Η αλληλεγγύη έγινε επάγγελμα

Είναι προφανές πως η αδιαφορία είναι ένα κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας. Σε γενικές γραμμές, κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν, και ο καθένας κοιτάει την πάρτη του.

Με αφορμή το κείμενο του Αντόνιο Γκράμσι, «Μισώ τους αδιάφορους», που μου έστειλε πρόσφατα ένας αναγνώστης, έκανα μερικές σκέψεις.

Ο Αντόνιο Γκράμσι μισούσε τους αδιάφορους το 1917, αλλά δεν ζει σήμερα για να δει πως το ενδιαφέρον έχει γίνει επάγγελμα.

Το να δείχνεις ενδιαφέρον για τους άλλους είναι πια επάγγελμα. Η αλληλεγγύη είναι επάγγελμα.

Κοιτάξτε γύρω σας και θα το διαπιστώσετε.

Τα ηλικιωμένα πρόσωπα μιας οικογένειας τα φρόντιζαν παλιότερα τα παιδιά τους, οι συγγενείς τους και οι γείτονες. Σήμερα αυτό είναι ένα επάγγελμα. Κυρίως, για αλλοδαπές.

Όπου χρειάζεται να επιδειχτεί ενδιαφέρον, έχει δημιουργηθεί ένα επάγγελμα.

Από τους ναρκομανείς μέχρι τους πρόσφυγες.

Από το περιβάλλον ως τα ζώα.

Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη έχουν ως επάγγελμα το να δείχνουν ενδιαφέρον.

Πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους, τους λένε «ακτιβιστές».

Γέμισε ο τόπος ακτιβιστές, οι οποίοι πληρώνονται πάρα πολύ καλά, για να δείχνουν ενδιαφέρον.

Οι περισσότεροι ακτιβιστές έχουν το χαρακτηριστικό πως έχουν λατρεία με το αντικείμενό τους αλλά αδιαφορούν για όλα τα υπόλοιπα.

Δηλαδή, ο ακτιβιστής για τους πρόσφυγες λατρεύει τους πρόσφυγες αλλά αδιαφορεί για τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Πριν από λίγο καιρό, γνώρισα μια ακτιβίστρια που είναι αρκετά γνωστή.

Έπρεπε να δείτε τη φάτσα της, όταν της είπα πως μου κάνει εντύπωση πως δείχνει τόση αγάπη για τους ανθρώπους που είναι το αντικείμενο του ακτιβισμού της, και μοιάζει να μισεί τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Άρχισε να ουρλιάζει, προφανώς για να δικαιώσει αυτό που της είπα.

Δεν είμαι μισογύνης -αν και δεν θα με πείραζε να είμαι-, αλλά η γυναίκα ακτιβίστρια πρέπει να είναι ό,τι πιο υστερικό υπάρχει στον κόσμο. Μακριά.

Πάντως, ένας δικός μου ορισμός του ακτιβιστή είναι πως «ακτιβιστής είναι αυτός που λατρεύει τους ανθρώπους με τους οποίους ασχολείται και μισεί όλους τους υπόλοιπους».

Εκεί που το να δείχνεις ενδιαφέρον έχει γίνει το σούπερ επάγγγελμα είναι η ψυχολογία.

Όλοι έχουν πια έναν ψυχολόγο.

Αν δεν έχεις φίλους, πας σε έναν ψυχολόγο και τον πληρώνεις, για να προσποιείται τον φίλο σου και να σε ακούει για μια ώρα.

Μεταξύ μας, πόσοι είναι οι καλοί ψυχολόγοι στην Αθήνα; Δέκα; Είκοσι; Εκατό; Ε, υπάρχουν χιλιάδες. Και δεν είναι όλοι ακριβώς Φρόιντ.

Και βέβαια, αυτοί οι Αθηναίοι που έχουν ανάγκη για ψυχολόγο δεν είναι εκατομμύρια.

Αλλά, αν δεν έχεις φίλους να τα πεις, πας σε έναν ψυχολόγο που είναι η δουλειά του να ακούει.

Δηλαδή, έγινε και ο φίλος επάγγελμα.

Χώρια που, πηγαίνοντας στον ψυχολόγο, εκτός αν πραγματικά έχεις κάποιο πρόβλημα, είναι σαν να έχεις ήδη αποδεχτεί πως αφενός έχεις πρόβλημα και αφετέρου πως εσύ είσαι το κέντρο του κόσμου και όλα γυρνούν γύρω σου.

Άρα, εσύ είσαι αυτός που έχεις ανάγκη από το ενδιαφέρον των άλλων και δεν μπορείς να δείχνεις ενδιαφέρον για κανέναν.

Οπότε, ποιος έμεινε για να δείξει ενδιαφέρον;

Οι ακτιβιστές! Οι ΜΚΟ!

Αγαπημένε Αντόνιο Γκράμσι, μισούσες τους αδιάφορους, αλλά δεν έζησες για να δεις πως η αλληλεγγύη έγινε επάγγελμα.

Θα σου τα πω κι από κοντά, όταν βρεθούμε.

(Μου έκανε καλό η Κύπρος. Και το μπάνιο στην θάλασσα.)

http://pitsirikos.net/