300 καταληψίες αποφασίζουν για 25.000 φοιτητές

Το ερώτημα είναι ένα: και τι κάνουν οι υπόλοιποι 24.700 φοιτητές; Γιατί παρακολουθούν αμέτοχοι μια θλιβερή μειοψηφία να αποφασίζει γι’ αυτούς; Γιατί δεν συμμετέχουν στις συνελεύσεις; Την απάντηση τη γνωρίζω. Στις συνελεύσεις αυτές επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Με μεθοδεύσεις, μέσα στις οποίες είναι και η άσκηση σωματικής βίας, οι υπέρμαχοι των καταλήψεων πετυχαίνουν την απόφαση που επιθυμούν. Συνεπώς, το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι.

Αυτή είναι η μία όψη του προβλήματος. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη όψη. Είναι γνωστό πως η φοιτητική παράταξη η προσκείμενη στην κυβέρνηση αναδεικνύεται, εδώ και πολλές δεκαετίες, πρώτη δύναμη στα πανεπιστήμια με μεγάλη διαφορά. Σε αυτές τις κρίσιμες συνελεύσεις, γιατί δεν κινητοποιεί τους υποστηρικτές της, τη σιωπηλή πλειονότητα; Γιατί δεν συμμετέχουν και αφήνουν αυτές τις μειοψηφίες να αποφασίζουν για λογαριασμό όλων των φοιτητών; Συγχρόνως, υπάρχουν ευθύνες και στις πανεπιστημιακές αρχές. Εφόσον διαπιστώνουν ότι στις συνελεύσεις επικρατεί κλίμα βίας και προπηλακισμών, γιατί δεν καλούν την ΕΛ.ΑΣ.; Γιατί νίπτουν τας χείρας τους ενώ κινδυνεύει να χαθεί η εξεταστική περίοδος, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών και τις οικογένειές τους; Διαβάζω πως γονείς προτίθενται να στραφούν με αγωγές κατά των πρυτανικών αρχών, διότι δεν αντιμετωπίζουν τις καταλήψεις και τη δράση των μειοψηφιών.

Μέσα στο κλίμα αυτών των ημερών, μήπως θα πρέπει η κυβέρνηση να ξαναδεί το ζήτημα της πανεπιστημιακής αστυνομίας, που τόσο άδοξα μπήκε στο ράφι;

Η κυβέρνηση οφείλει να προστατέψει πρωτίστως τη νομιμότητα και την εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων, αναλογιζόμενη τις ευθύνες της απέναντι στις οικογένειες των σπουδαστών. Μπορεί η κατάληψη να είναι ένα μέσο πάλης, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για να ασκηθεί είναι η λήψη της απόφασης με δημοκρατικό τρόπο. Ομως, είναι γνωστό πως, εδώ και πολλά χρόνια, η δημοκρατία έχει εκλείψει από τις φοιτητικές συνελεύσεις. Συνεπώς, παρόμοιες αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές δεκάδων χιλιάδων φοιτητών στερούνται δημοκρατικής νομιμοποίησης.

Θα μου πείτε «γιατί αυτές οι οργανωμένες μειοψηφίες πιστεύουν στις αρχές της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας; Πιστεύουν στον δημοκρατικό διάλογο, στις ψηφοφορίες χωρίς μεθοδεύσεις και τραμπουκισμούς;». Η καταμέτρηση γίνεται στο περίπου, βαθιά μεσάνυχτα, σε συνελεύσεις που διαρκούν 7 και 8 ώρες, χωρίς κανέναν έλεγχο αν αυτοί που ψηφίζουν ανήκουν στη συγκεκριμένη σχολή ή είναι «ενισχύσεις» για να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ψηφοφορίες τύπου «λαϊκών δημοκρατιών»!

Κάπου μέσα στο κλίμα αυτών των ημερών, μήπως θα πρέπει η κυβέρνηση να ξαναδεί το ζήτημα της πανεπιστημιακής αστυνομίας, που τόσο άδοξα μπήκε στο ράφι; Ηταν μια τομή που αφορούσε την προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας, παρακάμπτοντας τις ανθρώπινες φοβίες των πανεπιστημιακών αρχών που δίσταζαν να σηκώσουν το τηλέφωνο και να ζητήσουν την επέμβαση της ΕΛ.ΑΣ. Πάντως, η κυβέρνηση θα πρέπει να μεριμνήσει, ώστε αυτή η κατάσταση παρανομίας και βίας στα ΑΕΙ να λήξει, ανεξαρτήτως αν οι καταληψίες με τις κουρελούδες τους είναι οι καλύτεροι προπαγανδιστές των μη κρατικών πανεπιστημίων.

https://www.kathimerini.gr/opinion/562847224/300-katalipsies-apofasizoyn-gia-25-000-foitites/