«Ερχομαι για να κομίσω ένα μήνυμα ελπίδας», είπε ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν Κλώντ Γιούνκερ, με το που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα και ήταν σαν να έλεγε «έρχομαι για να κομίσω γλαύκας εις Αθήνας». Διότι από μηνύματα ελπίδας έχουμε εισπράξει τόσα πολλά οι Έλληνες, να φάνε και οι κότες, λίγο πριν βρεθούν επί σφαγήν στα υπερσύγχρονα σφαγεία των καιρών μας… αποφασιστικότητα, το θάρρος και το κουράγιο του ελληνικού λαού, χαιρετίζω τις προσπάθειες, που καταβάλλουν οι Έλληνες, διότι αυτό καταδεικνύει την πρόσδεσή τους στο
ευρωπαϊκό όραμα», είπε κολλητά ο κ. Γιούνκερ και εγώ άκουσα «χαιρετίζω την αποφασιστικότητα το θάρρος και το κουράγιο με το οποίο ο ελληνικός λαός αντιμετώπισε τον οικονομικό (και όχι μόνον) σφαγιασμό του από την Κομισιόν και τους άλλους ευρωπαϊκούς θεσμούς»…
Ναι, είμαι προκατειλημμένος με την Κομισιόν, γιατί είναι αδύνατον να μην είναι προκατειλημμένος μαζί της, όποιος γνωρίζει λεπτομέρειες για την ξεδιάντροπα άμεση και ξετσίπωτα διαφανή διαπλοκή των γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες με συγκεκριμένα βιομηχανικά και τραπεζικά λόμπυ. Και είμαι προκατειλημμένος με την Κομισιόν και τους γραφειοκράτες της, όχι μόνο επειδή δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει η σχέση με τους πολίτες και επειδή βλέπουν την Ευρώπη σαν ένα σύνολο αριθμών, περιορισμών και παραμέτρων, αλλά επειδή, με αποδείξεις και ονόματα, εάν θέλετε, είναι το πιο διεφθαρμένο τμήμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Το αναγκαίο κακό
Το χειρότερο ήταν εκείνο το «χαιρετίζω τις προσπάθειες ,που καταβάλλουν οι Έλληνες, διότι αυτό καταδεικνύει την πρόσδεσή τους στο ευρωπαϊκό όραμα» που εκστόμισε ο κ. Γιούνκερ, γιατί είναι μια προσβολή και μια απάτη μαζί: οι προσπάθειες που καταβάλλουν οι Έλληνες, στοχεύουν στην απαγκίστρωση της χώρας τους από το μνημονιακό κλοιό, στην οικονομική και εθνική ανεξαρτησία τους εν τέλει. Και σε καμιά περίπτωση δεν καταδεικνύει πρόσδεση των Ελλήνων στο «ευρωπαϊκό όραμα», κάτι που, άλλωστε, δεν υπάρχει στον θεσμικό ευρωπαϊκό ορίζοντα ούτε σαν οφθαλμαπάτη.
Φυσικά, οι Έλληνες γνωρίζουμε ότι το υπαρξιακό παρόν μας είναι εξαρτημένο από τη σχέση της χώρας μας με την ΕΕ και ότι στις σημερινές συνθήκες η σχέση αυτή είναι μια σχέση εκ των ων ουκ άνευ. Και γνωρίζουμε ότι η συγκεκριμένη σχέση είναι μια καταναγκαστική, στην εξέλιξή της -μια σχέση που οικοδομήθηκε στην σταδιακή παραγωγική αποδόμηση της χώρας μας, στη μετατροπή της σε χώρα – πελάτη: μια χώρα μεταμορφωμένη σε φιλόπονο χάμστερ, περιορισμένο στο ρόλο του μεταπράτη – καταναλωτή.
Κατά τον ίδιο, περίπου, τρόπο, η σημερινή Ευρώπη είναι ένα αναγκαίο υπαρξιακό κακό για το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών και αυτό φαίνεται παντού: στη Γαλλία, ας πούμε, όπου επί τρεις μήνες εκατομμύρια εργάτες και νεολαίοι, γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το καθεστώς απαγορεύσεων των διαδηλώσεων, τη γενικευμένη αστυνομοκρατία και καταστολή. Και συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στη βίαιη… μεταρρύθμιση των κεκτημένων εργασιακών τους δικαιωμάτων, που φέρει την κομψή ευρωπαϊκή ονομασία «ελαστικοποίηση».
Η… εμβάθυνση
Και στην Ιταλία, βέβαια, όπου η νίκη των υποψηφίων των «Πέντε Αστέρων» του Μπέπε Γκρίλο στους δήμους, όπου αναμετρήθηκαν με τους σοσιαλδημοκράτες του Ματέο Ρέντσι, απέδειξε ότι ακόμα και το μακιγιαρισμένο με συριζαϊκές πινελιές ευρωπαϊκό… όραμα του Ιταλού πρωθυπουργού φαντάζει ως σαπουνόφουσκα στα μάτια των αγανακτισμένων Ιταλών πολιτών – θυμάτων της ευρωπαϊκής «μεταρρυθμιστικής» λαίλαπας. Για να αποδειχτεί ότι οι απόπειρες προσέγγισης του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν πείθουν, καθώς γίνεται εμφανές ότι υπηρετούν ψηφοθηρικές σκοπιμότητες.
Στον αντίποδα οι γραφειοκράτες της Κομισιόν βαυκαλίζονται ότι… αρέσουν, μηρυκάζοντας φλου δημοσκοπήσεις για το Brexit. Εκτιμούν ως θετικό σημάδι το γεγονός ότι το 55% των Ευρωπαίων πολιτών είναι υπέρ της «εμβάθυνσης», όπως αποκαλούν το εύρημα, που φέρει το αίτημα της «περισσότερης Ευρώπης», να πλειοψηφεί σε μέσους ευρωπαϊκούς όρους. Ωστόσο σε πάρα πολλές χώρες, οι σκεπτικιστές υπερέχουν και φτάνουν σε ποσοστά Βρετανίας όπου, το 15% είναι ικανοποιημένο με την κατάσταση ως έχει, ενώ το 30% θέλει λιγότερη Ευρώπη. Ειδικά στη Βρετανία το 43% θέλει λιγότερη Ευρώπη, το 31% περισσότερη και το 26% δηλώνει ικανοποιημένο με την κατάσταση ως έχει.
Αλλά τι σημαίνει «περισσότερη Ευρώπη» ή «λιγότερη Ευρώπη»; Όχι για τους γραφειοκράτες της Κομισιόν, βέβαια, γιατί το γνωρίζουμε, γι αυτούς, όπως και για τους πολιτικούς εκφραστές τους (στην Ελλάδα βλέπε Σημίτης – Μητσοτάκης) σημαίνει περισσότερη… «εμβάθυνση», με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για την πλειονότητα των Ευρωπαίων πολιτών, όμως, «περισσότερη Ευρώπη» σημαίνει περισσότερο αναγκαίο κακό: το κατά Γιούνκερ… «ευρωπαϊκό όραμα»…
http://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου