Για ποιά Ευρωπαϊκή Ένωση μιλάμε;

Το μέγα ερώτημα είναι: Για πια Ε.Ε. μιλάμε ;

-Της Frau Μέρκελ και του Dr Σόϊμπλε;
-Των κυρίων Τούσκ και Σούλτς;
-Των κυρίων Γιούνγκερ και Νταϊσεμπλούμ;
Σίγουρα, στους παραπάνω, αλλά και στους λοιπούς κομισάριους, των  μεγάλων εταιρειών, των μονοπωλίων και των τραπεζών που εκπροσωπούν ( πρόσφατο παράδειγμα η πρόσληψη από την Goldman Sacs ως συμβούλου του πολύ γνωστού μας Εμμανουέλ  Μπαρόζο, πρώην πρόεδρου της Κομισιόν), ανήκει αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι όπως , δημοκρατικά, θα έπρεπε δηλαδή στους λαούς και τους πολίτες της.
  Για πια δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων να μιλήσουμε, όταν ισχύει μόνο το δίκαιο του ισχυρού –οικονομικά πάντα- δηλαδή της Γερμανίας, όπου αποφασίζει και επιβάλει στα μεν Γιουρογκρούπ (υπουργοί οικονομικών) ο Dr Σόϊμπλε, ανάλογα με τα συμφέροντα της Γερμανικής
καπιταλιστικής ελίτ, των τραπεζών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, στις δε συνόδους κορυφής ( πρωθυπουργοί ή πρόεδροι) να αποφασίζει και επιβάλλει η Frau Μέρκελ και πάλι σύμφωνα με τα ιδια Γερμανικά συμφέροντα και εις βάρος των χωρών του Νότου, της Νότιας Ευρώπης(και μάλιστα χωρίς πρακτικά των συνεδριάσεών τους να δημοσιοποιούνται).

Η οικονομική κατοχή της χώρας μας, από την Γερμανική Ευρώπη, ενώ το βλέπουν ότι δεν οδηγεί πουθενά ή μάλλον οδηγεί στην καταστροφή ότι έχει απομείνει, στην εξαθλίωση και φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού, συνεχίζουν το καταστροφικό τους στρατηγικό σχέδιο.

-Φόροι – φόροι – φόροι,

-Μειώσεις μισθών και συντάξεων επί εφτά και πλέον έτη.

Αλήθεια, υπάρχει λογικός άνθρωπος επί γης, που να μη καταλαβαίνει ότι,  με το «να αυξάνεις τους φόρους και συγχρόνως να μειώνεις μισθούς και συντάξεις », είναι αδύνατο να περιμένεις την  αύξήση των εσόδων του κράτους;
Αυτό μόνο ο Dr Σόϊμπλε και οι συνοδοιπόροι του το καταλαβαίνουν.

Βέβαια, τη σήμερον ημέρα, τίποτα δεν είναι τυχαίο, ιδίως στη πολιτικο-οικονομική στρατηγική της Ευρωπαϊκής καπιταλιστικής Ελίτ, που άριστα εκφράζεται μέσω της Frau Μέρκελ και του Dr Σόϊμπλε.

 Το στρατηγικό τους σχέδιο, ξεκινάει με την αρχή της παγκοσμιοποίησης το 1990 και συνίσταται στην υπερβολική υπερχρέωση των κρατών, των τραπεζών, την αρπαγή του δημόσιου πλούτου, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων δηλαδή του ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας-μπίρ παρά που λέει ο σοφός λαός, τον πλειστηριασμό επιχειρήσεων και σπιτιών (κόκκινα δάνεια στα κοράκια, όπως κοινώς αποκαλούνται) και των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων, όπως εννοούνται στη χώρα μας, οι μειώσεις των δαπανών, δηλαδή οι μειώσεις των μισθών και συντάξεων, των δαπανών στην υγεία, στη παιδεία και σε όποιο άλλο δημόσιο αγαθό προσφέρεται στους πολίτες, οδηγώντας τελικά στη φτωχοποίηση και εξαθλίωση, με απρόβλεπτα και αδιανόητα αποτελέσματα για το μέλλον της χώρας μας.

Η Ε.Ε. προπαγανδίζει ότι θα φέρει την ανάπτυξη με το πακέτο Γιούνκερ, το ΕΣΠΑ και την τράπεζα επενδύσεων.

Αυτά αντιστοιχούν κυρίως σε κονδύλια για δρόμους, μεγάλα έργα ΣΔΙΤ και σε μερικές ξένες πολυεθνικές εταιρείες και είναι ψίχουλα που δεν μπορούν να ανακάμψουν την Ελληνική οικονομία.

Η ουσία είναι ότι χωρίς λεφτά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα στη σημερινή άθλια οικονομική κατάσταση.

Το κακό, το χειρότερο είναι ότι ούτε μπορείς να βρεις λεφτά, σε αυτή τη σκληρή και άκαμπτη Γερμανική Ε.Ε.

Η μόνη λύση λοιπόν, είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση, ο πρωτογενής τομέας της οικονομίας μας, που δυστυχώς φθίνει συνεχώς γιατί έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα της Γερμανίας, δηλαδή να αγοράζουμε Γερμανικό γάλα και κρέας φθηνότερα από τα αντίστοιχα Ελληνικά.
Η άποψή μου, που έχει εκφραστεί πολλές φορές είναι ότι:

-Χρειάζεται ενημέρωση σωστή και πλήρης, και όχι με διαλέξεις σε μερικά αμφιθέατρα των μεγάλων πόλεων που ίσως βγάζουν από την υποχρέωση κάποιους ιθύνοντες ή ειδικούς.

-Χρειάζεται να γίνουν τοπικές Γενικές Συνελεύσεις ανέργων και κατοίκων στους τόπους παραγωγής ή εκεί που παρήγαγαν κάποτε ποικίλα προϊόντα.

-Χρειάζεται πραγματική υποστήριξη από τους Δήμους και τις Περιφέρειες με τα μέσα που διαθέτουν π.χ. τα μηχανήματα που είναι παρκαρισμένα και σκουριάζουν, να αρχίσουν να εκχερσώνουν, να διαμορφώσουν τις παλιές καλές καλλιεργήσιμες εκτάσεις, που δυστυχώς μερικές χαρακτηρίζονται και δασικές, επειδή εγκαταλείφτηκαν και έγιναν δάση, και να παραδοθούν σε ανέργους νέους, οι οποίοι  με την βοήθεια της Αυτοδιοίκησης και του Κράτους, θα συστήσουν συνεταιρισμούς, συλλογικές εταιρείες πολλών ανέργων, με πολύ αυστηρούς όρους, που μπορούν να παράγουν και να πετύχουν.

 Μιλάνε όλοι για εξωστρέφεια, εξαγωγές.

Εάν υπάρξει Ελληνική παραγωγή, και μάλιστα με πολύ καλύτερα και ποιοτικότερα προϊόντα λόγω κλίματος και περιβάλλοντος, και μείωση των εισαγωγών δεν είναι καλύτερα;

Άρα λοιπόν, χρειαζόμαστε άμεσα την οργάνωση της Ελληνικής παραγωγής, ανάλογα με το τι προϊόντα μπορούν να παραχθούν σε κάθε περιφέρεια και τοπικά και συλλογικά, όλοι να βοηθήσουμε, γιατί έτσι,  θα αυξηθούν  η παραγωγή, η ζήτηση, η κατανάλωση και θα μειωθεί,
η εξάρτηση από τα ξένα τραπεζικά και ευρωπαϊκά δάνεια και τελικά θα πετύχουμε τη δραστική μείωση της ανεργίας και της μετανάστευσης των νέων μας.
Εάν όλοι οι παραπάνω, Αυτοδιοίκηση και Κράτος δεν βοηθήσουν, που είναι το πιθανότερο, τη στιγμή που βοήθεια από την Γερμανική  Ευρώπη  δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τους σκληρούς, υφεσιακούς και αποικιακούς όρους των, τότε δεν υπάρχει άλλη ελπίδα παρά, η  μόνη λύση είναι από τους από κάτω.
Δηλαδή, Αυτό-οργάνωση Τοπικά και Περιφερειακά, συλλογικά πάντα και αγώνας για την επιβίωση στη χώρα μας και ενάντια στη μετανάστευση των νέων μας ( 250.000 περίπου έχουν ήδη φύγει από τη χώρα μας).
Ένα καλό παράδειγμα αντίδρασης των από κάτω, είχαμε με το περίφημο BREXIT, για την έξοδο, αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ε.Έ . όπου οι πολύ φτωχοί, οι εργάτες, οι αγρότες και οι από τη μεσαία τάξη και κάτω ψήφισαν το BREXIT, ενώ οι ολιγάρχες, τραπεζίτες, οι πλούσιοι και γενικά η καπιταλιστική ελίτ ψήφισαν την παραμονή στην Ε.Ε., γιατί έτσι εξυπηρετούνταν καλύτερα τα συμφέροντά τους εις βάρος πάντα των φτωχών και αδυνάτων.

Πάντοτε, σε οποιαδήποτε κατάσταση, ακόμη και σε πολέμους, υπάρχει
 η ελπίδα, αρκεί να το καταλάβουμε εμείς οι από κάτω, που είμαστε και η πλειοψηφία, ότι δεν υπάρχουν Σωτήρες  και μόνοι μας στο τέλος – τέλος μπορούμε να επιβιώσουμε και χωρίς την υπέρμετρη κατανάλωση, που είχαμε όλα τα χρόνια πριν από την πολύ μεγάλη οικονομική κρίση που άρχισε το 2009 και δυστυχώς συνεχίζεται ακόμη και θα συνεχίζεται η φτωχοποίηση εάν δεν αντιδράσουμε και επανακτήσουμε την αυτοπεποίθησή μας, ότι μπορούμε να έχουμε μια καλύτερη και ποιοτικότερη ζωή στο μέλλον για μας και τα παιδιά μας.

Ιδού, η πρόκληση, είναι μπροστά μας.

* Ο κ. Άγγελος Κολέμπας είναι οικονομολόγος
 http://tvxs.gr/