ΠΑΣΟΚ ή Δημοκρατική Παράταξη; Ένα πλαστό δίλημμα

Η τυφλή κομματική ορθοδοξία αποτέλεσε διαχρονικά ένα από τα βασικότερα μειονεκτήματα της λειτουργίας του εγχώριου κομματικού συστήματος. Εμπόδισε αναγκαίες συναινέσεις, ακύρωσε ώριμες μεταρρυθμίσεις και απέτρεψε πλειάδα νέων ανθρώπων μη προερχόμενων από τα κομματικά στεγανά, αλλά από το πεδίο της πραγματικής ζωής να ασχοληθούν με τα κοινά.

Με αυτήν ακριβώς την παθογένεια βρισκόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι όσοι πασχίζουμε τα τελευταία χρόνια για τη σύγκλιση των δυνάμεων της ευρύτερης κεντροαριστεράς (όχι δεν θεωρούμε μπανάλ τον όρο, ούτε τον φοβόμαστε, τουναντίον παλεύουμε για τον υγιή επαναπροσδιορισμό του).

Ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αποτελεί όλη αυτή η ανούσια και πολλές φορές εκ του πονηρού συζήτηση που έχει ενταθεί τους τελευταίους μήνες με αφορμή την προσπάθεια διεύρυνσης του ΠΑΣΟΚ και ώσμωσής του με όμορες δυνάμεις ήδη από την περίοδο που πήρε σάρκα και οστά το εγχείρημα της Ελιάς, το οποίο τώρα λαμβάνει την οριστική του μορφή υπό το σχήμα της Δημοκρατικής Παράταξης.

Σε κάθε βήμα εμπλουτισμού του χώρου με νέα πρόσωπα, νέες δυνάμεις, νέες ιδέες η ίδια στείρα άρνηση: θέλετε να διαλύσετε το ΠΑΣΟΚ! Άλλοτε με συγκεντρώσεις υπογραφών, άλλοτε με προτάσεις διεξαγωγής συνεδρίων κομματικής καθαρότητας από γόνους που διακατέχονται από ιδιοκτησιακή αντίληψη, το ίδιο πάντα σκηνικό: η απεγνωσμένη εμμονή σε περασμένα κομματικά μεγαλεία του παρελθόντος χωρίς στοιχειώδη δυνατότητα αντίληψης ότι οι εποχές και τα προτάγματά τους αλλάζουν. Ότι δεν είμαστε πια ούτε στο 1981, ούτε στο 1993, ούτε καν στο 2009.

Όλη αυτή η μιζέρια βέβαια αποτελεί και την πειστικότερη απάντηση σε όσους από την απέναντι πλευρά ισχυρίζονται ότι όλες αυτές οι προσπάθειες διεύρυνσης δεν αποτελούν παρά τον μανδύα κάτω από τον οποίο επιχειρεί δήθεν να κρυφτεί το ΠΑΣΟΚ. Αν είναι έτσι τότε πως εξηγούνται όλες αυτές οι λυσσώδεις αντιδράσεις εκ μέρους ορισμένων εκ των εκφραστών της πιο βαθιάς κομματικής καμαρίλας;

Νομίζω πως έχει έρθει η στιγμή να μιλήσουμε πλέον καθαρά. Ουδείς σκοπεύει να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ ή να θίξει την αυτονομία του. Τόσο η Ελιά ως πρώτο ενωτικό πείραμα (το οποίο κακώς εγκαταλείφθηκε το περασμένο καλοκαίρι), όσο και η Δημοκρατική Παράταξη ως τελική αποκρυστάλλωση της προσπάθειας αυτής με χαρακτηριστικά πολιτικού φορέα δεν αποτελούν παρά βήματα στην κατεύθυνση της δημιουργίας μιας μεγάλης κεντροαριστερής συμμαχίας, μιας πολιτικής ομοσπονδίας που φιλοδοξεί να εκφράσει όλο το φάσμα των εδώ και χρόνια κατακερματισμένων δυνάμεων του ευρύτερου προοδευτικού χώρου με όρους ισοτιμίας.

Πρόκειται για μια πολιτική αναγκαιότητα που έρχεται να καλύψει το εκκωφαντικό κενό ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ η άγονη, εμφυλιοπολεμική αντιπαράθεση των οποίων κινδυνεύει να δημιουργήσει ένα άνυδρο μετεκλογικό τοπίο μετατρέποντας τη χώρα σε κρανίου τόπο αν δεν υπάρξει ένας ισχυρός, μεταρρυθμιστικός τρίτος πόλος που θα λειτουργήσει εξισορροπητικά για την κοινωνία με δυνατότητα ουσιαστικής προοδευτικής, μεταρρυθμιστικής παρέμβασης και επιρροής στο πολιτικό παιχνίδι.

Ο στόχος είναι τριπλός: αφενός η επίτευξη της ενότητας, όπως αναλύθηκε ήδη, αφετέρου όμως μιας ενότητας ουσιαστικής και στρατηγικής που θα βασίζεται σε ένα ολοκληρωμένο πολιτικό και προγραμματικό σχέδιο για τη χώρα, το οποίο θα αφήνει στην άκρη τις στρεβλώσεις του χτες και θα απαντά στην καρδιά των προβλημάτων και των ανασφαλειών με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωπα τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας: οι επαγγελματίες, οι νέοι επιστήμονες, οι άνεργοι, οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, οι γυναίκες. Όλα αυτά με την αυτονόητη προϋπόθεση της ευρείας στελεχιακής ανανέωσης της παράταξης με κριτήριο την αξιολόγηση προσωπικών κι επαγγελματικών διαδρομών.

Το επικείμενο συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης είναι η μεγάλη μας ευκαιρία και η πρόσκληση είναι ανοιχτή σε όλους όσους μοιράζονται τα ίδια οράματα, τις ίδιες ανησυχίες και την ίδια βούληση για αναζήτηση κοινών προγραμματικών τόπων.

Ο Παναγιώτης Κωστούλας είναι δικηγόρος

http://www.metarithmisi.gr/