«Μολών λαβέ», χωρίς τους…Πέρσες

Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ επί τα αυτά. Μη κάτι αλλάξει κι ας μη
λειτουργούσε. Και το υποστηρίζουν με πάθος.
«Καταστρέφετε(αι) το Κράτος-λες και υπήρχε-μας
κακοφαίνεται που το Κράτος απέκτησε…συνήγορο.
ΚΑΙ δίνουν τον «αγώνα» τους οι έχοντες συμφέρον,
τον δίνουν και οι παρελκόμενοι. Με το ρουσφετάκι
στο πίσω του μυαλού τους, θυμίζοντας τον τσαρουχά του παρελθόντος
που φύλαγε τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας με το τουφέκι του στον
ώμο και στην πλάτη το ταγάρι.
ΚΑΙ, βέβαια, είναι ευαίσθητος ο χώρος της Υγείας. Τον κατάντησαν
αναίσθητο κάποια (πολλά) παχύδερμα. Αυτά κατισχύουν στην Ελλάδα
των φωνακλάδων, παρά τον συμβολισμό της παροιμίας «εάν με τη
βροντερή φωνή έφτιαχνες σπίτι, τότε ο γάιδαρος θα έχτιζε μια πόλη». ΑΛΛΑΓΗ στην Υγεία; Μεταρρύθμιση «επί τα χείρω»; Ίσως κι εδώ να μην υπάρχει παρακάτω σκαλί. Με τους ασθενείς-πελάτες, τους λειτουργούς (του ΕΟΠΠΥ) «δισυπόστατους», κάποιους του ΕΣΥ οκνούς εν μέσω

(πολυάριθμων) διευθυντών, και κάποιους απ’ τους κάποιους
φακελάκηδες;
ΚΑΤΙ ξεκινάει κόντρα στην πεπατημένη και η Κυβέρνηση επιμένει. Ο
Υπουργός με τον ορθό-κοφτό του λόγο, αποφασιστικός και ενίοτε
υπερβολικός («φακελωτής» αντιφρονούντων). Απέναντι οι γιατροί απ’
το δικό τους μετερίζι και με το «μολών λαβέ». Ωστόσο, δεν είναι
Λεωνίδας με τους Σπαρτιάτες του (ο Άδωνης), ούτε οι Πέρσες μας
απειλούν. Μας απειλούν αυτά που διαμορφώσαμε σε δεκαετίες
ανεμελιάς και…δανεικών.
ΣΤΗ μέση ο κόσμος, ο πολίτης, ο λαός. Ανάμεσά του(ς) ασθενείς και
άλλοι «κατά φαντασίαν ασθενείς». Μαθημένος κι αυτός (ο λαός ο
μικρός ο μέγας) στα εύκολα, έτοιμα και ανέξοδα. Με νοοτροπία
διαμορφωμένη υπό καθεστώς πλήρους «ελευθερίας» για
(υπερ)κατανάλωση φαρμάκων. Με τη συναίνεση του γιατρού και με το
αζημίωτό του έκαστος. Και μόνο το Ταμείο υπέφερε, που άδειαζε πριν
το γεμίσουν ασφαλισμένοι και εργοδότες.
ΟΙ μισοί έλληνες με το βιβλιάριο υπό μάλης και οι μισοί γιατροί «επί το
έργον». Και το’ χαμε…καμάρι για τα εκατομμύρια των
συνταγογραφήσεων ανά έτος, μέχρι που οι «κουτόφραγκοι» (στη
Γερμανία δεν πάει ανέλεγκτη ούτε μια ασπιρίνη) μας πήραν χαμπάρι.

ΚΑΙ το’ χουμε…καημό. ΕΝΑΣ, μα ΕΝΑΣ των «περαστικών» (είτε
στημένων) στο «γυαλί» να παραδέχονταν πως ήταν συναυτουργός στο
έγκλημα…
Θανάσης Νικολαίδης