Από τις συναντήσεις αυτές προκύπτει η διαφορά μεταξύ ενός (πρώην) αρχηγού κι ενός που αισθάνεται ιδιοκτήτης του κόμματος.
Και οι δυο -Σημίτης και Παπανδρέου- είναι πλέον πρώην. Αυτό δεν τους απαγορεύει να έχουν άποψη και να τη λένε. Αλλά δεν τους δίνει το δικαίωμα να θέλουν να την επιβάλουν δια της υπονομεύσεως του σημερινού αρχηγού.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, μετά τη συνάντηση με τον Βενιζέλο, εξέδωσε μία ανακοίνωση (εδώ), που η ουσία της βρίσκεται στην τελευταία παράγραφο. Διαφωνεί με ό,τι λέει και κάνει ο νυν αρχηγός.
Ο Σημίτης εξέδωσε, επίσης, ανακοίνωση (εδώ). Προφανώς κάπου κι αυτός διαφωνεί, αλλά δεν επέλεξε να το προτάξει. Αντίθετα, δηλώνει σαφώς την υποστήριξή του στην προσπάθεια που κάνει το κόμμα του (κουτσή, στραβή, λειψή, αλλά την κάνει) να βγει από το καβούκι του και να ανοιχτεί σε ευρύτερες δυνάμεις του χώρου.
Η ανάγκη γι’ αυτό πιστοποιείται από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο μεγάλος αυτός χώρος δεν εκφράζεται, όπως μέχρι το 2012, αποκλειστικά από το ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν νέοι παίκτες, που του παίρνουν ψηφοφόρους: ο ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι, η ΔΗΜ.ΑΡ κα. Τι θα κάνει, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ; Θα συμπεριφερθεί σαν τον σκαντζόχοιρο, αφήνοντας όλο το πεδίο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς στους άλλους να το λεηλατήσουν;
Το 2008 ο Γιώργος Παπανδρέου «διέγραψε» τον Σημίτη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, για ασήμαντη αφορμή (ουσιαστικά για έκφραση γνώμης). Και το 2009 έκανε ό,τι μπορούσε για να μην τον βάλει στα ψηφοδέλτια. Ήταν η εποχή της κομματικής παντοδυναμίας και αλαζονείας. Η συνέχεια έδειξε πόσο του κόστισε, ιδιαίτερα την κρίσιμη περίοδο 2009-2010, όταν συμβουλευόταν διαφόρους τζιτζιφιόγκους, αποφάσιζε με μια παιδική χαρά συμβούλων και δεν είχε τη δυνατότητα να ακούει καμιά συμβουλή από ανθρώπους σαν τον Σημίτη.
Aφού παραιτήθηκε από πρωθυπουργός και λίγο αργότερα από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (2012), ο Γιώργος Παπανδρέου επιδόθηκε σε έναν συστηματικό κλεφτοπόλεμο εναντίον του διαδόχου του Ευάγγελου Βενιζέλου. Δεν πήρε μέρος σε καμία συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, αν και είναι βουλευτής και αφήνει να διαρρέουν συστηματικά οι διαφωνίες του με την πολιτική του νέου αρχηγού, έστω κι αν σε ορισμένα θέματα ακολουθεί αποφάσεις που είχαν ληφθεί επί δικής του πρωθυπουργίας.
Δεν έχουν περάσει ούτε τρεις μήνες από την ημέρα που μια ομάδα κλακαδόρων αποδοκίμασε με υβριστικά συνθήματα και χειρονομίες τον Βενιζέλο, παρόντος του Παπανδρέου, ο οποίος δεν κούνησε ούτε το δαχτυλάκι του για να τους σταματήσει (θυμίζουμε το περίφημο «δεν θέλω ου» του Δεξιού Γεωργίου Ράλλη, το μακρινό 1981, όταν αφιονισμένοι οπαδοί της ΝΔ αποδοκίμαζαν τον πατέρα του Γιώργου σε ανοιχτή -και όχι κλειστή, άρα ελεγχόμενη- συγκέντρωση).
Ο Σημίτης είναι πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι είναι πρώην. Παρεμβαίνει ενίοτε με άρθρα και βιβλία του. Λέει τη γνώμη του για το κόμμα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν θέλει να την επιβάλει. Και, κυρίως, δεν το υπονομεύει, επειδή (μπορεί να) διαφωνεί με τον Βενιζέλο.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, αντίθετα, δεν έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι είναι πρώην. Επειδή έχει άχτι τον Βενιζέλο για το 2007, υπονομεύει το κόμμα, το οποίο τον έκανε πρωθυπουργό. Αφήνει διαφόρους δικούς του να διαδίδουν ότι ετοιμάζεται να επιστρέψει. Ο ίδιος είπε τις προάλλες εκείνο το αμφίσημο «έχει ο καιρός γυρίσματα». Είναι φανερό ότι ο Γιώργος, εκτός από πρώην αρχηγός, αισθάνεται και (ολίγον;) ιδιοκτήτης του ΠΑΣΟΚ, λόγω ονόματος. Προφανώς έχει ξεχάσει τη ρήση του πατέρα του ότι το κόμμα που ίδρυσε «δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται σε τιμάρια».
Ας περιοριστεί στον ρόλο του πρώην αρχηγού. Όπως κάνει ο Σημίτης. Όπως θα κάνει αύριο και ο Βενιζέλος, αν ηττηθεί και αποχωρήσει. Ακόμα κι ο Καραμανλής, στο άλλο στρατόπεδο, έχει αντιληφθεί ότι παρήλθε η εποχή των γόνων και έχει αποτραβηχτεί στη Ραφήνα.
http://www.protagon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου