Στο σημερινό της πρωτοσέλιδο η Καθημερινή αναμασάει ότι χθες πλάσαρε ο ΣΕΒ σαν αναγκαιότητα για να μειωθεί η φορολογία γιατί «παρά τη σημαντική βελτίωση της δημοσιονομικής θέσης της χώρας, η υπερφορολόγηση συνεχίζει να αποτελεί πιεστικό πρόβλημα για την κοινωνία και την οικονομία». Βασική του στόχευση είναι να μειωθεί το μη μισθολογικό κόστος (ΜΚ) για τις επιχειρήσεις που είναι «δυσβάστακτο».
Έτσι λοιπόν η αγαπητή εφημερίδα κραυγάζει: «Ο μισός μισθός στα ταμεία του κράτους» και φέρνει τα παραδείγματα που επεξεργάστηκε ο ΣΕΒ. Το πρώτο από αυτά: Για καθαρές ετήσιες αποδοχές €20.000, το Ελληνικό κράτος «αφαιρεί» από τους μισθωτούς, μέσω φόρων και εισφορών, κατά μέσο
όρο το 44% από το ποσό που πληρώνει ο εργοδότης. Μόνο 6 ευρωπαϊκές χώρες αφαιρούν περισσότερο. Η πρόσφατη εξαγγελία μείωσης της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης μετατοπίζει την επιβάρυνση από φόρους και εισφορές στην περίπτωση αυτή στην 11η υψηλότερη θέση της ανάμεσα σε 26 κράτη μέλη, πάντα άνω του μέσου όρου. Για να είναι ανταγωνιστικό το ποσοστό επιβάρυνσης με φόρους και εισφορές επί του κόστους του εργοδότη θα έπρεπε να είναι γύρω στο 35%.
Εκεί λοιπόν είναι η ουσία του πράγματος.
Μέσα από την ταξική, πολιτική και κοινωνική διαπάλη στο παρελθόν αναγκάστηκαν οι εργοδότες να δώσουν συγκεκριμένους μισθούς όπως και ανατέθηκε από το κράτος σε αυτούς να παρακρατούν τον φόρο που επιβάλει αυτό στην εργασία και τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων όπως και τις δικές τους για τη «φθορά και ανάλωση» της εργατικής δύναμης που χρησιμοποίησαν για να αρπάξουν υπεραξία και να έχουν κέρδη.
Το σύνολο λοιπόν όλων των παραπάνω είναι ο μισθός του εργαζομένου που πληρώνει ο εργοδότης. Είναι το πραγματικό μισθολογικό κόστος. Είναι ο πραγματικός μισθός του εργαζόμενου!
Το καπιταλιστικό κράτος έδωσε καταρχήν στους εργοδότες με διάφορους τρόπους, αφού αυτοί διαχειρίζονται για λογαριασμό του μεγάλο μέρος του ΜΚ να το παρακρατούν για πάρτη τους. Μαύρη εργασία, μειωμένες εισφορές κλπ. Βάζουν δηλαδή επί της ουσίας χέρι στον μισθό του εργαζόμενου. Ότι κάνουν και με την κλοπή του ΦΠΑ που δεν είναι δικά τους χρήματα αλλά φόρος που πληρώνει ο καταναλωτής στο κράτος και αφού αυτός περνάει από τα χέρια του «επιχειρηματία» του δίνεται πάντα η δυνατότητα να βάλει το χέρι στο μέλι…
Επανερχόμαστε όμως. Η κλοπή μέρους του μισθού που εξασφαλίζουν με διάφορους μεθόδους όμως είναι επισφαλής και βέβαια στρεβλώνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα κεφάλαια που μπορούν ή δεν μπορούν ή δεν τολμούν να το κάνουν. Άρα κρίσιμο και για την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων είναι να ρυθμιστούν αυτά τα ζητήματα. Πώς; Μα με λιγότερους φόρους και εισφορές!
Το παρουσιάζουν ότι θα ξαλαφρώσει η οικονομία, οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι και όλοι θα είναι ευτυχισμένοι. Με λιγότερους φόρους όμως θα υπάρχουν λιγότερες δημόσιες κοινωνικές «αντιπαροχές» που θα αναγκαστούν να πληρώσουν για να έχουν οι εργαζόμενοι και βέβαια έτσι να διευρυνθούν τα πεδία δράσης και κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το ίδιο ακριβώς και στην ασφάλιση…
Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια!
Χρησιμοποιούν και ένα πολύ «βασικό επιχείρημα». Όπου είναι μεγάλοι οι φόροι μειώνονται αυτοί που εισπράττονται. Μα μειώνονται για δύο βασικούς λόγους: Πρώτο κλέβουν το μέρος του μισθού που πρέπει να πάει σε «κοινωνικές αντιπαροχές» προς τον εργαζόμενο και για τη λειτουργία του αστικού κράτους. Ποιοι κλέβουν; Μα φυσικά οι εργοδότες και οι αυτοαπασχολούμενοι εν μέρει. Χαμένοι από την κλοπή σε τελική ανάλυση οι εργαζόμενοι που «πληρώνουν περισσότερα από όσα τους αναλογούν» και παίρνουν λιγότερα.
Ανοίγοντας μια παρένθεση εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι τα μικροαστικά στρώματα πολλών κατηγοριών αυτοαπασχολουμένων για δεκαετίες είχαν «ασυλία» στη φορολόγηση μέσω απόκρυψης εισοδημάτων έτσι ώστε να παρουσιάζονται με τις φορολογικές τους δηλώσεις ως πάμφτωχοι και φυσικά το κοινωνικό κόστος να το πληρώνουν οι εργαζόμενοι.
Ας μην ξεχνάμε ότι στο παρελθόν σε διάφορα αστικά κράτη επιβλήθηκε προοδευτική φορολογία μέχρι 75% ή ακόμη περισσότερο.
Ας μην ξεχνάμε τέλος τις απίστευτες δυνατότητες που τους παρέχει το σύστημα τους για νόμιμη φοροδιαφυγή και φοροαπαλλαγή. Όταν μπορούν να βάζουν στην πράξη όλα τα έξοδα τους σαν έξοδα των μεγάλων κυρίως επιχειρήσεων καταλαβαίνει κανείς τι πανηγύρι γίνεται
Φυσικά όλα αυτά εκτός από το θεσμικό πλαίσιο υποβοηθούνται άμεσα από την έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών και διαδικασιών που η σύγχρονη τεχνολογία απλόχερα προσφέρει.
Να μην ξεχνάμε: Στα χρόνια της κρίσης το 2011 η σχέση φόρου των φυσικών προσώπων/νομικών προσώπων ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 4,7/2.1 και έγινε το 2017 6,2/1,9. Αυξήθηκε 31,9% για τους μισθωτούς κυρίως ( ενώ αυτοί αριθμητικά μειώθηκαν) και μειώθηκε κατά 9,5% για τις επιχειρήσεις.
Φυσικά το κεφάλαιο δεν αρκείται μόνο σε αυτά. Τα θέλει όλα. Και τρέχουν οι Μητσοτάκηδες, οι Τσίπρες και λοιποί να το εξυπηρετήσουν. Γιατί όπως λένε αν μεγαλώσει η πίτα θα φάει και ο φτωχός και δεν θα μεγαλώσει ο τραπεζικός λογαριασμός τους στην Ελβετία και αλλού…
Τέλος δυο ερωτήματα: Όσες χώρες έχουν χαμηλότερη φορολογία είναι καλύτερες για τους εργαζόμενους; Δείτε γύρω σας… Στην Αμερική του Τραμπ πληρώνουν περισσότερους ή λιγότερους φόρους; Αν το ψάξουν θα αγριευτούν και θα δοξάζουν τον Κύριο για τα καλά που έχουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου