ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ

Του Συνήθη Ύποπτου

Αν το σκεφτούμε καλύτερα, τα μνημόνια τελικά ήταν μια επανάσταση… Καθισμένοι στους καναπέδες μας χωρίς να κάνουμε τίποτα απολύτως, κοιμισμένοι μέσα στις βατραχοπυζάμες μας, παρακολουθήσαμε και παρακολουθούμε το «ματριξ» της περίφημης μεταπολίτευσης να καταρρέει με ταχύτατους ρυθμούς. Μια ολόκληρη χώρα καλωδιωμένη και αποχαυνωμένη στους ψεύτικους παραδείσους από μπλε, πράσινα και ροζ σημαιάκια, πήρε το κόκκινο χάπι και τρώει στη μούρη απανωτά χαστούκια από τους καραγκιόζηδες που η ίδια γέννησε, έθρεψε και τοποθέτησε στη πολιτική σκηνή του τόπου.

Η χώρα της πλαστικούρας, με τις φαντασιώσεις της  και τις καφενόβιες μάχες για το πιο

λαμόγιο είναι το καλύτερο να καβατζώνει καρέκλες και να μασουλάει καλύτερα, έχασε τα είδωλα της. Ολα ξεφτιλίστικαν. Η «πατριωτικη δεξιά» με τις εγγυήσεις αδιαπραγμάτευτης εθνικής περηφάνειας, οι πράσινοι σοσι-ληστές του δώστα όλα εδώ και τώρα, οι ο ροζ αριστεροί που θα χτίζανε μια νέα Ευρώπη, τσοπάνηδες όλοι στα μαντριά τα εξαρτημενα από το πλαστικό χρήμα, τις λουλουδούδες στα μπουζουκτσίδικα και το κάθε τυχάρπαστο, ανερχόμενο αστέρι στο χαζοκούτι, σε μόλις 5 χρόνια είδαν το πόσο βαθιά ήταν τελικά η τρύπα του λαγού..

Η ελληνική κοινωνία, χάρη στα μνημόνια, αναγκάζεται επί τέλους να δει το μέγεθος της σαπίλας της. Οι πελάτες ενός μαγαζιού που κυβέρνησαν τα υπέρτατα λαμόγια, οι άρχοντες της πρόζας σταμάτησε τις εκπτώσεις και τις προσφορές κι έχει βγάλει στα ράφια το πραγματικό εμπόρευμα. Σάπιο, γεμάτο μούχλα και βρώμα. Αυτό τρώγαμε τόσα χρόνια αλλά γουστάραμε. Χρειάστηκε ένα ξεσκέπασμα απότομο για να δούμε, πόσο βαθειά χωμένοι ήμασταν μέσα στο τίποτα. Να δούμε τι πληρώναμε κι από ποιους πληρωνόμαστε. Να δούμε ποιοι ήταν οι εκάστοτε σωτήρες που κάνανε όλο το τσίρκο να χορεύει με σημαιάκια και ντουντούκες για τη νίκη και την αλλαγή.

Οι «μαζί τα φάγαμε» πελάτες τελείωσαν. Μείνα ελάχιστοι να τρώνε κι αυτοί δεν τρώνε χαλαροί αλλά με σφαλιάρες πια, ξεφτυλισμένοι και με τα παιδάκια να φωνάζουν πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Πενήντα χρόνια τώρα στις μεγάλες παρελάσεις της γενικής λαμογιοκατάστασης γυμνός ήταν ο βασιλιάς και τιποτένιος αλλά τον είχαμε πλάσει με ρούχα φανταχτερά και πολύτιμο στέμμα.  Η τελική πράξη παίχτηκε με το ξεφτύλισμα και της περίφημης ελπίδας του για πρώτη φορά αριστερά. Λες και υπήρξε ποτέ κάτι σ΄αυτόν εδώ το τόπο που να είναι δεξιά, αριστερά ή κέντρο. Λες και υπήρξαν τάχα ιδεολογίες και στρατόπεδα διαφορετικά που πάλευαν μεταξύ τους. Σ΄αυτό το τόπο που έχει μετονομαστεί εδώ και κάτι ατέλειωτα χρόνια «στη πάρτη μου»

Εξουσιομανείς πουλημένοι και υπήκοι πελάτες, ήταν όλο το σύστημα ότι και χρώμα να φορούσε. Το δε γ@μιεται κι εχω θα βγάλω τα κάστανα από φωτιά εθνική ιδεολογία. Το ωχ αδελφέ μας τα ζάλισες ευαγγέλιο. Το ότι δεν πειράζει το κ@λο μου δε με αφορά εθνική κατήχηση. Αυτά ήταν τα πραγματικά συνθήματα που βόσκανε κάτω από διάφορες παπαρολογίες μπαλκονάτες που βαράγνε σε κάθε προεκλογική αναμέτρηση. Υπάλληλοι. Ενας ολόκληρος λαός υπάλληλη μιας υπόπτου προλέλευσης ανώνυμης εταιρείας.

Ναι τα μνημόνια είναι καλά τελικά. Μπάζει κρύο από παντού και τουρτουρίζουν οι ξεσκέπαστοι πελάτες πλέον. Να αντιδράσει ποιος? Ακόμα έχεις ένα μάτσο κόσμο που προσπαθεί να χωνέψει αν το συσίτιο τελείωσε οριστικά ή απλά είναι ένα διάλειμμα από τη μάσα. Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν ότι την έχουν γλυτώσει από τη γενική εκκαθάριση γιατί είναι πιο μάγκες και πιο δικτυωμένοι.  Κι οι υπόλοιποι σοκαρισμένοι ψάχνουν να βρουν τρόπο να σταματήσει η κατρακύλα, αλλά πως αφού μόχις προχτές ξυπνήσανε? Τι να κάνεις αγουροξυπνημένος από ένα βαθύ ύπνο, το πολύ πολύ να φτιάξεις ένα καφέ, ν΄ανάψεις ένα τσιγάρο και να κλαις τη μοίρα σου.

Παρακολουθούμε αυτό το τελευταίο ποτηράκι , το απίστευτο ψέμμα που παρελάζει θρασύτατα μέσα στη μούρη μας και το κοιτάμε σαν χάνοι. Δεν ξέρω αν ποτέ στη παγκόσμια ιστορία, μπόρεσαν να συγκεντρωθού σε ένα τόσο μικρό χώρο τόσοι πολλοί ψεύτες. Ολοι οι λαοί έχουν τους απατεώνες τους και τα λαμόγια τους, αλλά τόσοι πολλοί σε τόσο στενά τοπικά όρια, πρέπει να είναι ρεκόρ…

Μια πατρίδα που ελίζει να σωθεί μ΄ενα τζόκερ, που καταπίνει αμάσητες σφαλιάρες απανωτές, που κοιτάζει τα νιάτα της να είναι ανύπαρκτα και τα γερόντια της να κλαίγονται μπροστά στα ΑΤΜ, τι μπορεί να περιμένει? Τι μπορεί να περιμένει μια οικογένεια που αποτελείται από ένα παππού που κλαέι και παρακαλάει για τη ζωούλα του, ένα πατέρα, μια μητέρα που παρακολουθούν άπραγοι τα παιδιά τους να καταστρέφονται, και τα παιδιά να ονειρεύονται ένα χαρτζιλίκι της ζητιανιάς….. Τι μπορεί να βγει από μια οικογένεια πρώην βολεμένων και νυν ξεφτιλισμένων?

Αυτό που περιμένουμε είναι μια γενική καταστροφή. Ελπίζουμε πλέον στην επαλήθευση των προφητειών να γίνει ένα παγκόσμιο μπάχαλο για να φαίνεται το δικό μας μικρό… ένα μετεωρίτη να γκρεμίσει τα πάντα για να ταιριάξουμε τα δικά μας ερείπια με των υπόλοιπων, μαι γενικευμένη φτωχοποίηση και τυρανία για να φαντάζει η δική μας κατάσταση καλύτερη.  Την αποκάλυψη επί τέλους ενός υπέρτατου θεού για να πιστέψουμε πάλι σε κάτι που να μοιάζει λιγότερο φτηνιάρικο από τα είδωλα που πιστέψαμε μέχρι τώρα..

https://eleutheriellada.wordpress.com/