Κλίντον και γενικότερα όποιος πολιτικός έχει βλέψεις.

Μου είπε ότι έχει γνωρίσει τον Μπους τον νεότερο και δεν είχε καμία σχέση με τον βλάκα με περικεφαλαία που έβλεπε όλος ο κόσμος, just an act.

Δηλαδή, δεν είναι ηλίθιοι όλοι αυτοί, αλλά προσποιούνται τους ηλίθιους για να ευχαριστήσουν τους ηλίθιους που θα τους ψηφίσουν.

Δηλαδή προσπαθούν να ταυτιστούν με το εκλογικό τους σώμα.

Δηλαδή δεν είναι ότι μοιάζουμε εμείς με τους πολιτικούς μας, αλλά οι πολιτικοί μας απλά προσπαθούν να μοιάσουν σε μας, γιατί ως γνωστόν ο άνθρωπος συνήθως περιθωριοποιεί ότι δεν του μοιάζει.

Δηλαδή (γαμήθηκα), προκειμένου να μην τους περικυκλώσουν οι ηλίθιοι, προσποιούνται τους ηλίθιους, υπέροχο;

Με έντονο άρωμα ‘Εκο: είναι η εισβολή των ηλίθιων, ηλίθιε.

‘Η μάλλον ταιριάζει ένα άλλο ρητό του ‘Εκο, ελαφρώς παραλλαγμένο: τίποτε δεν δίνει σ’ έναν ηλίθιο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από την ηλιθιότητα ενός άλλου.

‘Οσον αφορά το πόρισμα για τη χρεοκοπία της χώρας, ο σοφός λαός μίλησε: αθώοι όλοι, μαζί τα φάγαμε.

Προσωπικά, έπαψα να σκάω, κουνάω λευκό μαντήλι, εξάλλου τα ωραία μόλις αρχίζουν.

Με το προσφυγικό τα επόμενα χρόνια να απογειώνεται και την Ευρώπη να συντηρητικοποιείται -και άλλο- το μέλλον προμηνύεται αριστούργημα.

Επ΄ ευκαιρίας, για όλους αυτούς που απορούν πως γίνεται να ήρθαν στην Ευρώπη πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι μόνο το 2015: οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι Αφγανοί (20%), Σύριοι (50%) και Ιρακινοί (8%).

Τι γίνεται σε αυτές τις τρεις χώρες, οέο;

Τρεις πόλεμοι, μήπως, διάρκειας 15, 5 και 25 χρόνων αντίστοιχα;

Αλλά μην τα λέμε αυτά γιατί είμαστε και στο ΝΑΤΟ, που θα μας προσέχει από ‘δω και πέρα από τους κακούς λαθρέμπορους.

‘Οταν έλεγε ο Χατζιδάκις «περισσότερο κινδυνεύουμε από αυτούς που μας περιφρουρούν», μάλλον δεν θα φανταζόταν πόσο ελάχιστη απήχηση θα είχε αυτή του η σκέψη μετά από χρόνια.

Τα επόμενα έξι (χρόνια) πάντως θα κάνουν τα προηγούμενα να μοιάζουν με χάδι.

Μου έχει μείνει και ένα σύνθημα σε τοίχο, να το θυμάμαι: «Φτώχυνες αρκετά ή θες και Αντώνη Σαμαρά;».

Μετά λογικά θα πήγε κάποιος να το διορθώσει και έγινε: «Φτώχυνες αρκετά ή θες και Αλέξη Τσίπρα;».

Και αν δεν άλλαξε πάλι, τότε σύντομα θα γίνει: «Φτώχυνες αρκετά ή θες και Κυριάκο Μητσοτάκη;».

Σε όλα αυτά έχω να πω μόνο το εξής: να μου λείπει το βύσσινο!

Με εκτίμηση

Άρης

ΥΓ: Το αφιερώνω σε όλους εμάς τους… εξόριστους:

Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταις κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά

Η πιο γλυκιά πατρίδα
είναι η καρδιά
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
που τ’ άγια χώματα της
πόνος και χαρά
Κάθε ένας είναι ένας
που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας
που σας σεργιανά

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω
Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι
μ’ εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

(Αγαπητέ Άρη, έχω τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με εσένα. Και φαντάζομαι πως πολλοί Έλληνες -οικονομικοί ή ερωτικοί μετανάστες- έχουν τα ίδια συναισθήματα με εμάς. Άρη, εγώ δεν είμαι της κουλτούρας, οπότε θα μας αφιερώσω Παντελή Παντελίδη: «Όνειρο ζω μην με ξυπνάτε, αφήστε με να το ζήσω κι αυτό, στη δική του αγκαλιά να κοιμάται, κι εγώ στις μύτες να αποχωρώ». Άρη, δώσε πόνο. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

 https://eleutheriellada.wordpress.com/