Μεταρρύθμιση θα ήταν…

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και πάντως σε έναν αρκετά ενδιαφέροντα συνδυασμό, τις τελευταίες ημέρες εμφανίζεται με τον ιδιαίτερο τρόπο της η πολυδιάστατη ελληνική παραδοξότητα. Από τη μία η κυβέρνηση δαπανά δυνάμεις και ενέργεια για την προώθηση του γάμου των ομοφύλων και τον έλεγχο των ενδοκομματικών αντιδράσεων και ταυτόχρονα εξασφαλίζει μία νέα συμφωνία για τα εξοπλιστικά, για την οποία πανηγυρίζει, έστω και κάπως δυσανάλογα. Από την άλλη, υπάρχει το μέτωπο των αντιδράσεων των αγροτών, λιγότερο ή περισσότερο δικαιολογημένων, το «κύμα» των καταλήψεων στα πανεπιστήμια, λιγότερο ή περισσότερο ανενόχλητων και μία νέα κακοκαιρία, που έχει σημάνει συναγερμό στο Μαξίμου και την Πολιτική Προστασία. Παρατηρώντας τα τρία τελευταία

στοιχεία, αναρωτιέται κανείς σχεδόν αντανακλαστικά: Πόσο αλήθεια έχουν προχωρήσει οι περιλάλητες μεταρρυθμίσεις; Και πόσο αρκούν για αυτές οι προθέσεις και οι σχεδιασμοί; Μήπως λείπει κάτι κρίσιμο; Η εμπέδωσή τους δηλαδή από την κοινωνία και ο τερματισμός της δύναμης των ισχυρών μειοψηφιών ή των προβληματικών αντιλήψεων και πρακτικών; Αναγκαστικά θα οδηγηθεί κάποιος σε απορίες. Πόσο να συζητήσει κανείς για μεταρρύθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αν εξακολουθούν όσοι (λίγοι) το επιθυμούν να κλείνουν τις σχολές και να παραλύει ένα ολόκληρο κομμάτι της δημόσιας ζωής; Και ποια ακριβώς μεταρρύθμιση μπορεί να υποστηριχθεί, όταν έξι μήνες μετά την καταστροφή της Θεσσαλίας, όχι απλώς καθυστερεί η υλοποίηση των μέτρων στήριξης, αλλά –κυρίως– λείπει το συνολικό και επείγον σχέδιο για την ανοικοδόμηση της περιοχής, αναδιάρθρωση της παραγωγής και, τελικά, επιβίωσης όχι μόνο των παραγωγών, αλλά και όλων των αλληλένδετων κλάδων της ελληνικής οικονομίας; Και επιπλέον, τι ακριβώς έχει μεταρρυθμιστεί, αν μια αναμενόμενη κακοκαιρία προκαλεί τέτοιο πανικό, συσκέψεις επί συσκέψεων, σκέψεις για απαγόρευση κυκλοφορίας (!) και όχι απλώς την οφειλόμενη ενεργοποίηση αυτοματοποιημένων μηχανισμών, όπου ο καθένας ξέρει τι πρέπει να κάνει, πότε και πώς και χωρίς πολλά-πολλά. Οι απαντήσεις είναι προφανείς. Και οι διαπιστώσεις προκύπτουν σχεδόν αντανακλαστικά, διά της εις άτοπον επαγωγής. Μεταρρύθμιση λοιπόν θα ήταν, μεταξύ πολλών άλλων, το να είναι αδιανόητο να κλείσουν οι ανώτατες σχολές επειδή κάποιες δεκάδες κομματόπληκτοι αποφάσισαν έτσι. Μεταρρύθμιση θα ήταν να έχει ήδη δρομολογηθεί η διαδικασία, όχι απλώς για την καταβολή αποζημιώσεων και επιδομάτων στους αγρότες, αλλά να έχει ενεργοποιηθεί το σχέδιο για τη συνολική αναδιάρθρωση ενός τομέα με ζωτική εθνική σημασία. Και μεταρρύθμιση θα ήταν, οι ανά τομέα αρμόδιοι να κάνουν αυτομάτως αυτό που είναι η δουλειά τους, δίχως πολλά λόγια και αχρείαστες επικοινωνιακές σπατάλες ενέργειας, είτε πρόκειται για χιονιάδες, είτε για καύσωνες. Εδώ είναι Ελλάδα βέβαια, που ως γνωστόν ποτέ δεν πεθαίνει. Αλλά μπορεί και ποτέ να μην μεταρρυθμίζεται.

https://www.protagon.gr/apopseis/metarrythmisi-tha-itan-44342871477