Πόσο δημοκράτες είναι οι υπέρμαχοι της βίας;

Πριν πάµε στο θέμα μας, θέλω να ξεκινήσω με λίγη στατιστική, που όπως πρέπει να έχετε καταλάβει τη χρησιμοποιώ σαν οδηγό παντού. Εστω ότι έχουμε ένα κουτί γεμάτο μπαλάκια αγνώστου χρώματος. Δεν έχουμε τρόπο να δούμε τα μπαλάκια αυτά, αλλά μπορούμε να τα βγάζουμε ένα ένα. Ξεκινάμε, και το πρώτο μπαλάκι είναι μαύρο. Συνεχίζουμε και όσο βγάζουμε μπαλάκια είναι όλα μαύρα. Το εύλογο συμπέρασμα είναι ότι τα περισσότερα μπαλάκια (μπορεί και όλα) μέσα στο κουτί πρέπει να είναι μαύρα. Σωστά; Βεβαίως, διότι αφού μέχρι στιγμής δεν είδαμε κανένα μπαλάκι άλλου χρώματος, η πιθανότητα να υπάρχει άλλο χρώμα συνεχώς μικραίνει, μέχρι που μηδενίζεται.

Βλέπετε, η στατιστική βασίζεται σε απλή κοινή λογική. Δυστυχώς, η λογική δεν είναι ούτε κοινή ούτε απλή. Οπως το διατύπωσε ο μεγάλος George Bernard Shaw: «Common sense is not a gift, but a punishment, because you have to deal with everyone that doesn’t have it» («η κοινή λογική δεν είναι δώρο, αλλά τιμωρία γιατί θα βρεθείς αντιμέτωπος με όλους αυτούς που δεν την έχουν»). Μετά την εισαγωγή αυτή θα σας παραθέσω διάφορα πραγματικά περιστατικά, ώστε στο τέλος να μπορέσουμε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Σκόπιμα, παραθέτω τα περιστατικά σε τυχαία χρονολογική σειρά.


-Τάνια Τσανακλίδου – αοιδός Μέρος 1ο.

Η παροπλισμένη αοιδός, σε συνέντευξή της στην «Αυγή» το 2020, είπε πολλά και διάφορα. Σας παραθέτω ένα τμήμα, υπενθυμίζοντας ότι η αναφορά στις εκλογές αφορά το 2019. Επίσης, τα έντονα στοιχεία είναι δική μου παρέμβαση: «[…] Οι τελευταίες εκλογές ήταν για μένα ένα χαστούκι που γύρισε ο κόσμος ανάποδα. Δεν το περίμενα ποτέ. Δεν περίμενα μέσα σε τέσσερα χρόνια να ξεχάσει ο κόσμος ποιος τον έφερε σε αυτή τη δυστυχία. Δεν περίμενα ότι θα είχαν κάνει τέτοια βρομερή δουλειά τα ΜΜΕ λασπολογώντας και κατηγορώντας ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, που, αν μη τι άλλο, ήταν μια κυβέρνηση που δεν έκλεψε, δεν πήρε μίζες, συμπεριφέρθηκε με ήθος και συμπόνια απέναντι στις αδύναμες ομάδες. Ελπίζω σε μια μεγάλη, ωραία εξέγερση, η οποία δυστυχώς δεν θα είναι ούτε αναίμακτη ούτε πολιτισμένη. Θα είναι άγρια. Γιατί ελπίζω; Γιατί αυτός ο θάνατος που ζούμε κάθε μέρα, αυτή η αφαίμαξη όλης της ψυχικής υγείας και της πνευματικότητας, είναι χειρότερη. Οι τηλεοράσεις πρέπει να κλείσουν στα σπίτια των ανθρώπων, γιατί είναι μεγάλη καταστροφή, πρέπει να τελειώνουμε μαζί της, καθώς μας υπαγορεύει πώς να σκεφτόμαστε».

Τώρα πρόκειται να δικαστεί για την ελπίδα της σε αιματηρή εξέγερση και μας παραπονιέται (συνέντευξη στην ΕΡΤ) ότι «…είχα δώσει μια πολύ μεγάλη συνέντευξη στην “Αυγή” το 2020, που ανάμεσα σε όλα και στον προβληματισμό μου έκανα και μία πολιτική τοποθέτηση (σημ. η προτροπή σε αιματηρή εξέγερση είναι πολιτική τοποθέτηση!) και είπα ότι έτσι όπως είναι ο κόσμος, πρέπει να γίνει μία εξέγερση» και συνεχίζει: «Και λέω, “ρε παιδί μου, πόση ανοησία υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων; Δεν βλέπουν μία ηλικιωμένη γυναίκα;”». Φυσικά, όταν μιλάει για «ανοησία» εννοεί των άλλων και όχι τη δική της που την έφερε σε μπλεξίματα.

– Πάνος Βλάχος – Ηθοποιός και τραγουδοποιός.

Ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων με τον στίχο του: «Μέσα σ’ ένα σάκο βάλτε Αδωνι και Πορτοσάλτε». Με τη σειρά του κι αυτός όταν είδε τις αντιδράσεις, προσπάθησε να τα μπαλώσει. Τώρα, με το δικό μου διεστραμμένο μυαλό, νομίζω ότι τα έκανε χειρότερα. Ολοι αυτοί μας περνάνε για ηλίθιους. Αντί να ζητήσει μια συγγνώμη και να τελειώσει η ιστορία, ακούστε πώς το δικαιολόγησε.

Ιδού τι είπε σε τηλεοπτικό σταθμό: «…Ούτε μία στο εκατομμύριο δεν σκέφτηκα ποτέ, ούτε έγραψα ποτέ κάτι για να γίνει προτροπή σε βία, ούτε σκέψη βίας. Οποιος παρακολουθεί τόσα χρόνια τι γράφω –και να μη με παρακολουθεί δεν πειράζει– θα δει ότι είμαι κόντρα στη βία. Δεν έχω τίποτα προσωπικό με αυτούς τους ανθρώπους. Το τραγούδι αυτό, το “Τούτ’ Οι Μπάτσοι Που ‘ρθαν Τώρα” το λέω εδώ και ένα χρόνο, από τη μέρα εκείνη που έγιναν τα Τέμπη… Η αγανάκτηση που είχα για το τι συνέβαινε εκείνο το διάστημα και πώς καλύπτονται τα πράγματα και πώς ο ένας υποστήριζε τον άλλον και ήταν ουσιαστικά στο ίδιο σακί, στην ίδια κατάσταση και παράφρασα αυτόν τον στίχο. Ενα χρόνο τώρα λέγεται αυτό το πράγμα…».

Στα Τέμπη είχαμε θανάτους και νεκρούς σε σάκους. Με την αναφορά του στα Τέμπη και την παραδοχή ότι τώρα παράφρασε τον στίχο είναι καθαρή ομολογία ότι νεκροσάκους εννοούσε ο καλλιτέχνης για τον Αδωνι και τον Πορτοσάλτε. Αλλά σας είπα. Αυτοί όλοι νομίζουν ότι είναι πανέξυπνοι και εμείς ηλίθιοι!

-Παύλος Πολάκης – Βουλευτής Σύριζα

Μιλώντας το 2016 σε εκδήλωση στο Μαρούσι, αναφερόμενος σε δημοσιογράφο του Σκάι δήλωσε: «Επρεπε να σηκωθώ επάνω και να πάει τρία μέτρα κάτω από τη γη, αλλά κράτησα την ψυχραιμία μου!».

-Χρήστος Σπίρτζης – πρώην βουλευτής Σύριζα

Με τη σειρά του, αρχές του 2013 μας προειδοποιούσε ότι «θα επαναφέρουμε τη Δημοκρατία είτε με το καλό είτε με το άγριο. Οπως λέει και ο Παύλος, «η δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς».

-Τάνια Τσανακλίδου – αοιδός Μέρος 2ο.

Παρόλο που κατά δήλωσή της είναι παροπλισμένη, εντούτοις ξαναθυμήθηκε το ταλέντο της και τραγούδησε επαναστατικά έξω από το Εθνικό Θέατρο τον Φεβρουάριο 2023. Κλείνοντας την παράσταση, φώναξε με πολύ άγριο ύφος «θα σας φάμε». Η πληροφορία ότι η φωτογραφία της από τη σκηνή αυτή κυκλοφόρησε, ώστε οι μαμάδες να απειλούν τα μικρά παιδιά για να φάνε το φαγητό τους, ελέγχεται ως fake news.

Πιστεύω ότι είδαμε αρκετά περιστατικά. Τι κοινό έχουν όλα; Τη ΒΙΑ. Οι άνθρωποι αυτοί φαίνεται ότι δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι ο εμφύλιος τελείωσε και ότι αυτοί είναι οι ηττημένοι. Θέλουν πάση θυσία να επαναφέρουν τη βία. Για τους αριστερούς η ιστορία δεν έληξε με τη συμφωνία της Βάρκιζας του 1945 και τον εμφύλιο και φροντίζουν να μας το θυμίζουν συνεχώς.

Αντιγράφω από ένα σχετικό κείμενο του Σταύρου Παναγιωτίδη, το οποίο βρήκα από αναζήτηση στο Google, αλλά δυστυχώς δεν αναφέρει πού δημοσιεύθηκε. Πάντως φαίνεται ο Σταύρος Παναγιωτίδης αρθρογραφεί στην Αυγή. Κανένα σχόλιο, γιατί το κείμενο και ο σκοπός του είναι ολοφάνερος.

«Εβδομήντα χρόνια μετά τη Βάρκιζα: καμία ήττα δεν είναι για πάντα

Στις 12 του φετινού Φλεβάρη μαζεύονται πάνω μας εβδομήντα χρόνια από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Από την ημέρα που έληξε ο πρώτος κύκλος της επίθεσης στην Αριστερά, για να μην μπορέσει να κυβερνήσει. […]

Σημασία έχει όμως κάτι άλλο. Πως από τότε το ξέραμε πως δεν θα είναι ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα ο δρόμος για την Αριστερά, ο δρόμος προς την εξουσία, ο δρόμος προς το ξήλωμα όλων αυτών που χτίζονται εδώ και αιώνες. Ξέραμε πως καμιά νίκη δεν είναι παντοτινή, πως πάντα πρέπει να αγωνίζεσαι για να την ξαναστυλώνεις, για να την ανθοφορείς. Ιστορικές αναλογίες ας μην ψάχνουμε. Οι εποχές και τα πλαίσια είναι διαφορετικά, ολότελα. Τότε και σήμερα, όμως, μία αλήθεια στέκεται μπροστά μας: τίποτα δεν είναι παντοτινό. Ούτε οι νίκες, αλλά ούτε και οι ήττες. Ολα στέκουν μέσα στο μεγάλο καζάνι της ιστορίας και περιμένουν τη στιγμή να ανάψουμε τη φωτιά και να αρχίσουμε να τα βράζουμε. Να τους δίνουμε ζωή. Να τα ξεκολλάμε από τη λάσπη. […]

Ας είναι, λοιπόν. Ας παίξουμε κι εμείς λιγάκι το απαγορευμένο παιχνίδι των αναλογιών. Για πρώτη και για τελευταία φορά. Για να το ανατρέψουμε. Γιατί σε αυτά τα μεταχρονολογημένα καινούρια Δεκεμβριανά του Φλεβάρη, εμείς δεν θα ηττηθούμε. Γιατί δεν θα κάνουμε πίσω, δεν θα βυθιστούμε πάλι στη ματαιότητα της ήττας και στη θανατερή βεβαιότητα της μονιμότητάς της. Και σε αυτήν την καινούρια Βάρκιζα, δεν θα πάμε για να διαπραγματευτούμε την ήττα μας. Αλλά για να σαλπίσουμε τη νίκη μας. Για να μεταφέρουμε τη φωνή και την τρανή βούληση των Ελλήνων και των άλλων λαών, για μια άλλη ζωή. Ελεύθερη. Δημοκρατική […]».

Τώρα ξέρετε. Θεέ μου, από ποιους γλιτώσαμε!

https://www.kathimerini.gr/opinion/562900846/poso-dimokrates-einai-oi-ypermachoi-tis-vias/