Η ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού και η κυβέρνηση - Η Αριστερά πρέπει να προστατεύει τη δημόσια περιουσία

Η κοινωνία τελεί σε μόνιμη αναμονή: δεν έχει όραμα, προοπτική, ελπίδα. Δεν βλέπει πώς θα μπει τέλος σ’ όλη αυτή την κατάσταση ασφυξίας που βιώνει  –πώς και αν θα τελειώσει. Έχει συνείδηση ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Το Μνημόνιο –που είναι ένα, ανεξάρτητα ποιος το υπογράφει κάθε φορά...– ήρθε για να μείνει, δεν θα τελειώσει. Η κρίση έχει οδηγήσει στη λήψη μέτρων (και θα έρθουν και άλλα...) που τις περισσότερες φορές –κυρίως από τις προηγούμενες κυβερνήσεις– επιβάλλονταν οριζόντια στους πολίτες, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης. 

Οι πολιτικές λιτότητας που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη (το ασφαλιστικό που θέλει να περάσει η κυβέρνηση της Γαλλίας δεν διαφέρει και πολύ από το ήδη ψηφισμένο δικό μας...), αλλάζουν την διαστρωμάτωση της κοινωνίας.  Όσο βαρύ κι αν είναι αυτό, πρέπει να γίνει κατανοητό, από όλους. Δεν αποτελούν απλώς μια «χρονική στιγμή», που όταν (και αν...) την ξεπεράσουμε θα επανέλθει η κοινωνία στην κανονικότητα. Οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού προσπαθούν, και εν μέρει το έχουν καταφέρει, να οικοδομήσουν μια νέα πραγματικότητα, ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης, σε βάρος των εργαζομένων. Μέρα με τη μέρα μικραίνουν το χάσμα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, τις οποίες και «ενοποιούν»: τα μεσαία στρώματα θα συρρικνώνονται διαρκώς, θα φτωχοποιούνται συνεχώς. Παράλληλα, ο νεοφιλελευθερισμός «φροντίζει» να μην υπάρξει γενικευμένη ανθρωπιστική κρίση, προκειμένου να αποφύγει σφοδρές και πολυπληθείς αντιδράσεις – με άλλα λόγια, οι πολλοί να έχουν να χάσουν κάτι παραπάνω από «τις αλυσίδες τους»... Ταυτόχρονα, θα υπάρξει επίθεση στο δημόσιο τομέα – τη βλέπουμε ήδη να συμβαίνει. Επίθεση που θα στηρίζεται σε πραγματικά δεδομένα, καθώς νοσοκομεία, παιδεία, αστικές συγκοινωνίες πραγματικά λειτουργούν υπό άθλιες συνθήκες· ωστόσο, οι άθλιες αυτές συνθήκες δεν θα γίνεται προσπάθεια να βελτιωθούν, αλλά θα αφήνονται να χειροτερέψουν κι άλλο. Στόχος δεν θα είναι η οργάνωση και η αξιοπρεπής λειτουργία τους αλλά το ξεπούλημά τους μέσω της περαιτέρω απαξίωσή τους, προκειμένου να στρωθεί ο δρόμος στα ιδιωτικά συμφέροντα: την ιδιωτικοποίηση. Είναι χαρακτηριστικό πως όλα τα μέσα ενημέρωσης στήριξαν την εκποίηση του Ελληνικού! Και όσες φωνές εναντίον της ιδιωτικοποίησης ακούστηκαν, αν εξαιρέσουμε τους αριστερούς,  ήταν γιατί το Ελληνικό δεν το πήρε ο «δικός» τους επιχειρηματίας.
Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να προστατεύει, όσο είναι δυνατόν στις σημερινές συνθήκες και ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, τη δημόσια περιουσία. Να μην εκχωρεί, δηλαδή, τμήματα του δημόσιου τομέα σε ιδιώτες αλλά και να φροντίζει να τα λειτουργεί (και ιδίως νοσοκομεία, σχολεία, συγκοινωνίες) σε συνθήκες αξιοπρέπειας για εργαζόμενους και πολίτες. Αυτό, σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα, δεν είναι καθόλου εύκολο, ιδιαίτερα αν το χρέος ξεπερνά το 180% του ΑΕΠ. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο μια κυβέρνηση της Αριστεράς να εφευρίσκει νέους τρόπους διάσωσης του δημόσιου τομέα αλλά και να κινητοποιεί τους εργαζόμενους προκειμένου να βάλουν «πλάτη». Όχι για να δεχτούν μείωση μισθών και δικαιωμάτων, αλλά για να προστατέψουν με την εργασία τους τη λειτουργία του δημόσιου τομέα. Γι' αυτό χρειάζονται καθαρές κουβέντες, σωστή ενημέρωση, ανταλλαγή απόψεων και επιχειρημάτων. Καθαρή πολιτική και ουσιαστικός διάλογος, δηλαδή.
Και αυτό πρέπει να κάνει η κυβέρνηση. Να προετοιμαστεί, προκειμένου το φθινόπωρο να κάνει επανεκκίνηση. Όσο αυτό αργεί τόσο θα αυξάνονται και οι πιθανότητες ο μονόδρομος να μην έχει επιστροφή...
 http://newpost.gr