Ομιλία Ευ. Βενιζέλου στην Ολομέλεια της Βουλής
Στην ονομαστική ψηφοφορία θα ακολουθήσω την απόφαση της πλειοψηφίας της ΚΟ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, προς την οποία διατύπωσα την άποψή μου, για να διαφυλάξω την ενότητα της παράταξης και να εξαντλήσω την δυνατότητα ενοποίησης του ευρύτερου προοδευτικού μεσαίου χώρου.
Βρισκόμαστε όμως μπροστά σε μια προκλητική, πρωτοφανή προσπάθεια αλλοίωσης των κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Το ζητούμενο της κυβέρνησης δεν
είναι η υπερψήφιση της εφάπαξ παροχής σε κάποιους συνταξιούχους, γιατί αυτή την παροχή την είχαν, ούτως ή άλλως, δεχθεί με τη δική τους αιτιολογία, όλα τα κόμματα.
Το ζητούμενο είναι η δημιουργία της ψευδούς εντύπωσης, ότι υπάρχει δήθεν ένα ευρύτερο μέτωπο στήριξης των επιλογών και των χειρισμών της κυβέρνησης. Αυτό δεν ισχύει. Δεν υπάρχουν συνεργοί και συνένοχοι στην αντιπολίτευση, ιδίως στην Δημοκρατική Συμπαράταξη και βέβαια πρωτίστως αυτό αφορά τον ομιλούντα.
Κυρίες και κύριοι βουλευτές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έβλαψε και βλάπτει βαριά τη χώρα. Παίζει εν ου παικτοίς. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Η κυβέρνηση δοκιμάζει δύο σενάρια.
Το πρώτο είναι το ήπιο σενάριο, που θα το ονομάσω «τα ψίχουλα αντιπερισπασμού». Κάποια μέτρα εφάπαξ προς τους συνταξιούχους, οι οποίοι στη συνέχεια θα χάσουν πολύ περισσότερα μέσα από την περαιτέρω μείωση των κυρίων συντάξεων και την μείωση του αφορολογήτου. Αυτό είναι το δόλωμα, προκειμένου να ψηφιστούν με σχετική άνεση πολύ σκληρά μέτρα, που συνδέονται με την δεύτερη αξιολόγηση.
Άλλωστε, αυτό που ανεστάλη από τα ευρωπαϊκά όργανα είναι τα λεγόμενο βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, που θα αποδώσουν μακροπρόθεσμα το 2060 κάτι μηδαμινό, αν αποδώσουν, 40 δισεκατομμύρια, τίποτα, μπροστά σε αυτό που έγινε το 2012.
Η δεύτερη αξιολόγηση δεν έχει ανασταλεί και σε αυτό το ήπιο σενάριο, θα έρθει να ψηφιστεί με σκληρά μέτρα δημοσιονομικά από αυταπατώμενους βουλευτές, αλλά και απατώμενους πολίτες, οι οποίοι θα νομίζουν ότι κάτι πήραν, ενώ πολλά έχασαν.
Αυτό το σενάριο, θα έλεγα, ότι είναι και το πιο ανώδυνο, αλλά προϋποθέτει κάτι, ότι θα επιτευχθεί αμέσως ένας συμβιβασμός με τους ευρωπαίους εταίρους και τους θεσμούς, που δεν θα ταπεινώνει την κυβέρνηση. Δεν θα την αναγκάζει να αποσύρει, δηλαδή να ξεψηφίσει, τα σημερινά μέτρα τα οποία αποκτούν έτσι ένα συμβολικό πολιτικό χαρακτήρα.
Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο σενάριο, το σκληρό σενάριο, το σενάριο της ρήξης με εκβιασμό και πάλι των δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών θεσμών. Μόνο, που όλα τώρα είναι επανάληψη και φάρσα. Και δεν αναφέρομαι αναγκαστικά σε ένα νέο αντισυνταγματικό δημοψήφισμα, αλλά σε μία δημοψηφισματικού χαρακτήρα λογική, που θα επιχειρήσει να συσπειρώσει ένα αντιφατικό αντιευρωπαϊκό, λαϊκιστικό μέτωπο. Στο όνομα ποιού πράγματος; Στο όνομα της απόλυτης εθνικής καταστροφής. Μόνο που αυτά είναι περυσινά ξινά σταφύλια. Και δεν πρόκειται να πείσουν ως σενάριο.
Υπάρχουν, βεβαίως, ορισμένοι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες, που άλλα λένε δημοσίως, άλλα κάνουν ως κυβέρνηση και άλλα ψηφίζουν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και στο Eurogroup. Νομίζουν ότι ενθαρρύνουν τον ελληνικό λαό, ενώ ενθαρρύνουν τον απόλυτο τυχοδιωκτισμό της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού προσωπικά. Βλάπτουν την ελληνική οικονομία γιατί δημιουργούν ψευδείς εντυπώσεις για τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς. Και, ξέρετε, πού αποδεικνύεται αυτό; Στο μεγάλο πρόβλημα της Συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου του 2015. Τότε, οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν ζήτησαν κύρωση από τη Βουλή. Εάν ζητούσαν, τότε, κύρωση από τη Βουλή, η χώρα δεν θα βυθιζόταν στην τραγική περίοδο Φεβρουαρίου – Ιουλίου 2015, δεν θα είχαμε αυτές τις συνέπειες που έχουμε και θα έχουμε για χρόνια, τις δημοσιονομικές και μακροοικονομικές, την αλλαγή της δυναμικής του χρέους, τον εκτροχιασμό της οικονομίας, την εθνική υπαναχώρηση. Δεν πρέπει να ξανασυμβεί αυτό και πρέπει όλοι να θυμηθούν την ιστορία αυτής της δύσκολης περιόδου.
Η χώρα, με τον τρόπο αυτό, δεν πορεύεται πουθενά. Δεν έχει προοπτική. Βυθιζόμαστε στο Μνημόνιο 3 plus με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, γιατί η κυβέρνηση έχασε στη διαπραγμάτευση και προς τη μεριά του Ταμείου και προς τη μεριά των ευρωπαϊκών θεσμών, του Eurogroup. Συμπιεστήκαμε σε μια διαπραγμάτευση η οποία διεξαγόταν ερήμην μας. Χωρίς να ξέρουμε τί ζητάμε. Και, το αποτέλεσμα; Ήδη έχουμε δεσμευτεί σε Μνημόνιο 4 επ΄ αόριστον, μετά το 2018, με σκληρά μέτρα, χωρίς ευνοϊκό δάνειο και χωρίς διασφαλισμένη χρηματοδότηση.
Η χώρα δεν έχει τραπεζικό σύστημα. Βλέπετε τί συνέβη στην Εθνική Τράπεζα, τί συμβαίνει στην Τράπεζα Πειραιώς. Έχει εκχωρηθεί πλήρως η εποπτεία, όχι σε ξένους θεσμούς, αδιαφανώς σε ιδιώτες, εν τέλει, που δεν τους γνωρίζουμε.
Δεν έχει στρατηγική, δεν έχει εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας. Θέλω να ελπίζω ότι κάποιοι δεν θα εμπλέξουν και θέματα μείζονα, ιστορικά, εθνικής σημασίας, όπως το Κυπριακό, καθιστώντας τα συμπλήρωμα ενός τεχνητού σκηνικού ρήξης, εάν επιλεγεί το δεύτερο από τα σενάρια για τα οποία μίλησα.
Η μόνη λύση είναι οι εκλογές, η αλλαγή συσχετισμών, μια νέα κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας των δημοκρατικών, ευρωπαϊκών δυνάμεων με τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ να καλείται να μετάσχει, και ελπίζουμε να το δεχθεί και να μη ανέβει στα κεραμίδια της αντιμνημονιακής δημαγωγίας.
Όμως, το κύριο είναι να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα που αφορούν τη μοίρα του τόπου με τα οποία δεν μπορεί να παίζει κανείς. Πράγματα εν ου παικτοίς.
Και εκείνο το οποίο πια είναι κοινή συνείδηση, κοινή πεποίθηση, είναι ότι η επαναδιαπραγμάτευση που χρειάζεται ο τόπος προκειμένου να αποκτήσουμε δημοσιονομικό χώρο αναπνοής, έναντι μεταρρυθμίσεων, μπορεί να κάνει μόνο μια κυβέρνηση που είναι αξιόπιστη διεθνώς, είναι αξιόπιστη εσωτερικά και έχει πίστη σε αυτό που κάνει.
Ε, αυτές οι προϋποθέσεις, δεν υπάρχουν. Η παραμονή σας στην εξουσία επιδεινώνει τη βλάβη. Έχετε εθνική ευθύνη να πάρετε πρωτοβουλίες απεμπλοκής. Τώρα, είστε γαντζωμένοι στη νομή της εξουσίας. Είναι μια προσωρινή απόλαυση με μεγάλο εθνικό κόστος.
Ευάγγελος Βενιζέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου