Ο Μικρός Περίπατος της ντροπής

Η κυρία έπιανε το πόδι της καθώς μόλις είχε παραπατήσει στον πεζόδρομο της Αδριανού, στο ύψος της Στοάς του Αττάλου. Περπατάω (και παραπατάω επίσης) συχνά στην ίδια διαδρομή, οπότε δεν μου προκάλεσε έκπληξη που μια νέα γυναίκα, φορώντας αθλητικά παπούτσια μάλιστα, μόλις είχε πάθει αυτό που ουκ ολίγοι υποφέρουν. Εκείνη συνέχισε τον περίπατό της με ένα ελαφρύ στραμπούληγμα, τυχερή ήταν. Γιατί στο συγκεκριμένο σημείο το έδαφος εύκολα σε στέλνει για ακτινογραφία στο ΚΑΤ… Κάτω από την Ακρόπολη, στις παρυφές της Πλάκας, ο πεζόδρομος ανάμεσα στο Θησείο και το Μοναστηράκι, αυτός που περνάει δίπλα από την Αρχαία Αγορά και παράλληλα με τις γραμμές του Ηλεκτρικού, είναι ίσως το πιο τουριστικό σημείο της Αθήνας. Το οποίο, ακόμη και όταν αραιώνουν οι τουρίστες, διασχίζουν καθημερινά χιλιάδες διαβάτες. Συνήθως στριμωγμένοι. Οπως συμβαίνει αυτές τις ημέρες, τις

ωραίες, τις ηλιόλουστες. Αν περπατάς από το Θησείο προς το Μοναστηράκι, και καθώς τοβλέμμα σου παίζει αριστερά με τους κράχτες και τους θαμώνες των διαδοχικών φαγάδικων και δεξιά με την κληρονομιά που μας άφησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αισθάνεσαι στις πατούσες σου την αλλαγή του εδάφους. Οι μικρές πλάκες, που θυμίζουν Ρώμη, «κόβονται» απότομα καθώς δεξιά σου βλέπεις την είσοδο της Αρχαίας Αγοράς. Μπροστά από την είσοδο της Αρχαίας Αγοράς, το πλακόστρωτο δίνει τη θέση του στο τραχύ οδόστρωμα Στη συνέχεια δίνουν τη θέση τους σε άγριο τσιμέντο, φθαρμένο, με λακκούβες, σκουριασμένα καπάκια αποχέτευσης να εξέχουν και, γενικώς, έναν κακοτράχαλο διάδρομο μήκους περίπου 100 μέτρων. Αν καταφέρεις να φτάσεις χωρίς διάστρεμμα στο τέλος των κιγκλιδωμάτων που ορίζουν τον περιφραγμένο χώρο, αφήνοντας πίσω σου και το Μουσείο (Στοά του Αττάλου), οι πλάκες επιστρέφουν. Μαζί και μια κάποια ηρεμία στο μυοσκελετικό σου σύστημα. Εκτός από κακοτράχαλη, στο σημείο αυτό η οδός Αδριανού είναι και στενή, καθώς προτεραιότητα έχουν, προφανώς, τα «τραπεζάκια έξω» Είναι χρόνια τώρα που το έχω παρατηρήσει, και μαζί απορήσει, γιατί αυτά τα 100 μέτρα δεν έχουν στρωθεί με πλάκες, δεν έχουν φτιαχτεί όπως η Αδριανού στο σύνολό της, όπως οι περισσότεροι δρόμοι και δρομάκια της περιοχής που δεν έχουν την ίδια κίνηση. Τι ήταν αυτό, ποιοι ήταν εκείνοι που σταμάτησαν το έργο; Ο Κώστας Μπακογιάννης, ο Χάρης Δούκας, τόσοι δήμαρχοι και σύμβουλοι πέρασαν από την Αθήνα, δεν έχουν περάσει ποτέ από ΤΗΝ Αθήνα; Και αν πέρασαν, δεν πόνεσαν τα πόδια τους; Τι έχει συμβεί; Τελείωσαν οι πλάκες; Ας τελειώνει η πλάκα… Δεν είναι μόνο άβολο και επικίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα των εκατομμυρίων κάθε χρόνο διερχομένων. Είναι και άσχημο (δείτε τις φωτογραφίες). Και είναι εκεί όπου δεν θα έπρεπε να είναι (βασικά, πουθενά δεν θα έπρεπε να είναι). Μιλάμε για τη βιτρίνα, για ένα σημείο όπου, είμαι βέβαιος, ακόμη και πριν από 2.500 χρόνια, όχι οι πολίτες, ούτε οι δούλοι θα ανέχονταν να το περπατούν. Οι διερχόμενοι την οδό Αδριανού στο ύψος της Στοάς του Αττάλου καλούνται να κοιτούν το έδαφος αντί για την Ακρόπολη Το ακόμη χειρότερο είναι ότι σε αυτά τα 100 μέτρα ο δρόμος στενεύει. Πολύ. Τα τραπεζάκια έξω είναι εδώ πολύ έξω, μία από τις πέντε σειρές να «έκοβαν» η ανάσα θα ήταν μεγάλη για τους διερχομένους (αλλά και για τους καθημένους, που ειδικά το καλοκαίρι τρώνε και πίνουν με όλους εμάς πάνω από το κεφάλι τους). Τα τραπεζάκια έξω, όμως, είναι από μόνα τους μια άλλη, σκανδαλώδης ιστορία. Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα. Να «στρώσουμε» σκάρτα 100 μέτρα καρόδρομου στην καρδιά της τουριστικής Αθήνας. Εδώ που ο περίπατος είναι μικρός, αλλά τα προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει, μεγάλα. Οχι μόνο στην ποδοκνημική. 

https://www.protagon.gr/apopseis/o-mikros-peripatos-tis-ntropis-44342876387