Μέχρι πρόσφατα οι Ιρλανδοί ήταν οι μαζοχιστές της Ευρώπης. Από την έναρξη της τραπεζικής κρίσης, το 2008, αποδέχθηκαν αγόγγυστα εκτεταμένες περικοπές στους μισθούς τους, περιορισμό του κοινωνικού κράτους, υψηλή ανεργία, μετανάστευση και απολύσεις. Σύμφωνα με μια μελέτη του ΔΝΤ, δημοσιευμένη το 2012, η Ιρλανδία βρέθηκε στην ανεπιθύμητη θέση να δεχθεί το μεγαλύτερο κύμα της τραπεζικής κρίσης. Ένα κόστος που μετακυλίστηκε στους πολίτες.
Αυτά έγραψε ως εισαγωγή ο Φίνταν Ο' Τουλ σε άρθρο του στους New York Times, το οποίο μετέφερε η iefimerida, προκειμένου να εξηγήσει την -για πολλούς ακατανόητη- στάση των Ιρλανδών, οι οποίοι δέχθηκαν τα πολλά και τα μεγάλα, και αντιδρούν τώρα στο ένα και μικρό: την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Οι διαμαρτυρίες των Ιρλανδών ήσαν σποραδικές και ουσιαστικά η αντικατάσταση της κυβέρνησης δεν επέφερε σημαντικές αλλαγές. Σύμφωνα με τους NYT, η Ιρλανδία «Πήρε τα φάρμακά της, έφτιαξε ένα παραμύθι όπου η υπομονή ανταμείβεται, έλεγξε τα δημοσιονομικά της, το ΑΕΠ της αναμένεται να παρουσιάσει αύξηση και η ανεργία έπεσε στο 11%.
» Για πρώτη φορά από το 2008, η ιρλανδική κυβέρνηση κατάρτισε έναν ισορροπημένο προϋπολογισμό δίχως αυξήσεις φόρων και περικοπές δαπανών. Στους δρόμους ο κόσμος βγαίνει, ψωνίζει στα μαγαζιά και περιμένει τα Χριστούγεννα. Ακόμη και η αγορά ακινήτων δείχνει να βρίσκει μια ισορροπία».
Και όμως, οι Ιρλανδοί είναι θυμωμένοι, παρατηρεί ο Ο' Τουλ. Η κυβέρνηση, αντί να καρπωθεί την επιτυχία της μετάβασης από το μνημόνιο στην κανονικότητα, χάνει συνεχώς στις δημοσκοπήσεις και το αντιπολιτευόμενο κόμμα ανεβαίνει ραγδαία, ενώ έντονη είναι η δυσθυμία προς όλα τα κόμματα, από μεγάλο μέρος του κόσμου. Υπάρχουν δε, και αρκετοί που σκοπεύουν να ψηφίσουν μικρότερου βεληνεκούς κόμματα.
Πώς προέκυψε η «επανάσταση» για το νερό στην Ιρλανδία. Πρόσφατες δημοσκοπήσεις έδειξαν πως οι Ιρλανδοί δεν σκοπεύουν να πληρώσουν περισσότερους φόρους για το νερό και θα αφήσουν τους λογαριασμούς τους απλήρωτους ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Εκείνοι σκίζουν τους λογαριασμούς για το νερό, εμείς σκίζουμε τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Οι Ιρλανδοί, που άντεξαν σκληρότερους φόρους, τώρα αντιδρούν σε ένα ελάχιστο μέτρο. Κι όμως, το κάνουν!
Η εξήγηση μπορεί να είναι η βαθιά αίσθηση αδικίας ότι όλες οι θυσίες έγιναν για να σωθούν οι Τράπεζες και οι διεθνείς ομολογιούχοι και ότι ο πόνος επιβλήθηκε μόνο στους φτωχούς, κάνοντάς τους ακόμη πιο φτωχούς. Επιπροσθέτως υπάρχει η πικρία ότι κάποια πράγματα συνεχίζουν να συμβαίνουν, όπως η μετανάστευση των "μυαλών" της χώρας σε άλλες -πιο προνομιούχες- χώρες.
Να σημειώσω, για όσους δεν το πρόσεξαν. Το άρθρο αναφέρεται στην Ιρλανδία, όχι στην Ελλάδα. Είναι περίεργο πως τα ίδια θα μπορούσαν να γραφούν και για μας; Καθόλου, αφού ο υπογραφόμενος δεν παύει να επαναλαμβάνει ότι στο στόχαστρο είναι όλες οι χώρες, αρχής γενομένης από τους πιο «βολικούς» και πρόθυμους. Φυσικά και κάθε λαός αντιδρά διαφορετικά, όμως οι αποκλίσεις δεν είναι μεγάλες. Εκεί που υπάρχει καταφανής διαφορά, είναι ότι σε όλες τις χώρες που έχουν παρόμοια προβλήματα, ο πολιτικός κόσμος τα αντιμετωπίζει από κοινού συμφωνώντας στα καίρια σημεία. Μόνον στην Ελλάδα ο παλαιοκομματισμός βασιλεύει και οι πολιτικοί μας προνοούν άλλοι μεν πώς θα διατηρήσουν την εξουσία, άλλοι δε πώς θα βρεθούν στα κυβερνητικά έδρανα. Αν υπήρχε το παραμικρό ενδιαφέρον για τον ελληνικό λαό, θα έβρισκαν κάποια σημεία επαφής προς συνεννόηση. Δεν την θέλουν όμως. Επειδή ο στόχος είναι η εξουσία για την εξουσία. Γι’ αυτό και επί τέσσερα χρόνια δεν παρατηρείται καμιά πρόοδος, ούτε υποβάλλεται αξιόπιστη πρόταση.
Επανερχόμενος στο άρθρο των ΝΥΤ, αναφέρεται πως η επόμενη ημέρα της Ιρλανδίας, δεν είναι ειδυλλιακή όπως θα περίμενε κανείς μετά την έξοδό της από το μνημόνιο. Τα δομικά προβλήματα παραμένουν, το δημόσιο χρέος είναι ακόμη υψηλό και τα νοικοκυριά πιέζονται αρκετά.
Οι Ιρλανδοί, όπως κι εμείς, θα δεχόμασταν -έστω και με γογγυσμούς- αρκετά, αν δεν βιώναμε την αδικία που γίνεται, την διαφορά να εξακολουθεί να κυριαρχεί, τις ψευδείς υποσχέσεις και τον λαϊκισμό να θεριεύουν, και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον παρόντα πολιτικό κόσμο, που φαίνεται πως δεν έχει δυνατές πλάτες να σηκώσει το βάρος ανιδιοτελούς υπηρεσίας προς τον λαό.
http://www.voria.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου