Ο Γιώργος και ο Κώστας λείπουν σε ταξίδι για δουλειές….

18 Ιουλίου του 2008. Ουρανού πόλη στην Χαλκιδική, όλα είναι έτοιμα για την πρώτη τηλεοπτική συνέντευξη που θα παραχωρούσε ο Γιώργος Παπανδρέου, στην ΕΡΤ3 και στην εκπομπή Υπάρχει Είδηση. Η Αφεντιά μου, η Χριστίνα και οι συνεργάτες της Εκπομπής, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τον ίδιο και το περιβάλλον του (Παπακωνσταντίνου και λοιποί συγγενείς), την χαλαρή διάθεση ενός οικείου πολιτικού, προηγήθηκε κατά πολύ του Σταύρου Θεοδωράκη, πάντα με ένα σακίδιο στην πλάτη και ένα συγκαταβατικό χαμόγελο μονίμως σχηματισμένο στο πρόσωπο του.

Η τελευταία ερώτηση στον τότε επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ένα χρόνο πριν γίνει πρωθυπουργός, ήταν αν νοιώθει καλά με αυτό που κάνει. Και η απάντηση, αφού χρειάστηκε να σκεφτεί για ελάχιστο χρόνο, ήταν ΝΑΙ αρκεί να νοιώθει ότι απευθύνεται σε όλους και όχι σε λίγους.
Είμαι βέβαιος ότι κάτι ανάλογο θα απαντούσε και ο δεύτερος πρωταγωνιστής του ελληνικού αφηγήματος των τελευταίων πέντε ετών της κρίσης. Ο Κώστας Καραμανλής. Ο Πρωθυπουργός που σε πλήρη αρμονία με το διάδοχο του Γιώργο Παπανδρέου, αν και οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, επέλεξαν να λείπουν τα τελευταία χρόνια σε «ταξίδια για δουλειές…».
Και οι δύο, μετέθεσαν την ευθύνη της διαχείρισης των δικών τους επιλογών, σε πολιτικούς δευτεραγωνιστές. Όσο σκληρή και αν είναι η ιστορία με τους Καραμανλή και Παπανδρέου, δεν μπορεί να τους αμφισβητηθεί ότι είναι αυτοί που καθόρισαν τα βασικά σημεία της μεγαλύτερης μεταπολεμικής κρίσης που έζησε ο τόπος μας.
Οι συμπλεγματικές προσωπικότητες Σαμαράς και Βενιζέλος, στερούμενες του προνομίου να προέρχονται από οικογένειες με βαθιά ριζωμένες τις «αρχές» της πολιτικής στο DNA τους, έπαιξαν και παίζουν το ρόλο του «βαστάζου», ή με ποδοσφαιρικούς όρους, παραμένουν οι «αλλαγές» του πάγκου. Πάντα στην σκιά των προκατόχων τους. Ακόμη και αν δεν το παραδέχονται ή δεν θα το παραδεχτούν ποτέ.
Το ότι δεν έχουν μιλήσει οι πρωταγωνιστές, παραμένει πάντα ένα από τα πιο κρίσιμα ζητήματα της σύγχρονης ιστορίας. Καθορίζει ακόμη και την τύχη των επόμενων βημάτων.
Αν επιχειρούν να λυτρωθούν μέσα στην αναμπουμπούλα και την αμηχανία που έχει προκαλέσει η βαρβαρότητα που προκάλεσαν οι διάδοχοι τους, θα εκπλαγούν δυσάρεστα.
Ο Παπανδρέου ζητάει Ρεβάνς για την εκ των έσω πτώση του το 2011 και ο Καραμανλής για την αναγκαστική απόδραση του 2009. Χωρίς να έχουν απαντήσει για τα εξής:

• Έπρεπε ο Καραμανλής να σταματήσει το πάρτι της δημοσιονομικής σπατάλης αμέσως μόλις κέρδισε την δεύτερη τετραετία το 2007; Όταν γνώριζε ότι οδηγεί μία χώρα στην χρεωκοπία;
• Θα αναλάβει την ιστορική ευθύνη ότι ο ίδιος και η κυβέρνηση του, ανάμεσα τους και ο κ. Σαμαράς, έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα σε μία οικονομία που ψυχορραγούσε;
• Ο Γιώργος Παπανδρέου, άγνωστο ακόμη γιατί, μετέτρεψε και «αναβάθμισε» την κρίση και τα αδιέξοδα των τραπεζών, σε δημοσιονομική κρίση, εθνικό αδιέξοδο, γενικευμένη χρεωκοπία και στο τέλος Ανθρωπιστική Τραγωδία;
• Υπήρχε άλλος δρόμος; Αναζητήθηκε την στιγμή που έπρεπε και με τους συσχετισμούς που θα διασφάλιζαν καλύτερα αποτελέσματα;

Σήμερα, που όλοι συζητάμε για την επόμενη ημέρα που θα έρθει μετά την αναπόφευκτη εκλογική αναμέτρηση, πρέπει να καταλάβουμε το τι συνέβη για να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε όλους όσοι μας προτείνουν το τι πρέπει να γίνει.
Δεν υπαινίσσομαι ότι λέγοντας την αλήθεια, ή έστω μιλώντας, θα διευκολύνουν και την επόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να δείξει τον αρμό που ενώνει ΤΟ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΓΙΝΕ και τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει. Δεν τους έχω για τόσο μεγάθυμους ούτε και τόσο «πατριώτες».
Αν είναι όμως ακριβείς οι εκτιμήσεις ότι και οι δύο, Παπανδρέου και Καραμανλής, προετοιμάζουν την επάνοδο τους ως πρωταγωνιστές και πάλι, οφείλουν να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με την πρόσφατη ιστορία που περιλαμβάνει το χρονικό διάστημα 2007-2010 μέχρι την υπογραφή του μνημονίου.
Ειδικά ο Γιώργος Παπανδρέου που θέλει να ξαναμπεί στην δρώσα πολιτική, στηρίζοντας και ψηφίζοντας όσα εισάγει μία κυβέρνηση που σχιζοφρενικά παραδέχεται ότι καταστρέφει την χώρα.
Και αν πραγματικά θέλουν να προστατεύσουν τους Πολλούς, ίσως μιλώντας, λύσουν το γρίφο για το πόσο κακή είναι η κυβέρνηση των διαδόχων τους που δεν τολμούν να την ρίξουν ως οφείλουν. Με χρησμούς, σοφιστείες και υπονοούμενα, μεταξύ τυρόπιτας, κεμπάπ και πρόγραμμα κανόε καγιάκ, δεν κερδίζεις την θέση σου στην ιστορία και την κοινωνία.

Δεν ξέρω γιατί δεν το κάνουν. Η ένοχη σιωπή ερμηνεύεται και ως παραδοχή. Πάντως όσο Καραμανλής και Παπανδρέου συνεχίζουν να «λείπουν σε ταξίδι για δουλειές»…τόσο οι Σαμαράς και Βενιζέλος συνεχίζουν με το εξευτελιστικό πολιτικό πρότυπο… Δουλίτσα να υπάρχει παιδιά!!!
http://tvxs.gr/