Το ασφαλιστικό είναι η επιτομή του εθνικού μας ζητήματος

Το ασφαλιστικό είναι η επιτομή του εθνικού μας ζητήματος γιατί αφορά την ίδια τη συνοχή της κοινωνίας αλλά και της πολιτείας.  Στο κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα φαίνεται ο χαρακτήρας ενός κράτους, ως κοινωνικού κράτους δικαίου.  Φαίνεται η αντίληψη μίας κοινωνίας για το τι σημαίνει σχέδιο ζωής, φιλοδοξία, επιδίωξη, στόχος, καταξίωση.  Φαίνεται ποιο είναι το μοντέλο ανάπτυξης.  Στο ασφαλιστικό σύστημα φαίνονται τα στοιχεία της αλληλεγγύης των γενεών, φαίνεται ο ρόλος της οικογένειας . Και βέβαια, για να έρθουμε πιο κοντά στη συγκυρία, στο ασφαλιστικό ζήτημα συνοψίζονται όλα τα προβλήματα της αντιμνημονιακής δημαγωγίας, των συμπυκνωμένων και συχνά χυδαίων ψεμάτων που ακούστηκαν τα τελευταία χρόνια.  Έρχονται στην επιφάνεια όλα τα
πανευρωπαϊκά προβλήματα του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, το δημογραφικό, το δημοσιονομικό, το αναπτυξιακό, γιατί η Ευρώπη και μαζί με την Ευρώπη η Ελλάδα μικραίνει και γερνάει πληθυσμιακά και γιατί ανατρέπονται όλα τα αυτονόητα, όλα τα κεκτημένα ενός ευρωπαϊκού τρόπου ζωής που είναι και ο ελληνικός τρόπος ζωής σε πολύ μεγάλο βαθμό.  Άρα, πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με όλα αυτά τα ζητήματα για να δώσουμε μία σοβαρή και μακροπρόθεσμη απάντηση στο ασφαλιστικό.
Το είχαμε επιδιώξει αυτό αλλά, δυστυχώς, η προσπάθεια ανεκόπη στις 25 Ιανουαρίου του 2015.  Επί ένα χρόνο τώρα επιδεινώθηκαν όλα τα μακροοικονομικά και δημοσιονομικά δεδομένα και το ασφαλιστικό ξανανοίγει, πριν ανοίξει το πρόβλημα του νέου μοντέλου ανάπτυξης της χώρας, του σχεδίου ανασυγκρότησης, με τη σκέψη ότι έχουμε ένα σχέδιο, που είναι το μνημόνιο, ενώ πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το μνημόνιο κρατάει τη χώρα με το κεφάλι της λίγο έξω από το νερό, δεν την απογειώνει όμως, ούτε της επιτρέπει να κερδίσει το χαμένο χρόνο και το χαμένο έδαφος.  Το μνημόνιο, καλώς ή κακώς, σε κρατά σε μία κατάσταση στασιμοχρεοκοπίας, όπως έχω πει, και μπορείς να ξαναγίνεις μία ουσιαστικά ισότιμη χώρα μέσα στην Ευρώπη και μέσα στον παγκόσμιο καταμερισμό, αν κάνεις πράγματα πέραν και υπεράνω του μνημονίου.  Όταν έχεις μία κυβέρνηση που θεωρεί ότι εξαντλείται η προσπάθειά της στην τυπική εφαρμογή του μνημονίου, στον χαμηλότερο δυνατό παρονομαστή, και ταυτόχρονα εκπέμπει κάθε δυνατό αντι-αναπτυξιακό μήνυμα, βέβαια δεν έχεις μακροοικονομικό πλαίσιο για να ανοίξεις μία τόσο φιλόδοξη και επικίνδυνη συζήτηση, όπως είναι η συζήτηση για το ασφαλιστικό.  Γιατί εάν τη συζήτηση αυτή την κάναμε τον Ιανουάριο του 2015, πριν τις εκλογές, θα την κάναμε με πολύ καλύτερους όρους και για τους συνταξιούχους και για τους ασφαλισμένους, θα την κάναμε με πολύ καλύτερους όρους διαγενεακά.
Υπάρχει μία κραυγαλέα ηθικοπολιτική αντίφαση.  Εισηγούνται το ασφαλιστικό και μας καλούν σε συναίνεση αυτοί που λυσσαλέα αντέδρασαν σε όλες τις προηγούμενες παρεμβάσεις, είτε αυτές ήταν απλές δημοσιονομικές περικοπές υπό την πίεση των άμεσων δημοσιονομικών στόχων είτε ήταν πιο φιλόδοξα μεταρρυθμιστικά σχέδια, όπως ο νόμος 3863/2010.  Όταν έχεις αντιδράσει σε όλα αυτά, όταν τα έχεις καταγγείλει, όταν έχεις διαμορφώσει το μεγαλύτερο συλλογικό ψεύδος, που είναι πως τα Ταμεία έχουν πληγεί λόγω του PSI-το εξήγησε προηγουμένως ο κύριος Στρατόπουλος και στην αρχή ο κύριος Τσακλόγλου- σε ποια ηθικοπολιτική βάση μπορείς να συζητήσεις;
Πρέπει να έχουμε συνθέσει σε μία πρόταση όλες τις αναγκαίες παραμέτρους.
1. Ο πυλώνας των επαγγελματικών ταμείων είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί να καλύψει τα κενά στην αναπλήρωση, εάν ωθηθούμε κυρίως σε ένα διαφορετικό υπολογισμό με άλλους συντελεστές και για όλο τον εργασιακό βίο.
2.Πρέπει να σεβαστούμε απολύτως την αναλογική ισότητα, διότι διαφορετικά ενθαρρύνουμε την αδήλωτη εργασία και τον ανασφάλιστο βίο.  Εάν δεν έχεις κίνητρο να είσαι ασφαλισμένος για το σύνολο των αποδοχών σου μετά τα 20 χρόνια ασφαλιστικού βίου, γιατί να είσαι ασφαλισμένος, γιατί να αποκαλύπτεις τις αποδοχές σου και, εν πάση περιπτώσει, ποιο κοινωνικό ήθος εξυπηρετεί αυτή η αντίληψη;  Γιατί διαφορετικά έχεις αυτήν την ισοπέδωση για την οποία σας μίλησα προηγουμένως, η οποία δε συνάδει με τις αντιλήψεις της κοινωνίας για το τί σημαίνει δρω κοινωνικά, καταξιώνομαι, εργάζομαι και εν τέλει απολαμβάνω εις τας δυσμάς του βίου μου κάποιων παροχών.
3. Το τρίτο σημείο είναι η αξιοποίηση της σύνδεσης φορολογικής και ασφαλιστικής μεταχείρισης, γιατί όταν έχεις επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας, όπως οι βασικοί διοργανωτές της εκδήλωσης, δεν μπορείς να τις μεταχειρίζεσαι φορολογικά όπως μεταχειρίζεσαι κερδοφόρες εταιρίες έντασης κεφαλαίου.  Η ένταση κεφαλαίου είναι καλοδεχούμενη, αλλά φορολογικά πρέπει να υπάρχει ένας συντελεστής εξισορρόπησης για τις απώλειες ασφαλιστικών εισφορών.
4. Το τέταρτο είναι αυτό που αφορά τους πρόσθετους πόρους του συστήματος πλην των εισφορών, στο βαθμό που είναι θεμιτό κατά το κοινοτικό δίκαιο, δε μιλώ για τους κλασικούς κοινωνικούς πόρους, αλλά μιλώ για τον κοινό χώρο της περιουσίας της γενικής κυβέρνησης.  Τα ασφαλιστικά ταμεία, ως οντότητες της γενικής κυβέρνησης, μετέχουν στη δημόσια περιουσία της γενικής κυβέρνησης, άρα είναι λογικό να πεις ότι από την περιουσία της γενικής κυβέρνησης χρηματοδοτώ με κάποιους πόρους και το ασφαλιστικό σύστημα, όχι τον πυλώνα των επαγγελματικών ταμείων που είναι αμιγώς ιδιωτικός, συλλογικός, αυτόνομος,  αλλά τον δημόσιο πυλώνα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.  Όλα αυτά που είχαμε κάνει με το ταμείο αλληλεγγύης των γενεών, την πρόβλεψη  για τα έσοδα από τους φυσικούς πόρους, όλα αυτά εξευτελίζονται και ξεχνιούνται.
 http://www.evenizelos.gr/