Η αρχή της αντεπίθεσης

του Τζωρτζ Γουντς Τα νοικοκυριά σήμερα μετρούν το κόστος της ιδιωτικοποίησης της κοινής ωφέλειας, που ξεπερνάει πια τις δύο δεκαετίες. Η αισχροκέρδεια των «Έξι Μεγάλων» εταιρειών ενέργειας κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα του χειμώνα. Οι λογαριασμοί της θέρμανσης και του ηλεκτρικού έχουν γίνει πλέον μόνιμος βραχνάς για τις οικογένειες με περιορισμένα οικονομικά. Φυσικά, στην καμπάνια «We Own It» λέμε ότι δεν χρειάζεται κανένα περιθώριο κέρδους: οι ανάγκες για ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης πρέπει να παρέχονται χωρίς κέρδος.

Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε δεν προχωράει όσο θα χρειαζόταν (στις περιπτώσεις οι υπηρεσίες και τα περιουσιακά στοιχεία έχουν ήδη πουληθεί είναι δύσκολο να επανακρατικοποιηθούν), αλλά αποτελεί ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, την αρχή μιας αντεπίθεσης ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Καλύπτει ευρύ φάσμα υπηρεσιών: το Εθνικό Σύστημα Υγείας, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθώς και τοπικές υπηρεσίες, όπως σχολεία και βιβλιοθήκες. Υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι που πιστεύω ότι το νομοσχέδιο θα τύχει υποστήριξης από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα.

Ο πρώτος είναι ότι θέτει ως βασικό στόχο τη διαφάνεια. Ο βουλευτής των Εργατικών Γκράχαμ Μόρις δήλωσε, υποστηρίζοντας την πρωτοβουλία: «Το νομοσχέδιο δίνει φωνή στους χρήστες

των δημόσιων υπηρεσιών, ενισχύει τη διαφάνεια και τη λογοδοσία. Είναι αδιανόητο οι δημόσιες υπηρεσίες να λειτουργούν αντιδημοκρατικά, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη των ανθρώπων που τις χρησιμοποιούν. Εάν θέλουμε πραγματικά να σώσουμε τον δημόσιο τομέα, η δημόσια ιδιοκτησία πρέπει να είναι μια από τις πρώτες επιλογές μας, όχι η τελευταία».

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το νομοσχέδιο προωθεί τη δημοκρατία. Μεγάλη προσοχή έχει προξενήσει το άρθρο που προβλέπει ότι οι πολίτες θα μπορούν να «ανακαλούν» τις ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες δεν διαχειρίζονται σωστά τις δημόσιες υπηρεσίες που ανέλαβαν. Αν θεωρείτε κακές τις υπηρεσίες που χρησιμοποιείτε καθημερινά και παρέχουν ιδιώτες (από την αποκομιδή των απορριμμάτων και την καθαριότητα στα νοσοκομεία μέχρι την Atos [εταιρεία που αξιολογεί τα επιδόματα πρόνοιας] και τους ιδιωτικούς σιδηρόδρομους), σκεφτείτε πόσο επαναστατική θα ήταν μια τέτοια δύναμη: θα επέστρεφε την εξουσία στους πολίτες, ενισχύοντάς τους να αναλάβουν την ευθύνη για τις υπηρεσίες που χρησιμοποιούν.

Ο τρίτος λόγος είναι ότι το νομοσχέδιο βασίζεται σε ισχυρά δεδομένα. Όπως είπε η Κάρολιν Λούκας: «Διαπιστώνουμε, ολοένα και περισσότερο, ότι το δημόσιο μπορεί να προσφέρει υψηλής ποιότητας και οικονομικά αποδοτικές υπηρεσίες. Η κρατική σιδηροδρομική γραμμή East Coast, για παράδειγμα, επιστρέφει στους φορολογούμενους πάνω από 200 εκατομμύρια λίρες τον χρόνο». Τα στοιχεία αποδεικνύουν την αναγκαιότητα του δημόσιου χαρακτήρα των υπηρεσιών.

http://eleutheriellada.wordpress.com/