Λογοκρισία 2016

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον άλλη μια περίπτωση λογοκρισίας θεατρικού έργου. Να σας θυμίσω ότι η προηγούμενη ήταν τον Οκτώβριο του 2012 για το έργο Corpus Christi στο θέατρο «Χυτήριο» με πρωταγωνιστές Αγανακτισμένους Χριστιανούς και μέλη της Χρυσής Αυγής. Διαφωνώ, λοιπόν, κάθετα με όλες αυτές τις πρακτικές που οδηγούν στη λογοκρισία με τόση υποκρισία που θα ζήλευαν και οι ηθοποιοί του Εθνικού.
   Η αντίθεση μου με τη λογοκρισία σχετίζεται με τους αγώνες που έκαναν οι πολίτες
αυτής της χώρας και πολλών άλλων χωρών ώστε να μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα αλλά και να μπορούν να γράφουν, να κινηματογραφούν, να σκηνοθετούν. Θα έπρεπε η δυναμική της τέχνης να είναι πάνω από την υποψία της λογοκρισίας. Δυστυχώς, η αναπαραγωγή αθλιοτήτων, σχολίων και μεγαλόστομων νουθεσιών έχει βρει μια βολική, ζεστή αγκαλιά στα κοινωνικά δίκτυα όπου πίσω από την οθόνη κρίνουμε, βλασφημούμε την ίδια στιγμή που η λογική πάει περίπατο και οι φωνές ψυχραιμίας χάνονται σε ένα tweet 140 χαρακτήρων ή ένα ποστάρισμα στο facebook.
   
Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι ένας μέρος των πολιτών που βρίζει νυχθημερόν τους πολιτικούς,ξαφνικά συντάσσεται πίσω από τις κραυγές τους για ένα θεατρικό έργο. Τελικά, αυτό τους τρομάζει περισσότερο. Με εκπλήσσει ότι δεν ξέρουν καν αν αυτό το κείμενο είναι μια απάτη, μια συρραφή πολλών κειμένων, ένα αριστούργημα ή μια παρωδία, μια αστειότητα. Απαγορεύουν σε όποιον θέλει να το δει να έχει κρίση.  Προσωπικά, αναγνωρίζω στον Ξηρό και στον κάθε Ξηρό ότι έχει το δικαίωμα να εκφραστεί και ένας σκηνοθέτης να αναγνωρίσει «κάτι» στο κείμενο του. Το πρόβλημα μου είναι ότι πλήττω με τα επιχειρήματα και δυσανασχετώ με τη βία που άσκησαν όσοι είναι καταδικασμένοι για τέτοιου είδους πράξεις. Αυτό, όμως, δεν με κάνει να τους απαγορεύω το λόγο.
   
Εν τω μεταξύ, ειδικά για τον Ξηρό, είναι εκπληκτικό ότι 14 χρόνια μετά, με τον ίδιο να δηλώνει βαθιά Χριστιανός και μετανοημένος ως προς την ανθρώπινη διάσταση των φόνων, οι ίδιοι οι κατήγοροί του, βαθιά Χριστιανοί και οι ίδιοι, δεν τον συγχωρούν και δεν δέχονται ούτε καν αυτή του την αναπηρία που έχει με δική του ευθύνη. Αντίθετα, εμμέσως ζητάνε τη σιωπή του, τον λογοκρίνουν.
   
Λυπάμαι που στη χώρα μου «κατεβαίνουν» θεατρικά έργα, λυπάμαι που τίποτα δεν αλλάζει και η κρίση θα περάσει χωρίς να έχουμε κάνει δυο βήματα μπροστά στο λόγο και στην τέχνη σε κάθε της μορφή. Δύο «εργαλεία» που κληρονομήσαμε από την αρχαιότητα και έχουμε βαλθεί να τα ξεκάνουμε.
http://tvxs.gr/