Το όραμα των εργαζομένων ή το όραμα της κοινωνίας για την ΕΡΤ;

Για την υπόθεση της ΕΡΤ και τις επιλογές μπορεί κανείς να πει πολλά αλλά αυτό θα κριθεί στην πορεία. Για τους αγώνες που ακολούθησαν το «μαύρο» του 2013 μπορεί κανείς να πει επίσης πολλά αλλά θα μείνουμε στη διαπίστωση ότι ένα μέρος των απολυμένων και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας πάλεψε για να επανέρθουμε σε κατάσταση κανονικότητας. Μπορεί να μοιάζει παράδοξο αλλά πράγματι, κάποιοι άνθρωποι αγωνίστηκαν ώστε κάποιοι άλλοι  να επανέρθουν στην εργασία τους,  ανάμεσά τους και κάποιοι αδιάφοροι και λεηλατημένοι από

τη φαυλότητα και τον κομματισμό που δεν «κουνήθηκαν» αυτά δύο χρόνια αλλά και όσοι -δικαίωμά τους- επέλεξαν να συνεχίζουν να εργάζονται στη ΝΕΡΙΤ. Αυτό είναι το νόημα του αγώνα και της
αλληλεγγύης.

Μέσα σε αυτό το τοπίο της παραδοξότητας αυτοί που στάθηκαν αλληλέγγυοι, ειδικά οι δημοσιογράφοι που στήριξαν τον αγώνα των συναδέλφων τους και επικοινώνησαν το χτύπημα που δέχτηκε η δημοκρατία, προφανώς και δεν είχαν κάποιο συμφέρον αλλά στάθηκαν δίπλα τους, όπως κατά καιρούς στάθηκαν δίπλα σε όσους αδικήθηκαν, σε όσους φιμώθηκαν, σε όσους πλήρωσαν τα μονοπωλιακά παιχνίδια των μνημονιακών κυβερνήσεων, σε όσους πάλεψαν για την πολυφωνία και τη δημοκρατία στη χώρα. Καμία «κατάληψη», καμία διαμαρτυρία, κανένας αγώνας δεν θα είχε πετύχει αν δεν τον είχε στηρίξει η κοινωνία και τα δημοκρατικά ΜΜΕ.

Η αλληλεγγύη κέρδισε τη μάχη αλλά το αύριο…

Μέσα σε αυτό τον αγώνα που είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για τους «μέσα και τους έξω», πράγματι μας έκανε εντύπωση αρκετές φορές, η υπέρμετρα αγωνιστική διάθεση– σε σημείο παρεξηγήσεως– ανθρώπων που όλοι γνωρίζαμε ότι υπήρξαν κομμάτια του παλιού δικομματισμού, αμετανόητα κάποιοι μέχρι την 11η Ιουνίου του 2013. Πράγματι ο ριζοσπαστισμός τους και τα μαθήματα αριστεροσύνης, μας ξεπέρασαν αλλά και αυτό είναι κάτι που δικαιολογείται για ανθρώπους που έχασαν σε μια νύχτα τον κόσμο τους και προσδιορίστηκαν  με ταξικά χαρακτηριστικά - σχηματικά- έστω και βίαια. (Αρκεί να μην είναι η Αριστερά επίκαιρο πέρασμα και ενδιάμεσος σταθμός).

Η πραγματικότητα δικαίωσε τους αγώνες και η νέα κυβέρνηση φρόντισε άμεσα να υλοποιήσει όσα υποσχέθηκε . Η επιλογή της νέας διοίκησης – που συνδυάζει όρους ηθικής στο πρόσωπο του Διονύση Τσακνή και όρους αγοράς (;) στο πρόσωπο του Λάμπη Ταγματάρχη- είναι κάτι που προκαλεί συζητήσεις. Ίσως στην ανησυχία αυτή να οφείλεται η ειρηνική εισβολή των εργαζομένων στο ραδιομέγαρο και αυτό είναι κάτι που θα παρακολουθήσαμε στο μέλλον όλοι. Όμως υπάρχει μια επικίνδυνη γραμμή που δεν πρέπει να περάσουν όπως φαίνεται ότι έγινε σε κάποια μεμονωμένη περίπτωση καθώς οι λογικές λαϊκών δικαστηρίων, ρεβανσισμών και εξουσιαστικών αντιλήψεων, ανήκουν σε άλλες εποχές και αναβιώνουν παθογένειες  του παρελθόντος. Σίγουρα δεν έχουν σχέση με την Αριστερά που όλοι επικαλέστηκαν στη διάρκεια του αγώνα . Αριστερά και ρετιρέ δεν πάνε μαζί…

Από την πλευρά τους οι βουλευτές που προέρχονται από την ΕΡΤ εκφράζουν τις δικές τους επιφυλάξεις για τη διοίκηση αλλά θα πρέπει να προστατεύσουν τους εαυτούς τους στο εξής καθώς μετά το πέρασμα στην πολιτική οφείλουν να υπερασπιστούν το δημόσιο συμφέρον και όχι να εκφράσουν τη δικαιολογημένη αγωνία για τους πρώην συναδέλφους τους, τουλάχιστον όσο διαρκεί αυτή η παρουσία στο κοινοβούλιο.  Άρα οι διακριτοί ρόλοι επιβάλλουν οι επιλογές να ανήκουν στον αρμόδιο Υπουργό.

Τα όραμα και οι στρεβλώσεις του παρελθόντος

Ακούστηκε όμως μια φράση στις εκδηλώσεις των εργαζομένων που χωρά αρκετή συζήτηση «Να ξαναφτιάξουν την ΕΡΤ που οραματίστηκαν». Θα πρέπει να θυμηθούν όλοι όσοι αγωνίστηκαν ότι ο αγώνας δεν πέτυχε γιατί κάποιοι από το σύνολο των εργαζομένων έμειναν στις επάλξεις αλλά επειδή η κοινωνία έκανε κτήμα της τον  αγώνα για την ΕΡΤ. Άρα αυτό που αναζητείται δεν είναι να εκπληρωθεί μόνο η δικαίωση των εργαζομένων -στο μέτρο που μπορούμε να το υποστηρίξουμε για τις καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών π.χ.- αλλά, επιπρόσθετα, να υλοποιηθεί το όραμα μιας ΈΡΤ ανεξάρτητης, δημοκρατικής που θα εκπληρώνει το δημόσιο χαρακτήρα της με γνώμονα το κοινό συμφέρον. Δεν εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους σε αυτό τον αγώνα και γι'αυτό δεν υπήρξαν ποτέ μόνοι.

Χρειαζόμαστε μια ΕΡΤ όπου οι εργαζόμενοι  έχουν την ευθύνη να μην επιτρέψουν την επάνοδο των στρεβλώσεων του παρελθόντος. Να προστατέψουν την ανεξαρτησία που είχε κατακτήσει η ΕΡΤ, την ημέρα που της έκοβαν τη φωνή αλλά  να προχωρήσουν και παραπέρα γιατί δεν ήταν όλα ρόδινα. Με ανοχή ή με εντολή της πολιτικής εξουσίας, υπήρχαν ακόμη προβλήματα σε θέματα αξιοκρατίας, δικαιοσύνης, διαχείρισης.

Σε αυτό το επίπεδο  και η κυβέρνηση έχει την ευθύνη να στηρίξει το δημόσιο και ανεξάρτητο χαρακτήρα της ΕΡΤ, όμως,  γιατί εφόσον κάτι θα μοιάζει με το φαύλο καθεστώς που συντηρούσαν οι δυνάμεις του δικομματισμού (όσο τους υπάκουε) τότε θα νομιμοποιήσει ηθικά την επάνοδο των στρεβλώσεων.  Άρα, λοιπόν, στο ζήτημα της ΕΡΤ το ζητούμενο δεν είναι να εκπληρωθεί το όραμα μόνο των εργαζομένων αλλά όλης της κοινωνίας.

http://tvxs.gr/