«Προοδευτικός» παλαιοκομματισμός

Ενδιαφέρονται, άραγε, τα κόμματα να ορίσουν υποψηφίους για τις εκλογές στην Αυτοδιοίκηση που να αφοσιωθούν αποκλειστικά στην υπηρεσία των δήμων και των περιφερειών; Και αυτοί οι υποψήφιοι ενδιαφέρονται να παίξουν τέτοιο ρόλο;

Μήπως τα κόμματα ψάχνουν απλώς για πρόσωπα που θα εξυπηρετήσουν τα στενά συμφέροντά τους; Μήπως όσοι δέχονται να είναι υποψήφιοι το κάνουν μόνο και μόνο για την εξυπηρέτηση (και) των προσωπικών τους επιδιώξεων;

Υπάρχει ένα ασφαλές κριτήριο που μπορεί να βοηθήσει στην αναζήτηση της απάντησης. Γιατί, άραγε, τα κόμματα δεν υποχρεώνουν τους βουλευτές, που χρίζουν υποψηφίους, να παραιτηθούν από το βουλευτικό αξίωμα; Και γιατί οι ίδιοι οι υποψήφιοι δεν παραιτούνται, έστω κι αν δεν τους το ζητάει το κόμμα τους;

Αυτό το φαινόμενο προφανώς ευδοκιμεί στα παλαιά κόμματα εξουσίας Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Ετσι, δεν έχει ιδιαίτερη

αξία να ρωτήσεις γιατί οι υποψήφιοι της Ν.Δ. Άρης Σπηλιωτόπουλος  και Νικήτας Κακλαμάνης στην Αθήνα, Γιάννης Ιωαννίδης στη Θεσσαλονίκη κ.ο.κ, παραμένουν βουλευτές. Ετσι έκαναν μέχρι τώρα, έτσι κάνουν. Πονηροί πολιτευτές καθώς είναι, το έχουν δίπορτο. Αν αποτύχουν, θα γυρίσουν στο έδρανο της Βουλής, στο μισθό και στα προνόμιά τους.

Ούτε προκαλεί  καμιά ιδιαίτερη έκπληξη η στάση ειδικά του Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος είχε δηλώσει ρητά και κατηγορηματικά ήδη από το  2006, όταν ήταν υποψήφιος δήμαρχος για πρώτη φορά, ότι δεν θα έθετε ποτέ ξανά υποψηφιότητα για τη Βουλή (δείτε εδώ το μέγεθος της εξαπάτησης των ψηφοφόρων από αυτόν τον -ξανά- επίδοξο σωτήρα της Αθήνας).

Αλλά να ακολουθούν πιστά την ίδια μέθοδο του παλαιοκομματισμού και κόμματα της Αριστεράς και οι υποψήφιοι-βουλευτές τους; Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ όρισε υποψηφίους στην περιφέρεια Αττικής την Ρένα Δούρου, στον Δήμο Πειραιά τον Θ. Δρίτσα και στην Πελοπόννησο τον Οδυσσέα Βουδούρη. Και οι τρεις είναι βουλευτές. Αφού φιλοδοξούν τόσο πολύ να σώσουν τις Περιφέρειες και Δήμους που είναι υποψήφιοι, γιατί δεν παραιτούνται από βουλευτές, για να αφοσιωθούν αποκλειστικά εκεί; Ακόμη κι  αν δεν εκλεγούν δήμαρχοι ή περιφερειάρχες, ας μείνουν μόνο σύμβουλοι. Αλλιώς δεν πείθουν.

Τέτοια και άλλα παλαιοκομματικά κόλπα είναι που έχουν οδηγήσει σε καταβαράθρωση της αξιοπιστίας κομμάτων και υποψηφίων. Αλλά να τα αποδέχονται και όσοι (στα λόγια…) τα αποδοκιμάζουν; Για παράδειγμα (άλλο αυτό), είναι θεμιτό ένα βουλευτής να φεύγει από ένα κόμμα και να πηγαίνει σε άλλο και να μην παραιτείται; Διάβολε, με άλλο κόμμα εξελέγη. Κι αν οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου μπορούν έστω να επικαλεστούν ότι εξελέγησαν με σταυρό από τους ψηφοφόρους, μπορούν να συμπεριφέρονται το ίδιο και οι ευρωβουλευτές, που είναι διορισμένοι από το κόμμα;

Για παράδειγμα, η ευρωβουλευτής Μαριλένα Κοππά, εκλεγμένη με το ΠΑΣΟΚ το 2010, ανακοίνωσε ότι αποχωρεί και προσανατολίζεται να ενταχθεί, ή να υποστηρίξει τη ΔΗΜΑΡ. Δικαίωμά της, αλλά γιατί δεν παραιτείται από την έδρα της ευρωβουλής, για να είναι αξιόπιστη η απόφασή της; Άλλωστε, απομένουν μόλις τρείς μήνες ως τις νέες ευρωεκλογές.

Να ακούς συντηρητικούς βουλευτές, όπως η Φωτεινή Πιπιλή της Ν.Δ., να λένε ότι οι βουλευτές που είναι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, πρέπει να παραιτηθούν και τα κόμματα και οι υποψήφιοι  της αριστεράς να σφυρίζουν αδιάφορα, ενώ θα έπρεπε να πρωτοστατούν στον εξοβελισμό του παλαιοκομματισμού; Θλίψη.

http://www.protagon.gr/