Γιατί οι πολιτικοί δεν διαβάζουν Ιστορία;

Aς πούμε ότι το 'φερε η μοίρα σου να γίνεις πολιτικός. Ήσουνα ρε παιδί μου από μικρός ανήσυχος, είχες προσωπικότητα και άκουγες φωνές να «αναλάβεις τις ευθύνες σου». Ίσως να είχες κάνει πρόεδρος δεκαπενταμελούς. Ίσως συνδικαλιστής. Μπορεί να έγινες και καθηγητής σε πανεπιστήμιο, δικηγόρος ή κάτι παραπλήσιο. Ή ακόμα και να σε έστειλαν να σπουδάσεις στα «Χάρβαρντ» για να γυρίσεις έτοιμος να διοικήσεις τις «αγαθές» μάζες, «κληροδότημα» από τον πατέρα σου…
Ό,τι και να διοικείς, από οργανισμό μέχρι τη χώρα ολόκληρη, γιατί δεν σε νοιάζει να μάθεις την ιστορία της; Να καταλάβεις πώς λειτούργησε το σύστημα και πώς έφτασε ως εδώ; Ποια λάθη έγιναν και γιατί; Ποιοι άνθρωποι έπαιξαν ρόλο και ποιες συνθήκες;
Aπό όλους τους σημαντικούς πρωθυπουργούς της μεταπολίτευσης, μόνο ο Καραμανλής έδωσε βάση
στην Ιστορία. Κι αυτό, γιατί απομονώθηκε στο Παρίσι και δεν είχε πώς να περάσει τον χρόνο του. Εκεί διάβασε και φιλοσοφία (Πλάτωνα). Ο Παπανδρέου την έβλεπε σαν «χρονοντούλαπο», ο Μητσοτάκης σαν «προσωπική» του υπόθεση και ο Σημίτης σαν ευχάριστη «αφήγηση». Από κει και πέρα, το χάος. Για να φτάσουμε σήμερα στην απίστευτη ομάδα των «ελεύθερων ακτιβιστών», που όχι μόνο αγνοούν το παρελθόν του ελληνικού και παγκόσμιου αφηγήματος αλλά έχουν και το θράσος να εκμεταλλεύονται επιλεκτικά γεγονότα, χρήσιμα για καπηλεία και εθνολαϊκή προπαγάνδα (Φλαμπουράρης για Πολωνούς συνεργάτες των Γερμανών, Καμμένος για Εβραίους, Στρατούλης για «εξόδους» από το Μεσολόγγι κτλ).
Όσο για τον Τσίπρα, μιας και η χώρα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη φάση, θα περίμενα να βαθύνει λίγο τη σκέψη του σε ζητήματα εθνικής οικονομίας, από καταβολής του ελληνικού κράτους, εξωτερικής πολιτικής και εθνικού διχασμού. Για να καταλάβει πόσο άρρηκτα είναι μεταξύ τους δεμένα. Να μελετήσει επίσης λίγο τον ρόλο των ξένων δυνάμεων. Λίγες ημερομηνίες να κρατούσε στη μνήμη του, θα καταλάβαινε ότι το σενάριο επαναλαμβάνεται με «ηρωικές εξόδους», στη συνέχεια με εμφυλίους πολέμους και, στο τέλος, με επέμβαση των Δυτικών, για να συνεχίσει την ύπαρξή του το κατεστραμμένο ελληνικό κράτος (με το αζημίωτο βέβαια...).
Και αυτός και ο επίσης ανιστόρητος Σαμαράς (μη θυμηθώ το μακεδονικό…) αγνοούν ότι στην ελληνική ιστορία οι μεγάλες στιγμές δεν είναι οι πόλεμοι αλλά οι συμφωνίες. Ότι οι περισσότερες συγκρούσεις ήταν καταστροφικές (εκτός από τους Βαλκανικούς που είχαμε την πλήρη ανοχή των συμμάχων…). Και ότι μετά ακολουθούσε πάντα ένας διχασμός με ανεπανόρθωτες επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία.
Ποια είναι η εξήγηση για την τόση απέχθεια προς την Ιστορία; Ο ναρκισσισμός και η εσωστρέφεια των πολιτικών μας. Η ημιμάθεια ίσως, ως απότοκη κατάσταση ενός κομματικού «αυτισμού» και ενός άρρωστου πολιτικού συστήματος. Υποθέτω ότι το άγχος της κατάκτησης της εξουσίας δεν αφήνει περιθώρια για σοφές σκέψεις. Φαντάζομαι πως ο ανηλεής πόλεμος να κρατηθεί ο έλεγχος της κατάστασης ενός «γοητευμένου» και «εθισμένου» λαού δεν έχει χώρο για σοφία αλλά μόνο για συνθήματα και λαϊκισμό.
Σε κάθε περίπτωση, η δημοκρατία μας βγάζει πολιτικούς που αγνοούν το παρελθόν, «διασκεδάζουν» με το παρόν και «τζογάρουν» για το μέλλον. Ταυτίζονται επικίνδυνα με την αδυναμία του πλήθους να κατανοήσει την εθνική αφήγηση και επιδίδονται σε παιχνίδια ανωριμότητας και πολιτικού αμοραλισμού.
Ο λαός έχει δικαίωμα να βασίζεται σε θρύλους και δοξασίες. Όχι όμως οι πολιτικοί. Αυτοί θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η σύγχρονη ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από τραγικά λάθη που συρρίκνωσαν τον ελληνισμό στην άκρη των Βαλκανίων. Και πως αν δεν υπήρχαν τα τεράστια συμφέροντα των συμμάχω αυτοί οι ίδιοι πολιτικοί θα ήταν απλά «φύλαρχοι», σαν τους ηγέτες της Λιβύης στη μετά Καντάφι εποχή!
Δυστυχώς, ζούμε σε έναν τόπο που εξακολουθεί να βιώνει έναν πολιτικό πρωτογονισμό. Μας κυβερνούν άνθρωποι που η διανοητική τους επάρκεια εξαντλείται στην υστερική διεκδίκηση του παρόντος, χωρίς διάθεση διαλεκτικής σύνδεσης με τις διαστάσεις του χρόνου.
Με απλά λόγια, ό,τι φάμε ό,τι πιούμε και ό,τι μπορέσουμε να κερδίσουμε σήμερα. Με άγνοια του κινδύνου από το παρελθόν και με θράσος ανοησίας για το μέλλον.
http://www.protagon.gr/