Μία απόρροια της κρίσης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια είναι ο εκφυλισμός αυτής της συζήτησης σε λαϊκιστικού τύπου αντεγκλήσεις που όταν δεν παράγουν το μηδέν, καλλιεργούν το κλίμα για την άνοδο ακραίων ‘ιδεολογιών’ στο πολιτικό φάσμα της πατρίδας μας. Ο ψευτο-ιδεολογικός διαχωρισμός του πολιτικού μας συστήματος σε ‘μνημονιακούς ‘ και ‘αντι-μνημονιακούς’ την πρώτη περίοδο της κρίσης, δημιούργησε ένα άνευ
προηγουμένου διχασμό της ελληνικής κοινωνίας. Διχασμός που έφθασε στο απόγειο του με το δημοψήφισμα του καλοκαιριού. Η απομυθοποίηση της λαϊκιστικής ρητορείας του ‘’αντιμνημονιακού μετώπου’’, η κατάρρευση του συλλογικού μας μύθου, περί πολιτικών που ξέρουν από διαπραγμάτευση και πολιτικών που αρέσκονται στην γονυκλισία αν και αποτελεί σημείο τομή για την ωρίμανση του πολιτικού μας συστήματος και της κοινωνίας μας δεν οδήγησε σε μια ολοκληρωτική κατάρρευση την ρητορική του παραλόγου που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα από ορισμένα στελέχη της κυβερνητικής παράταξης.
Αυτήν την φορά οι ιδεολογικές διαφορές εστιάζονται ανάμεσα σε στους πολιτικούς που υπογράφουν τα πάντα με πόνο ψυχής και σε αυτούς που υπογράφουν τα πάντα από ένα ίσως ιδιότυπο πολιτικό σαδισμό απέναντι στην κοινωνία.
Ωραίο το πολιτικό παραμύθι. Αλλά δεν έχει δράκο. Και δεν έχει δράκο όχι γιατί φλερτάρει με την πολιτική γελοιότητα αλλά κυρίως γιατί μια κοινωνία που αιμορραγεί από την λιτότητα εδώ και τόσα χρόνια δεν την ενδιαφέρει αν ο υπουργός δακρύζει όταν υπογραφεί. Τον νοιάζει που υπογράφει. Και αυτό όσο το συντομότερο γίνει αντιληπτό από ορισμένους υπουργούς τόσο το καλύτερο , όχι μόνο για αυτούς , αλλά κυρίως για την κοινωνία και την κυβέρνηση που εκπροσωπούν.
http://www.toportal.gr/
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου