Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, αρχίζει σήμερα η κορυφαία θεσμική διαδικασία της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι μια διαδικασία συναίνεσης, έτσι τη θέλησε το Σύνταγμα από το 1975, δεν είναι ένας μηχανισμός πόλωσης και τεχνητής πρόκλησης εκλογών.
Στην ιστορία της μεταπολίτευσης μόλις μια φορά οδηγήθηκε η χώρα σε εκλογές λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, το 1990, αλλά αυτό ήταν συμφωνημένο να γίνει ούτως ή άλλως γιατί η Κυβέρνηση, η λεγόμενη Οικουμενική, είχε εξ αρχής περιορισμένο χρόνο ζωής.
Αντιλαμβάνεστε ότι ιδίως μέσα σε μια τόσο κρίσιμη οικονομική και κοινωνική συγκυρία, είναι πολύ σημαντικό η διαδικασία αυτή να αποκτήσει ξανά τα θεσμικά χαρακτηριστικά της. Εν πάση περιπτώσει σήμερα διεξάγεται ο πρώτος από τους τρεις γύρους και συνεπώς οι επόμενες δέκα περίπου μέρες είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, αλλά και χρήσιμες για τον τόπο.
Για πρώτη φορά διασταυρώνονται χρονικά δυο τόσο κρίσιμες διαδικασίες: μια θεσμική, η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και μία που βρίσκεται σε εξέλιξη: η διαπραγμάτευση με τους εταίρους για το μέλλον της χώρας, μιας διαπραγμάτευση πολυεπίπεδη, που δεν αφορά απλά και μόνο την ολοκλήρωση του λήγοντος προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και την επόμενη σελίδα, τον θώρακα προστασίας της χώρας εκτός Μνημονίου και εκτός τρόικας.
Φίλες και φίλοι, όπως ξέρετε εδώ και πάρα πολύ καιρό προτείναμε στα Κόμματα του δημοκρατικού τόξου την συναινετική εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Γιατί το Σύνταγμα αξιώνει συναίνεση, αυτό προκύπτει από τους αριθμούς, από την ανάγκη αυξημένης πλειοψηφίας.
Η προεδρική πλειοψηφία δεν ταυτίζεται εξ ορισμού με την κυβερνητική πλειοψηφία. Η λογική του Συντάγματος ήταν και είναι η προεδρική πλειοψηφία να περιλαμβάνει και την αντιπολίτευση, να περιλαμβάνει δυνάμεις πολιτικές πολύ πέρα των ορίων της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Απέναντι σε αυτή μας την πρόταση για συναινετική εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν υπήρξε δυστυχώς καμία ανταπόκριση. Ούτε καν όταν έγινε γνωστό το πρόσωπο που προτείνουμε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Σταύρο Δήμα, ένα πολιτικό μετρημένο, μετριοπαθή, συναινετικό, ευπροσήγορο, με ευρωπαϊκό κύρος. Ένα πολιτικό συντηρητικής καταγωγής, αλλά απολύτως κατάλληλο να αναλάβει τα απλά καθήκοντα αλλά κρίσιμα, του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Αυτή μας η πρόκληση και πρόσκληση για συναινετική εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν απευθύνεται μόνο ή κυρίως στους ανεξάρτητους βουλευτές, δεν απευθύνεται μόνο ή κυρίως στη συνείδηση του κάθε βουλευτή- και οι βουλευτές εν τέλει παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο ιδίως σε μια Βουλή με τόσο μεγάλο αριθμό ανεξαρτήτων βουλευτών.
Αλλά η πρόσκληση απευθύνθηκε και απευθύνεται πάντα πρωτίστως στα Κόμματα του δημοκρατικού τόξου και η μόνη απάντηση που έχουμε λάβει είναι η θέση «δεν μας ενδιαφέρει τίποτε, εκλογές τώρα». Αυτό το «εκλογές τώρα» λεγόταν την περίοδο των ευρωεκλογών, λεγόταν στις αρχές φθινοπώρου ,το Σεπτέμβριο με τις ομιλίες των Κομμάτων στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, λεγόταν τον Οκτώβριο, αλλά αναρωτιέμαι: αυτή η απλή και τόσο εύκολη θέση «όχι στη συναίνεση, εκλογές τώρα» ισχύει και ενώ υπήρξαν στο μεταξύ τόσο συγκεκριμένες και απτές εξελίξεις στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους;
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση και τα άλλα Κόμματα του δημοκρατικού τόξου δεν βλέπουν ούτε τώρα την ανάγκη για εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης;
Δεν βλέπουν την ανάγκη για προστασία των κατακτήσεων, αλλά και των θυσιών του ελληνικού λαού;
Δεν βλέπουν την ανάγκη για ασφαλή μετάβαση στην επόμενη φάση μέσα στο δίμηνο που έχουμε στη διάθεσή μας λόγω της παράτασης του ισχύοντος προγράμματος και έως τη μετάβαση στο νέο πρόγραμμα, που πρέπει να είναι μετάβαση και για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;
Αναρωτιέμαι: πώς θα είχε αντιδράσει η ελληνική κοινωνία αν η αντιπολίτευση έπαιρνε την πρωτοβουλία να πει απευθυνόμενη στην Κυβέρνηση, «ναι, αποδεχόμαστε την πρόσκληση και την πρόκληση της συναινετικής εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, αντιλαμβανόμαστε την κρισιμότητα των στιγμών για την οικονομία, για το έθνος δηλαδή, ζητούμε να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας κοινής αποδοχής και να συγκροτηθεί εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης».
Θυμάστε ότι μιλάω για την εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης από τον Ιούνιο του 2012 σταθερά, να κάνουμε την καλύτερη και αποτελεσματικότερη διαπραγμάτευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, να ολοκληρώσουμε την αλλαγή σελίδας και μετά, βλέποντας πως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες, βλέπουμε και πώς πρέπει να πορευτεί η χώρα.
Φαντάζεστε πόσο αυξημένο θα ήταν το κύρος και η αξιοπιστία των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου αν είχαν αίσθηση ευθύνης; Δεν το έχω δει αυτό ακόμη μέχρι τώρα. Έχω δει μια στείρα, μονοδιάστατη τοποθέτηση. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να εξηγήσουμε στον ελληνικό λαό πώς διεξάγεται η συζήτηση μεταξύ των πολιτικών Κομμάτων σε σχέση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και σε σχέση με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και σε σχέση με τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους.
Και αναρωτιέμαι: αφού δεν λένε αυτό, που είναι το φυσιολογικό το εθνικά υπεύθυνο, το οικονομικά και κοινωνικά ωφέλιμο, ποιο είναι το πλήρες σχέδιο όσων θέλουν να μην εκλεγεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να πάμε άμεσα στις βουλευτικές εκλογές; Ποια είναι η εθνική στρατηγική μετά; Και κυρίως ποιών είναι αυτό το σχέδιο; Μόνο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης; Και άλλων δυνάμεων; Ποιοι είναι αυτοί που είναι έτοιμοι να αναλάβουν και διεκδικούν την ευθύνη της επόμενης μέρας σε περίπτωση βουλευτικών εκλογών;
Εδώ, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, υπάρχουν πολύ πρακτικά ερωτήματα, επιτακτικά, αδυσώπητα στα οποία πρέπει να απαντήσει εν τέλει ο ελληνικός λαός, αλλά πρωτίστως οι πολιτικές δυνάμεις.
Σεβόμαστε όλοι μας τη δίμηνη παράταση; Τη δίμηνη παράταση, που γίνεται για τεχνικούς λόγους, ώστε να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση όχι μόνο για το κλείσιμο του παλιού προγράμματος, αλλά και για την προληπτική πιστωτική γραμμή και για την μετατροπή του προγράμματος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε προληπτικού χαρακτήρα, ώστε να παίρνουμε χρήματα με το καλύτερο επιτόκιο είτε από τους εταίρους, είτε από τις αγορές.
Θέλουν να ολοκληρώσουμε την τελευταία αναθεώρηση η οποία ταυτόχρονα είναι και διαπραγμάτευση για τη νέα σελίδα μέσα στο δίμηνο μέχρι τέλη Φεβρουαρίου , όπως το ψήφισε το Eurogroup και όπως το ψηφίζει αύριο η Ολομέλεια της γερμανικής Βουλής και άλλα Κοινοβούλια των κρατών - μελών;
Θα ψηφίσουμε με συναίνεση και συνευθύνη τις αναγκαίες νομοθετικές ρυθμίσεις στη Βουλή; Γιατί πρέπει να έχουμε Βουλή για να γίνει αυτό εμπροθέσμως και χωρίς βλάβη της οικονομίας.
Θα ολοκληρώσουμε τη συμφωνία για αυτή τη νέα προληπτική πιστωτική γραμμή;
Και κυρίως θα αρχίσουμε τις σοβαρές συζητήσεις για το χρέος που είναι εξυπηρετήσιμο, που είναι βιώσιμο, αλλά πρέπει να γίνει ακόμη πιο πολύ βιώσιμο, αξιοποιώντας τις αποφάσεις του Eurogroup του 2012; Γιατί το 2012 δεν πετύχαμε μόνο κούρεμα και αναδιάρθρωση, πετύχαμε να ενσωματωθεί και ένας μηχανισμός περαιτέρω μείωσης με ήπιο και συμφωνημένο τρόπο, που είναι στην πραγματικότητα κούρεμα, αλλά χωρίς να ανοίγει συγκρούσεις και τριβές με άλλα κράτη - μέλη, με Κοινοβούλια, με λαούς.
Δυστυχώς δεν υπάρχει καμία απάντηση στα ερωτήματα αυτά. Μα αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα. Υπάρχει μια συνεχής παλινδρόμηση: από τη παλικαράδικη απειλή για μονομερείς ενέργειες σε σχέση με το χρέος, έως το παλαιοκομματικό κλείσιμο του ματιού ότι εντάξει θα τα βρούμε, ας κάνουμε εκλογές ας αλλάξουν οι συσχετισμοί, θα τα βρούμε. Τι θα βρούμε….;;!!
Τα ερωτήματα είναι ανεπίδεκτα αναβολής και αοριστίας. Και θα μου επιτρέψετε να πω, με απόλυτο σεβασμό σε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα, ότι τα ερωτήματα αυτά εν τέλει απευθύνονται στον ίδιο τον ελληνικό λαό.
Θέλουν, αυτοί που διαφωνούν μαζί μας, θέλουμε ως έθνος την έξοδο από το Μνημόνιο; Και άρα την ολοκλήρωση της έκθεσης που θα υποβάλλει η τρόικα για την τελευταία εκταμίευση και την προληπτική πιστωτική γραμμή; Ή θέλουν την παραμονή στο Μνημόνιο; Ή θέλουν τη ρήξη με την Ευρωζώνη και τους μηχανισμούς της Ευρωζώνης όπως είναι το ESM, ο σταθεροποιητικός μηχανισμός και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα;
Θέλουν, θέλουμε ως έθνος να μετατραπεί το πρόγραμμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε προληπτικό ή θέλουν να συνεχίσουμε το υπάρχον πρόγραμμα, το οποίο είναι σκληρό πρόγραμμα; Ή θέλουν να έρθουμε σε ρήξη με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το οποίο σημειωτέον μπορεί ανά πάσα στιγμή να απαιτήσει το σύνολο του δανείου που έχει χορηγήσει. Ευτυχώς πολύ μικρότερο από αυτό που έχουν χορηγήσει οι Ευρωπαίοι.
Θέλουν, θέλουμε ως έθνος την επάνοδο στις αγορές με τον θώρακα των προληπτικών γραμμών ή θέλουν απομόνωση από τις αγορές ώστε είτε να μας κρεμάσουν στα μανταλάκια, είτε να εκλιπαρούμε στη συνέχεια άνευ όρων την Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Γιατί δεν υπάρχει άλλη οδός και άλλη εκδοχή.
Θέλουν και θέλουμε ως Έθνος, συμφωνημένες και αποτελεσματικές κινήσεις σε σχέση με το χρέος ή επιλέγουν τραγικές περιπέτειες με συγκρούσεις;
Είπα, αγαπητοί και αγαπητές συνάδελφοι, στις Βρυξέλλες τις τρεις τελευταίες ημέρες που ήμουνα εκεί για τα μεγάλα εθνικά θέματα, το Κυπριακό, τα ελληνοτουρκικά, το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων, αλλά και για τις επαφές με τους εταίρους για την ελληνική οικονομία τρία πράγματα πολύ απλά:
Το πρώτο είναι ότι ο λαός κρατάει το κλειδί των εξελίξεων. Ο λαός μπορεί να επιβάλει συναινετική εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ή να αφήσει να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές. Και βέβαια σε περίπτωση εκλογών αυτό που ζητάει ο λαός ,γιατί κρατάει το κλειδί των εξελίξεων ,είναι η επιλογή ανάμεσα στην καθαρή εθνική στρατηγική ή το αδιέξοδο. Θα κάνουν τη σωστή επιλογή οι πολίτες, εάν φτάσουμε εκεί.
Το δεύτερο που είπα -και το ξαναλέω- και το είπα στην αρχή, είναι ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια ,πιστεύω βαθιά ,συναινετικής εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας εάν ανυψωθούν στοιχειωδώς σε επίπεδο ευθύνης και διορατικότητας τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου. Αναφέρομαι στα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Το τρίτο, που είπα είναι το προφανές, ότι η πολιτική αβεβαιότητα, δηλαδή η αβεβαιότητα σε σχέση με τη στρατηγική κατεύθυνση της χώρας, προκαλεί οικονομικές επιπτώσεις τεράστιες. Όμως, εμείς το ΠΑΣΟΚ, ως δύναμη εθνικής και όχι απλώς κυβερνητικής σταθερότητας, είμαστε εδώ και θα το κάνουμε αυτό, προκειμένου να προστατεύσουμε τις θυσίες και τα επιτεύγματα του ελληνικού λαού, γιατί φτύσαμε αίμα, φτύσατε εσείς οι βουλευτές μας αίμα πέντε χρόνια χωρίς στροφές και μεταστροφές και κωλοτούμπες.
Είπα χθες και το επαναλαμβάνω, δεν θα αφήσουμε να καταστραφεί η χώρα προεκλογικά και το προεκλογικά με την διπλή έννοια. Καθοδόν προς την εκλογή του Προέδρου ή καθοδόν προς τις βουλευτικές εκλογές ,αν έτσι θελήσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Φυσικά όπως έχουμε πει μιλώντας για τη σχέση δημοκρατίας, αλήθειας και ευθύνης, έχουμε στην ιστορία συχνά φαινόμενα που λαοί επιλέγουν δύσκολες, τραγικές ακόμη επιλογές, δημοκρατικά ,με ενθουσιασμό, με μεγάλες πλειοψηφίες. Η ιστορία κρίνει διαφορετικά, αλλά βλέπετε η κρίση της ιστορίας αργεί. Η δημοκρατία έχει λειτουργήσει και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι οδυνηρά.
Εμείς, φίλες και φίλοι, κρατάμε ψηλά την ευθύνη και ευθύνη σημαίνει πολλά πράγματα. Σημαίνει συνείδηση της ιστορίας, σεβασμό των κόπων και των θυσιών του ελληνικού λαού, σεβασμό της δικής μας τεράστιας συνεισφοράς που ακρωτηρίασε την παράταξη, γιατί είμαστε και εμείς με τον δικό μας τρόπο μεγάλα πολιτικά θύματα της κρίσης, όλοι μαζί ως παράταξη, ως ΠΑΣΟΚ και ο καθένας ατομικά.
Ευθύνη σημαίνει εθνική σταθερότητα, ευθύνη σημαίνει προοπτική, ευθύνη σημαίνει αποκατάσταση αδικιών, ευθύνη σημαίνει απάντηση στην αγωνία κάθε ανθρώπου και κάθε οικογένειας.
Και θέλω να απευθυνθώ στους εταίρους μας. Αντιλαμβάνομαι ότι μέσα σε μια ευρωπαϊκή οικογένεια, ο καθένας παρακολουθεί τον άλλον, έχουν όλοι γνώμη για όλους, οι εθνικοί συσχετισμοί επηρεάζουν τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς. Συνεχώς διεξάγονται εκλογές, συνεχώς αλλάζουν κυβερνήσεις.
Υπάρχει πληθώρα κυβερνητικών σχημάτων με ποικίλες ταυτότητες. Η δημοκρατία λειτουργεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με ένα τρόπο ο οποίος είναι στην πραγματικότητα συμψηφιστικός, ουδετεροποιεί τα πράγματα. Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα ελλείμματα της Ευρώπης. Είναι το πολιτικό και το δημοκρατικό στην πραγματικότητα έλλειμμα.
Άρα μπορούμε να διατυπώνουμε απόψεις γι’ αυτό που συμβαίνει σε άλλες χώρες. Και εμείς διατυπώνουμε απόψεις για χώρες οι οποίες μας ενδιαφέρουν για όλες τις χώρες. Όμως, υπάρχει ανάγκη απόλυτου σεβασμού της αξιοπρέπειας, της κυριαρχίας και των συναισθημάτων του ελληνικού λαού. Ιδίως γιατί ο ελληνικός λαός έχει τραβήξει μεγάλα βάσανα τα τελευταία πέντε χρόνια, γιατί ο ελληνικός λαός κλήθηκε να κάνει επιλογές πρωτοφανείς και τις έκανε, στην πραγματικότητα, αγόγγυστα, γιατί εάν δει κανείς το μέγεθος των θυσιών και το συγκρίνει με το μέγεθος των αντιδράσεων, θα δει ότι τελικά οι αντιδράσεις είναι πολύ λίγες σε σχέση με τις θυσίες στις οποίες υπεβλήθη και υποβάλλεται ο ελληνικός λαός.
Όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, όλοι οι λαοί του κόσμου δικαιούνται του ίδιου σεβασμού, αλλά κατά μείζονα λόγο ο ελληνικός ο οποίος αυτή τη στιγμή λειτουργεί και ως ένα εργαστήριο στο οποίο εφαρμόζονται μέθοδοι και αντιλήψεις οι οποίες είναι συντηρητικές και αδιέξοδες σε πολύ μεγάλο βαθμό, αλλά δεν είχαμε δυνατότητα για κάτι καλύτερο. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Δεν μπορούσαμε να βρούμε αλλού ούτε δάνειο, ούτε βοήθεια, ούτε στήριξη, ούτε λύση, ούτε μπορούσαμε να πετύχουμε καλύτερους όρους ενόψει των συσχετισμών που επικρατούν στην Ευρώπη.
Παρακαλώ, πραγματικά, όλα τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των άλλων διεθνών θεσμών, όλους τους πολιτικούς εκπροσώπους των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να σεβαστούν τον ελληνικό λαό και το κυρίαρχο και δημοκρατικό του δικαίωμα να κάνει τις επιλογές του.
Και σε σχέση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, γιατί ο λαός μπορεί να πιέσει με τον τρόπο του στη συναινετική εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά σε περίπτωση που οδηγηθούμε σε διάλυση της Βουλής, τις επιλογές του σε σχέση με το μέλλον της χώρας.
Ο λαός θα κάνει τις επιλογές του ελεύθερα και δημοκρατικά. Εν γνώσει των καταστάσεων και εν γνώσει των συνεπειών του. Όπως έχουμε πει ,τώρα πια δεν υπάρχει τεκμήριο αθωότητας ή άγνοιας. Όλοι τα ξέρουν όλα.
Έχει πολύ μεγάλη σημασία να δώσουμε απαντήσεις καθαρές από την δική μας οπτική γωνία, την οπτική γωνία του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Παράταξης στα μεγάλα και εύγλωττα ερωτήματα όλων των πολιτών.
Το έκανα αυτό την Κυριακή το απόγευμα μιλώντας στην Καστοριά. Θεώρησα ότι μια περιφερειακή πόλη, μια πόλη με πραγματική οικονομία, με ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, με ζωντανή κοινωνία και παράδοση, είναι το κατάλληλο ακροατήριο υπό την έννοια της αντιπροσώπευσης του έθνους, του εθνικού ακροατηρίου, να ακούσει τις απαντήσεις που εμείς δίνουμε σε σχέση με τα μεγάλα ερωτήματα.
Δεν θα επαναλάβω όλη αυτή την τοποθέτηση, αλλά πολύ συνοπτικά, επιγραμματικά ,θέλω και σήμερα ,λίγο πριν την ψηφοφορία για τον πρώτο γύρο ,να απαντήσω στα ερωτήματα αυτά.
Τι κάναμε τόσα χρόνια; Πού πήγαν αυτές οι θυσίες; Είναι τόσο εύθραυστη η οικονομία; Δεν άλλαξε κάτι; Είμαστε εκεί που ήμασταν το 2010, 2011, 2012; Γιατί υπάρχει τέτοια αγωνία και τέτοιος κίνδυνος;
Η ελληνική οικονομία είναι σε τελείως διαφορετικό επίπεδο απ’ ό,τι ήταν το 2010, το 2011. Βεβαίως εμείς κάναμε το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου μέχρι τον Ιούνιο του 2012. Παραπάνω από το 80% του δρόμου, αλλά από ένα σημείο και μετά αρχίζουν τα πράγματα και αλλάζουν και ποιοτικά. Δεν έχει καμία σχέση η σημερινή εικόνα της ελληνικής οικονομίας μακροοικονομικά και δημοσιονομικά.
Η Ελλάδα ήταν σε ύφεση από το 2007. Τώρα είναι για πρώτη φορά σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης. Η Ελλάδα είχε μπει σε ανεργία βαθιά, ασύλληπτη χωρίς να το καταλάβει και τώρα για πρώτη φορά έχουμε θετικό ισοζύγιο απασχόλησης. Και σταδιακά, αργά, μειώνεται η ανεργία.
Η Ελλάδα είχε τριπλό έλλειμμα πρωτοφανές, έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή έλλειμμα ανταγωνιστικότητας 15%, έλλειμμα δημοσιονομικό 15,5%, έλλειμμα πρωτογενές 12,5%, μιας χρονιάς δηλαδή, χωρίς τόκους και χρεολύσια για το χρέος. Και είχε ένα χρέος δημόσιο μη χρηματοδοτήσιμο, μη βιώσιμο, μη εξυπηρετήσιμο, μη διαχειρίσιμο. Τώρα όλα αυτά έχουν αλλάξει. Όλα έχουν αλλάξει. Πρωτογενές πλεόνασμα, θετικός ρυθμός ανάπτυξης, φτάνουμε σε ένα δημοσιονομικό έλλειμμα 1% και τώρα πάμε σε πλεόνασμα και δημοσιονομικά, κάτι που άλλες χώρες το βλέπουν με το κιάλι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μεγάλες χώρες.
Οι τράπεζές μας είχαν μέσα τους μια φούσκα. Τώρα έχουμε κεφαλαιοποιημένες ισχυρές τράπεζες. Αυτό απεδείχθη πανευρωπαϊκά. Όχι τραπεζίτες ισχυρούς και μετόχους, τράπεζες που ανήκουν στο χαρτοφυλάκιο του δημοσίου.
Άρα έχει αλλάξει ριζικά η κατάσταση. Τι είναι αυτό που καθιστά τα πράγματα δύσκολα; Είναι ότι εξακολουθούμε να έχουμε μία πολύ λεπτή και εύθραυστη σχέση χρηματοοικονομικά με τους εταίρους μας και με τις αγορές, διότι τώρα είναι το κρίσιμο βήμα της πλήρους και ομαλής επανόδου στις αγορές.
Τώρα πρέπει αυτό να το πιστοποιήσουν και να το στηρίξουν οι Ευρωπαίοι εταίροι, το ΔΝΤ, οι οίκοι αξιολόγησης. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία. Τώρα είμαστε ένα βήμα πριν την αποκατάσταση της ομαλότητας, όχι με την έννοια του παρελθόντος, αλλά με την έννοια του μέλλοντος. Και δυστυχώς παρ’ ότι έχουμε πετύχει όλα αυτά τα τόσο σημαντικά επιτεύγματα δημοσιονομικά και μακροοικονομικά και έχουν αλλάξει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της οικονομίας, στο παιχνίδι των αγορών, στο παιχνίδι των εντυπώσεων, είμαστε εξαρτημένοι από το πώς θα φερθούμε σε σχέση με τις αγορές και σε σχέση με τους εταίρους, οι οποίοι ταυτόχρονα κοιτάνε σε εμάς, αλλά το ένα τους μάτι είναι στραμμένο στις μεγάλες χώρες, όπως είναι η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία.
Και δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να ανοίξουν μια διαδικασία η οποία δεν αφορά την Ελλάδα, αφορά στην πραγματικότητα το σύνολο της ευρωζώνης, γιατί τι είναι η Ελλάδα; Ναι έχουμε τεράστιο χρέος, 350 δισεκατομμύρια όμως σε απόλυτους αριθμούς. 35 δισεκατομμύρια, μόνο το 10% είναι εμπορεύσιμο, το κατέχουν οι ιδιώτες. Μπορεί να γίνει αντικείμενο σπέκουλας στις αγορές. Το υπόλοιπο 90% ανήκει σε θεσμούς στην ευρωζώνη, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Η Γαλλία έχει δυο τρισεκατομμύρια 600 δισεκατομμύρια ευρώ χρέος. Η Ιταλία δύο τρισεκατομμύρια 200 δισεκατομμύρια. Είναι μη συγκρίσιμα μεγέθη, αλλά εμείς είμαστε πάντα επί ξυρού ακμής για τους λόγους που ιστορικά έχουν προκύψει και πρέπει να κάνουμε αυτό το προσεκτικό βήμα χωρίς να υποστούμε τις τραγικές συνέπειες ενός λάθους την υστάτη στιγμή.
Το δεύτερο ερώτημα. Μήπως βιαστήκαμε να πούμε ότι βγαίνουμε από το μνημόνιο για λόγους πολιτικούς; Γιατί το ακούω κι αυτό. Με συγχωρείτε ,δεν ξέρουμε όλοι ότι 31 Δεκεμβρίου, δηλαδή σε λίγες μέρες λήγει το πρόγραμμα και το δάνειο της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Πρόγραμμα χωρίς δάνειο δεν υπάρχει. Ότι συζητάμε για την τελευταία δόση, η οποία είναι μόλις 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ;
Σήμερα πήραμε από τα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου, από την αγορά 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ. Δεν είναι τίποτα η δόση αυτή. Λήγει το πρόγραμμα. Δεν διαπραγματευόμαστε τη λήξη. Διαπραγματευόμαστε τη νέα φάση, το θώρακα, την προληπτική πιστωτική γραμμή χωρίς δάνειο, γιατί μας έχουν περισσέψει και 11 δισεκατομμύρια που δεν διαθέσαμε για τις τράπεζες και στην πραγματικότητα μένουν ως απόθεμα, διαγράφονται από το χρέος, αλλά στηρίζουν τη χώρα για την κρίσιμη στιγμή, αν προκύψει ανάγκη.
Αφού λοιπόν, ούτως ή άλλως, λήγει το πρόγραμμα και έπρεπε να δούμε την επόμενη μέρα, τι να βιαστούμε; Τι να κάνουμε; Να πούμε ότι θέλουμε να μείνουμε σε πρόγραμμα; Ότι θέλουμε νέο δάνειο; Ότι δώστε μας κι άλλη τρόικα; Και αφού το κάνουμε αυτό με την Ευρώπη που έχει τα 9/10 του βάρους, γιατί να μην πούμε και στο ΔΝΤ που έχει πρόγραμμα μέχρι το 2016, ελάτε να το κάνουμε και το δικό σας προληπτικού χαρακτήρα, ώστε αν οι αγορές δίνουν καλύτερα επιτόκια παίρνουμε από τις αγορές, αλλιώς παίρνουμε από εσάς έως το όριό σας που είναι άλλα 7,5 δισεκατομμύρια.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Και τώρα που έχουμε την απόφαση του Eurogroup από το Φεβρουάριο του 2012, ότι όταν φτάσουμε στο σημείο αυτό οι εταίροι μας θα δεχτούν περαιτέρω παρεμβάσεις στο χρέος, δηλαδή στην πραγματικότητα περαιτέρω κούρεμα, δεν πρέπει να το θέσουμε; Πρέπει να περιμένουμε;
Πού κόλλησε και πού βρίσκεται η διαπραγμάτευση; Μα, η διαπραγμάτευση κόλλησε στη δυσπιστία την πολιτική. Εκεί που περιμέναμε ότι θα κλείσουμε με σχετική ευκολία, όλη αυτή η αντιπαραγωγική, η σκληρή, η άκαμπτη στάση σε σχέση με τις πολιτικές εξελίξεις, κατέστησε καχύποπτους και αρνητικούς τους συνομιλητές μας. Η πολιτική αβεβαιότητα.
Και λένε μετά και εύγλωττα μα, είχατε πει τον Οκτώβριο ότι ξεκινάμε με πρόταση εμπιστοσύνης που έγινε αυτό, για να σταθεροποιήσουμε τη χώρα και οι εκλογές του Προέδρου θα γίνουν αρχές Φεβρουαρίου. Βεβαίως, γιατί θέλαμε μέχρι τέλος Ιανουαρίου να τα έχουμε κλείσει όλα αυτά, αλλά με μια στήριξη κοινωνική, εθνική, συναινετική, θεσμική, υπεύθυνη.
Με μια διαπραγμάτευση που δεν μπλοκαριζόταν για λόγους πολιτικής αβεβαιότητας. Η στειρότητα, η έλλειψη ευθύνης από μεριάς της αντιπολίτευσης είναι αυτή που μας έκανε ,πάλι για λόγους σταθερότητας ,να πούμε ας τελειώνει αυτό για να έχει η χώρα μπροστά της δυο καθαρούς μήνες, είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Άρα κρατάμε ψηλά την ευθύνη. Όλες μας οι επιλογές είναι επιλογές ευθύνης, συνέπειας και είναι μια ευκαιρία σήμερα που καλείστε να δώσετε την ψήφο αυτή για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δηλαδή να κάνετε ακόμη μια πράξη ευθύνης, να σας ευχαριστήσω και να σας τιμήσω και στο πρόσωπό σας να τιμήσω και τους βουλευτές της προηγούμενης Κ.Ο. για όλη αυτή την υπεράνθρωπη προσπάθεια.
Ναι, με αντιρρήσεις, με διαφοροποιήσεις, με γκρίνιες, γιατί είναι πολύ μεγάλη πίεση και το βάρος και πολύ μεγάλη αδικία που νιώθει κανείς, πολύ μεγάλο το κόστος. Έχουμε πληρώσει όλοι τεράστιο κόστος. Αλλιώς ήμασταν συνηθισμένοι στη σχέση μας με τον κόσμο.
Αλλά αυτή είναι και η ιστορική εξιλέωση της παράταξης, γιατί ,ναι , έχουμε ευθύνες για τη μεταπολίτευση. Ήμασταν η ηγεμονική δύναμη της μεταπολίτευσης. Και η Ν.Δ. βεβαίως έχει ευθύνες ως το άλλο κόμμα εξουσίας, αλλά η ηγεμονία ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, γιατί όπως έχουμε πει ηγεμονία δεν είναι να έχεις την πλειοψηφία, ηγεμονία είναι να σε μιμούνται.
Και βεβαίως και η αντιπολίτευση και ο συνδικαλισμός και η αυτοδιοίκηση και η δικαιοσύνη και η κοινωνία των πολιτών έχει τις δικές της ευθύνες, αλλά αυτό που κάναμε εμείς, αυτή η επιλογή να υποστούμε ήττα, ακρωτηριασμό, επιπτώσεις, να πάρουμε το κόμμα της μεγάλης πλειοψηφίας και να το δούμε να γίνεται ένα κόμμα μικρό, είναι μια πράξη ιστορικής και ηθικής εξιλέωσης. Αυτή είναι η έμπρακτη αυτοκριτική.
Κανείς άλλος δεν την έχει κάνει στην Ελλάδα. Κανείς. Ούτε στο πολιτικό σύστημα, ούτε σε άλλους θεσμούς, ούτε ,θα μου επιτρέψετε να πω ,στην κοινωνία. Όλοι δείχνουν με το δάχτυλο το πολιτικό σύστημα. Και όλο το πολιτικό σύστημα δείχνει με το δάχτυλο το ΠΑΣΟΚ. Και εμείς μπορούμε να πούμε : ναι εμείς αναλάβαμε την ευθύνη. Αυτή είναι η πραγματική ιστορική αυτοκριτική και εξιλέωση.
Και το επόμενο βήμα είναι να κρατήσουμε τη χώρα τώρα στέρεη και σταθερή, να τη βγάλουμε και από αυτή την δοκιμασία, η οποία είναι μια δοκιμασία δημοκρατική, θεσμική και αυτό είναι η μεγάλη αντίφαση.
Σας ευχαριστώ λοιπόν ειλικρινά την καθεμιά και τον καθένα από καρδιάς, γιατί έχετε διαδραματίσει έναν ιστορικό ρόλο, μεγαλύτερο απ’ ό,τι μπορεί να υποθέσετε και εσείς οι ίδιοι ακόμα. Και δεν πρόκειται να μας τον αναγνωρίσει κανείς εύκολα, αλλά αυτό υπάρχει. Είναι γραμμένο στη συλλογική μνήμη του έθνους.
Προχωράμε, φίλες και φίλοι, περιμένοντας μέχρι τον τρίτο γύρο την ανταπόκριση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, φυσικά και των βουλευτών ατομικά, αλλά των κομμάτων πρωτίστως σε αυτό που είπα. Σε μια προσέγγιση, η οποία συνδέει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας με την κρίσιμη εθνική διαπραγμάτευση και την εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης. Και μετά, τουλάχιστον εμείς, είμαστε ανοιχτοί να τα συζητήσουμε όλα, γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το εθνικό συμφέρον. Ας δούμε την ανταπόκριση.
Γιατί δεν έχει σημασία αυτά να τα λένε κάποιοι βουλευτές, κάποιοι διανοούμενοι, κάποιοι σχολιαστές, κάποιοι που ανήκουν σε κόμματα που ούτως ή άλλως στηρίζουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την διαδικασία εκλογής. Σημασία έχει η στάση η επίσημη των κομμάτων της αντιπολίτευσης, της αξιωματικής, αλλά και των άλλων κομμάτων του δημοκρατικού τόξου.
Εμείς θέλουμε να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Θεωρούμε ότι οι εκλογές είναι βλαπτικές, τα διλήμματα εκβιαστικά και επικίνδυνα. Αλλά δεν φοβόμαστε τις εκλογές.
Και στις εκλογές θα λειτουργήσουμε ως εγγυητές σταθερότητας και μετεκλογικά. Γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία η ενότητα του χώρου. Η ενότητα του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Παράταξης.
Δεν χρειάζεται να θυμίσω ότι σε όλες τις φάσεις της πολιτικής μου διαδρομής, λειτούργησα ως εγγυητής της ενότητας και πολύ περισσότερο τώρα που είμαι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Θα κάνω τα πάντα για να διασφαλιστεί η ενότητα και η συστράτευση, αλλά σας παρακαλώ να κάνουμε όλοι μαζί το καλύτερο για την προστασία του πολιτικού μας κεφαλαίου. Συλλογικού και ατομικού.
Δεν είναι σωστό εμείς να ακυρώνουμε το πολιτικό μας κεφάλαιο. Τίποτα δεν έχει τόση σημασία όσο η διαφύλαξη της σοβαρότητάς μας, της αξιοπρέπειάς μας, της ευκρίνειας των θέσεών μας γιατί αν συσκοτίζετε ο λόγος μας μέσα από αντιφάσεις, δεν μπορεί να φτάσει στο λαό και δεν μπορούμε να δώσουμε αξιόπιστα τη μάχη.
Είναι τελείως λάθος η σκέψη ότι όποιος προκαλέσει εκλογές θα ωφεληθεί από τις εκλογές. Ελπίζω να γίνει αντιληπτό αυτό, γιατί το άλλο το βρίσκω εξαιρετικά απλοϊκό. Δεν δικαιολογείται αριθμητικά και εν πάση περιπτώσει οι δημοσκοπήσεις καθοδηγούν.
Οι δημοσκοπήσεις λένε ναι στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, όχι στη διάλυση της Βουλής. Πώς είναι δυνατόν να γίνεται κατά περίπτωση χρήση των δημοσκοπήσεων; Είμαστε λοιπόν σε εκλογική ετοιμότητα παρ’ ότι διατηρούμε μέχρι την τελευταία στιγμή, μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου ανοιχτές όλες τις ελπίδες ότι θα επικρατήσει το αίσθημα ευθύνης.
Και η στάση μας η πολιτική, η στρατηγική, είναι πάντα ίδια, όπως την είχαμε διατυπώσει το Μάιο και τον Ιούνιο του 2012. Χρειάζεται συνεργασία. Δεν υπάρχουν αυτοδυναμίες. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Χρειάζεται η συνεργασία όλων των υπεύθυνων δυνάμεων με προοδευτικό πρόσημο και το προοδευτικό πρόσημο εσείς το έχετε εγγυηθεί με όλα όσα έχετε κάνει- έχουμε κάνει -ως Κ.Ο. για την κοινωνική συνοχή, για την προστασία των ευπαθών ομάδων, τη στήριξη της απασχόλησης, τη στήριξη της ανάπτυξης, με σωρεία παρεμβάσεων σε όλα τα νομοσχέδια.
Βεβαίως μέσα σε μια δύσκολη σχέση, με ένα συντηρητικό κόμμα που είναι ο ιστορικός μας αντίπαλος. Αλλά μήπως σε όλες τις κυβερνήσεις συνεργασίας δεν υπάρχουν οι δυσκολίες; Βεβαίως.
Έχει λοιπόν πολύ μεγάλη σημασία εμείς να έχουμε ενότητα και καθαρή θέση και να λειτουργούμε πράγματι ως εγγυητές της εθνικής προοδευτικής σταθερότητας. Όπως σας είπα ήδη δυο φορές και παρακαλώ αυτό να το συγκρατήσουμε, κρατάμε ψηλά την ευθύνη. Και αυτή η μικρή λέξη σημαίνει πολλά για τη δημοκρατία, για το έθνος, για την ιστορία, για τη συνείδηση, για την κάθαρση, για την εντιμότητα, για την αλήθεια, για την προοπτική, για την ελπίδα που δικαιούται να έχει ο λαός μας.
Θέλω να σας καλέσω στην διαδικασία που αρχίζει σε λίγο ,με την ψήφο των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ ,να δώσουμε ένα ακόμη δείγμα αυτής της ευθύνης και με τον πολιτικό μας λόγο να βοηθήσουμε, ώστε να γίνει κατανοητό το μέγεθος του διλήμματος, που δεν είναι ένα δίλημμα εκλογικό και κομματικό, αλλά είναι ένα δίλημμα ιστορικό και εθνικό. Σας ευχαριστώ πολύ.
http://evenizelos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου