Αντέχει ο Τσίπρας μακριά από την πολιτική;

Υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες στην πολιτική; Αναλόγως των συνθηκών, όπως και στη ζωή, μπορεί και να υπάρχουν – ακόμα και αν αφορούν πρώην πρωθυπουργούς που η διακυβέρνησή τους αποδοκιμάστηκε αλλεπάλληλα, πλειοψηφικά και κατά κόρον. Ποια είναι η κληρονομιά του Αλέξη Τσίπρα στο δημόσιο γίγνεσθαι και γιατί να θέλει o ίδιος, λίγους μήνες μετά από ακόμα μία –αυτή τη φορά εκκωφαντική– ήττα του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να την προστατεύσει; Πόσοι είναι αυτοί που θα πίστευαν ξανά στον πρώην αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς την ύπαρξη ενός αντίστοιχου μνημονιακού φαντάσματος να τους φοβίζει; Οσο περνά ο καιρός, τα δημοσιεύματα που προαναγγέλλουν την επανεμφάνιση του πρώην πρωθυπουργού πληθαίνουν. Ακόμα και αν αυτά προέρχονται από συγκεκριμένο πολιτικο-εκδοτικό χώρο, στην περίπτωση αυτή ισχύει η παροιμία με τον καπνό και τη φωτιά.

Αλλωστε, ο ίδιος ο Τσίπρας δεν δείχνει διάθεση ούτε να τα διαψεύσει, πολλώ δε μάλλον να κρυφτεί. Θεωρεί, δε, ότι τα αντικειμενικά δεδομένα –υπό συγκεκριμένους όρους– θα ευνοούσαν την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Με προοπτική, μάλιστα, εξουσίας. Αν άλλωστε αυτή δεν υπήρχε, μάλλον δεν θα έκανε τον κόπο. Τσίπρας, Κασσελάκης, Παππάς και το ΑΦΜ του ΣΥΡΙΖΑ Πατήστε εδώ Ο Τσίπρας θεωρεί εαυτόν πολιτικό ον. Ούτως ή άλλως, από το Λύκειο έως και σήμερα, δεν έχει δραστηριοποιηθεί –επαγγελματικά ή μη– σε κάποιο άλλο πεδίο. Μια ζωή μέσα στα κοινά, είναι δύσκολο να ολοκληρωθεί πριν καν πατήσεις τα 50. Το δε άτσαλο –και κυρίως αλλοπρόσαλλο– κασσελακικό εγχείρημα, σχεδόν καθιστά την ανάγκη φιλοτιμία. Οσο περισσότερα τα επικοινωνιακά τερτίπια της νέας ηγεσίας, τόσο ο κόσμος φεύγει ακόμα πιο μακριά από την κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και αυτοί που ορκίζονται αιώνια έχθρα κατά του Μητσοτάκη, δύσκολα θα ψηφίσουν Κασσελάκη. Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, τα κενά καλύπτονται. Ο χώρος της Κεντροαριστεράς –και οι ψηφοφόροι του– είναι εκεί. Αφενός, όμως, ούτε ηγέτης ούτε κόμμα υπάρχει για να τους εμπνεύσει. Αφετέρου, σημαντικό μέρος του εν λόγω κοινού έχει στραφεί πλέον στον Μητσοτάκη. Πάντως, δεν νοείται σε μια χώρα όπου παραδοσιακά η αναλογία Κεντροαριστεράς – Κεντροδεξιάς είναι 65-35, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ με το ζόρι να φθάνουν στο 30%. Αρα, αν ο Τσίπρας σχεδιάζει την επαναφορά του, οφείλει κυρίως να γνωρίζει ποιο είναι το κενό που θα πρέπει να καλύψει. Remaining Time-0:00 Fullscreen Mute Γιατί, όμως, να μην καλύψει το κενό ο Ανδρουλάκης; Ασχέτως με την έως τώρα πορεία του ΠΑΣΟΚ, αρέσει ή δεν αρέσει ο αρχηγός του, πείθει ή όχι η μεσοβέζικη πολιτική του, στον ορίζοντα υπάρχει ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: οι ευρωεκλογές του Ιουνίου. Τότε θα κριθούν πολλά. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, για το ΠΑΣΟΚ, αλλά και για τα σχέδια του Τσίπρα. Αν ο Κασσελάκης μείνει εκεί που τον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και, κυρίως, αν ο Ανδρουλάκης δεν αποκτήσει ούτε τώρα την απαραίτητη δυναμική, τότε ο δρόμος για τον Τσίπρα θα είναι ανοικτός. Και δεν είναι τυχαίο ότι ως συνοδοιπόρος εμφανίζεται προσώρας ένας άλλος πρώην –πρωθυπουργός και αρχηγός–, ο Γιώργος Παπανδρέου. Ασχέτως των εξελίξεων, αν κάτι δείχνουν όλα αυτά, δεν είναι άλλο από την ένδεια της ελληνικής πολιτικής σκηνής – και δη της Κεντροαριστεράς. Αν μετά 50 χρόνια από τη Μεταπολίτευση, την πλέον δημιουργική περίοδο που έζησε η χώρα, η εναλλακτική λύση για τον τόπο είναι ο Τσίπρας και ο Παπανδρέου, τότε καταλαβαίνουμε σε ποια ακριβώς θέση βρισκόμαστε. Δεν πρόκειται περί υποτίμησης ή απαξίωσης. Ούτε των προσώπων ούτε των κομμάτων από τα οποία προέρχονται. Είναι η ίδια η πολιτική διαδρομή, τα πεπραγμένα τους, αλλά και η γενικότερη φιλοσοφία τους που προκαλούν προβληματισμό. Και μάλιστα έντονο. Μια επιστροφή του Τσίπρα δεν θα γίνει φυσικά με τους όρους του ριζοσπαστισμού του 2015. Δεν υπάρχουν, άλλωστε, οι αντικειμενικές συνθήκες. Θα πραγματοποιηθεί, όμως, στη βάση ενός αντιδεξιού, αντι-ακροδεξιού και σαφώς πιο σοσιαλδημοκρατικού αφηγήματος. Δεν θα κάνει το ίδιο λάθος ο Τσίπρας να πιστέψει ότι η Ευρώπη, άρα και η Ελλάδα, πάει προς τα αριστερά. Αλλά θα επιχειρήσει να γίνει αυτός το αντίπαλο δέος μιας κυρίαρχης Νέας Δημοκρατίας. Δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Οπως συνηθίζουν να λένε οι εναπομείναντες συνομιλητές του –ελάχιστοι από τον παλαιό στενό πυρήνα–, ο Τσίπρας θεωρεί ότι χωρίς τα «βαρίδια» του παρελθόντος μπορεί να δείξει ένα παντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Ποια είναι αυτά τα «βαρίδια»; Φυσικά το μνημόνιο, αλλά κυρίως η ορθόδοξη συριζαϊκή νομενκλατούρα που, όπως αφήνει το στενό περιβάλλον του να εννοηθεί, δεν τον άφηνε να φύγει προς τα εμπρός. Αλήθεια, ήταν τελικά κάτι διαφορετικό ο πρώην αρχηγός του κόμματος από αυτούς που σήμερα δεν θέλει ούτε να τους βλέπει; Και τι ακριβώς έκανε στα πέτρινα χρόνια της αντιπολίτευσης για να πείσει ότι άλλαξε; Μάλλον όχι πολλά, αν κρίνει κανείς από το αποτέλεσμα του περσινού καλοκαιριού. Ο Τσίπρας λογικά γνωρίζει ότι δεν έχει αξιόλογη πολιτική κληρονομιά να υπερασπίσει. Μπορεί μόνο να την επαναπροσδιορίσει. Γι’ αυτό και θέλει να επιστρέψει. Στην πολιτική, όμως, οι επιστροφές ενέχουν μεγάλη δόση ρίσκου. Αν είναι αποτυχημένες, τότε κινδυνεύεις για τα καλά να σε ξεχάσουν όλοι μια για πάντα. Στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία δεν είναι λίγα αυτά τα παραδείγματα. 

https://www.protagon.gr/apopseis/antexei-o-tsipras-makria-apo-tin-politiki-44342867147