Επιβραβεύοντας το χθες

Του Δημήτρη Νίκογλου

Ορμώμενος από το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών και των ευρωεκλογών, μου γεννάται το εξής ερώτημα.. Πόσο δικαιωμένος αισθάνεται άραγε ο ψηφοφόρος που με την ψήφο του επιβραβεύει το χθες της πολιτικής; Που επιβραβεύει δηλαδή τους ίδιους ανθρώπους, τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες πολιτικές που παλαιότερα είχε καταδικάσει; 
Προς τι η νεκρανάσταση του παλιού κατεστημένου; Μήπως είναι νοσταλγία; Μήπως είναι απωθημένο; Μήπως είναι η ανεπάρκεια των εκλεγμένων του κοινοβουλίου της απελθούσας κυβέρνησης;  
Είναι λυπηρό πάντως να επιλέγεις το χθες από το αύριο, το αποτυχημένο χθες της πολιτικής από το ελπιδοφόρο αύριο εκ του οποίου οι πολιτικές επιλογές είναι πάμπολλες...

Δεν δύναμαι να κατανοήσω εκλογικές συμπεριφορές του τύπου θα ψηφίσω αυτούς για να φύγουν οι άλλοι, ψηφίζω πάντα βάση προγράμματος και ιδεολογικού στίγματος, και όχι με βάση την ομορφιά ή το μίσος έναντι υποψηφίων και πολιτικών.
Η πολιτική θα πρέπει να είναι ζώσα, και η έκφανσή της, προσφορά από τους πολιτικούς που την εκφράζουν. Θα πρέπει δε αδιαμφισβήτητα να αντικατοπτρίζει και την ανάταση της χώρας μέσο μιας συγκροτημένης σκέψης και πρότασης.

Η έλλειψη αρχών και σοβαρότητας των πολιτικών προσώπων που εκφράζουν ή ασκούν πολιτική, είναι και η αρχή μιας αποτυχημένης εκ γενετής πολιτικής προσπάθειας.
Είναι πολύ σημαντική πάντως η δια της ψήφου επιλογής ανθρώπων για άσκηση πολιτικής, διότι τα προσόντα και η ικανότητα που θα πρέπει αυτονόητα να υπάρχουν, δεν φτάνουν. Αυτό που θα πρέπει να διακρίνει τον εκάστοτε πολιτικό εκπρόσωπό μας είναι, η πίστη και η εντιμότητα.

Οι αποτυχημένες πολιτικές πάντως που σαν ζόμπι  ξεφυτρώνουν μέσα από την "αραχνιασμένη" στασιμότητά τους, είναι αυτό που πραγματικά με φοβίζει, με φοβίζει για το τώρα, και ακόμη περισσότερο για το αύριο, ασκώντας την γνωστή πολιτική τους, μια πολιτική που εγώ προσωπικά δεν επικρότησα ποτέ.
Πολιτικές ανούσιες, πολιτικές ήσσονος σημασίας, ασήμαντες θα 'λεγα για την τόσο σοβαρή κατάσταση και διαχείριση της κρίσης της χώρας μας, πολιτικές δεύτερες χωρίς οντότητα.

Η σιωπή, είναι συγκατάθεση και συναίνεση στο έγκλημα που διαπράττεται έναντι  της πατρίδος μας, οι καταστροφικές πολιτικές του χθες που υιοθετούμε ακόμη και σήμερα, 
είναι η καταστροφή όλων μας.. Προσοχή λοιπόν.

Θα κλείσω την αναφορά μου με έναν στοίχο του αείμνηστου Νίκου Ξηλούρη..

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;



Blogger Δημήτρης Νίκογλου