Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Η εξέλιξη…

Αν θα ήταν γελοία η μηχανική μεταφορά της «οικογενειακής υγιεινής» στην κλίμακα και στην πολυπλοκότητα του κοινωνικού εργοστάσιου, η σκέτη αντιγραφή του πολιτιστικού ρατσισμού 1.0 θα ήταν, απλά, καταδικασμένη σε αποτυχία απ’ την κούνια της. Η ιδέα, για παράδειγμα, της πολιτιστικής ανωτερότητας λόγω «αγνότητας» και «μη επιμειξίας» θα ήταν καταγέλαστη στα ‘70s και στα ‘80s. Γιαυτό και οι πιο επιτήδειοι μεταξύ των νεοφασιστών εστίασαν σε πρώτο χρόνο, σαν τακτική, όχι στην πολιτιστική καθαρότητα αλλά στην πολιτιστική ασυμβατότητα. Στο ότι είναι αδύνατη (ή επιζήμια) η συνάφεια, η κοινή ζωή και οι αλληλεπιδράσεις διαφορετικών πολιτιστικών υποκειμένων. Οι λέξεις «αφομοίωση» (αρχικά) και «μη αφομοίωση» έγιναν οι σημαίες,
γρήγορα και εύκολα αποδεκτές, ειδικά επειδή η «αφομοίωση» σερβιρίστηκε έξυπνα σαν «αντιρατσιστική».
Ορίζοντας εξ αρχής σαν μόνη επιτρεπτή εκδοχή σχέσεων μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών αυτήν της κυριαρχίας (και άρα της κυριαρχίας του λευκού πρωτοκοσμικού απέναντι σε οποιονδήποτε άλλο), τοποθετώντας δηλαδή στο κέντρο κατευθείαν την διάταξη των συσχετισμών δύναμης, απέφυγαν οι νεοφασίστες τις κακοτοπιές που θα είχε μια «βήμα βήμα» οργάνωση του πολιτιστικού ρατσισμού. Εισήγαγαν επιπλέον πλαγίως μια ορισμένη παράσταση αναβίωσης του «εδάφους», που δεν είναι άλλο απ’ την εθνοκρατική επικράτεια και τα σύνορά της.
Το απόλυτα αδύνατο σημείο αυτών των θεωρημάτων είναι, φυσικά, ότι αυτοί οι πολιτισμοί που θεωρούνται «ασύμβατοι» μεταξύ τους έχουν συνυπάρξει στη συντριπτικά μεγαλύτερη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας (εφόσον υπήρχε στοιχειώδης δυνατότητα γι’ αυτό). Παράγοντας πάμπολα δυναμικά «υβρίδια». Σίγουρα ως την δημιουργία του «έθνους / κράτους» και την προσπάθεια των αστικών τάξεων να διαμορφώσουν (κατ’ αρχήν μέσω του μαζικού εκπαιδευτικού συστήματος) τον ισοπεδωμένο από πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, μονοδιάστατο «εθνικό πολίτη / υπήκοο». Και τον ανάλογο «εθνικό πολιτισμό». Εξαφανίζοντας μειονοτικές γλώσσες και διαλέκτους, εξαφανίζοντας (ή, αντίθετα, βάζοντας στα μουσεία της ανθρωπολογίας) ήθη και έθιμα, κλπ κλπ. Οι «εθνικά σωστοί πολιτισμοί» ήταν μια διαδικασίααποικιοποίησης ανάλογη των «μεγάλων κατακτήσεων».
Η προσπάθεια κυριαρχίας.
Αντίθετα απ’ τις νεοφασιστικές δοξασίες, η πολυ-πολιστικότητα δεν είναι ούτε καινούργια ούτε εξαίρεση. Είναι μάλλον ο κανόνας, η πιο κοινότοπη (κοινωνική) εμπειρία του είδους μας, σ’ όλον τον πλανήτη, ειδικά στις πόλεις(σε συνάρτηση με τα μέσα μεταφοράς και τις δυνατότητες μετακίνησης κάθε εποχής). Αν και όχι μόνον εκεί: ο νομαδισμός της κτηνοτροφίας έπαιξε, επίσης, τον δικό του ρόλο στις αγροτικές κοινωνίες. Εκείνο που είναι ιστορική και κοινωνική εξαίρεση, ισχυρή απόδειξη αποκλεισμού, σχεδόν αδύνατη πια (οι τεχνολογίες επικοινωνιών γαρ!), είναι η μονο-πολιτιστικότητα. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, αυτή η τελευταία είναι αδιανόητη, με την εξαίρεση μικρού μεγέθους πληθυσμούς που έμειναν αποκλεισμένοι για φυσικούς λόγους (νησιά, δύσβατα υψίπεδα) για πολλές δεκάδες διαδοχικών γενεών.
Στο τυπικό εργοστάσιο η τυποποίηση, η διαστρωμάτωση και η ιεράρχηση της βιομηχανικής εργατικής τάξης (σαν μέθοδος γενικής υποτίμησής της) γινόταν (και γίνεται) με όρους «τμημάτων», «ειδικότητας», (ή μη), «παλαιότητας» ή «ευθύνης» (δηλαδή διοίκησης). Στο κοινωνικό εργοστάσιο τα λευκά πρωτοκοσμικά αφεντικά και οι λακέδες τους προσπαθούν να κρατηθούν απ’ τα μαλλιά τους (την υποτιθέμενη «πολιτιστική υπεροχή» τους) προβοκάροντας αυτό που είναι το πιο κοινότοπο κοινωνικό γεγονός: την πολυπολιτισμικότητα. Για να χωρίσουν σε «πολιτιστικά τμήματα» και όροφους τον πλανήτη.
Ποιο είναι το κατηγορητήριο ενάντια στην πολιτιστική όσμωση; Ποια είναι η ενοχή της; Ένας νεοφασίστας (όταν δεν εμφανίζεται σα νεοφιλελεύθερος!) το θύμισε στο προχτεσινό φύλλο της καθεστωτικής «καθημερινής», υπό τον τίτλο «η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική πόλη»: η τρομοκρατία. Δηλαδή οι σφαγές στο ψαχνό και η (υποτιθέμενη) οργανική σχέση τους με μια θρησκεία (τον μουσουλμανισμό) – όχι, πάντως, με συγκεκριμένα πετρελαιοπαραγωγά κράτη, μυστικές υπηρεσίες και μήντια.
Ακόμα κι αν αφήσει κανείς στην άκρη το πασίγνωστο ότι ο μουσουλμανισμός δεν είναι καθόλου ενιαίο θρησκευτικό δόγμα, σε καμία περίπτωση «ένας πολιτισμός», και καθόλου ομοιόμορφα ενσωματωμένος απ’ τα εκατοντάδες εκατομμύρια των «πιστών» του (όπως συμβαίνει, άλλωστε, σε κάθε θρησκεία)· ακόμα κι αν αφήσει κανείς στην άκρη το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές δεκάδες διαφορετικών πολιτισμών (ή και σύγχρονων μορφών υποκουλτούρας), ακόμα κι αν ξεχάσει προς στιγμήν ότι οι 2 + 1 παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ου αιώνα έγιναν από χριστιανούς, μένει όντως αυτό: οι επαναλαμβανόμενες δολοφονίες αμάχων, στον πρώτο κόσμο, απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα και μετά.
Μόνο που το λαμπρό παράδειγμα, το τέλειο μοντέλο, το ιδανικό πρότυπο σφαγών στο ψαχνό δεν προέρχεται από καμία θρησκεία. Βρίσκεται στην πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο, το 1969· και στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολώνια το 1980. Είχε και όνομα αυτή η αρχετυπική «τρομοκρατία»: λεγόταν στρατηγική της έντασης.
Τίποτα απ’ αυτά (και άλλα που ακολούθησαν) δεν ήταν έργο «μουσουλμάνων». Ήταν δουλειά φασιστών. Αντιγράφουμε (η τακτική της έντασης: οι μόνοι προβοκάτορες…):
… Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας guardian, στις 26 Μάη του 2001, δυο μήνες νωρίτερα (τον Μάρτη του 2001), ο επικεφαλής της ιταλικής ευπ στρατηγός Maletti, δήλωνε σε δίκη κάποιων φασιστών που βρίσκονταν κατηγορούμενοι για βόμβες – στο – ψαχνό του 1969 ότι:
«… η CIA, ακολουθώντας τις οδηγίες της κυβέρνησής της, επιδίωκε να δημιουργήσει έναν ιταλικό εθνικισμό ικανό να μπλοκάρει αυτό που θεωρούσε ως «παρέκκλιση προς τα αριστερά», και για τον σκοπό αυτό πιθανό να έκανε χρήση της ακροδεξιάς τρομοκρατίας. Θεωρώ ότι αυτό συνέβη και σε άλλες χώρες επίσης».
Αυτοί έχουν την πατέντα των σφαγών στο ψαχνό. Οι φασίστες και οι μυστικές υπηρεσίες. Και οι πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοί τους, που εδώ και δυο δεκαετίες πολεμούν, με λόγια ή έργα, τις πολυπολιτισμικές κοινωνικές σχέσεις, δεν κάνουν τίποτα άλλο απ’ το να χρεώνουν στους μαζικά υποτιμημένους Άλλους (τους μουσουλμάνους τώρα, κάποιους άλλους αύριο…) τις ιδέες, τις μεθοδεύσεις και τις πρακτικές των πρωτοκοσμικών μυστικών υπηρεσιών και των φασιστολακέδων τους. Για τον ίδιο λόγο τώρα όπως και τότε: εναντίον της πολυεθνικής εργατικής τάξης. Γιατί, βέβαια, αν πρόκειται για τουρίστες ή για «επενδυτές» το πράγμα αλλάζει…
Η υπόδειξη της εργατικής μνήμης.
Τόσο στη διάρκεια και μετά το τέλος του Α παγκόσμιου πολέμου όσο και στη διάρκεια και μετά το τέλος του Β παγκόσμιου οι ανθρωπιστές και φιλοπρόοδοι διανοούμενοι (άνθρωποι καλών προθέσεων χωρίς αμφιβολία) έμειναν εμβρόντητοι για το πως είναι δυνατόν οι «πιο πολιτισμένοι λαοί του πλανήτη» να κάνουν ΑΥΤΑ! Τα «αυτά» ήταν οι μαζικές σφαγές των στρατιωτών στις «μάχες χαρακωμάτων» και οι δεκάδες χιλιάδες σακατεμένοι απ’ τα χημικά αέρια στον πρώτο πόλεμο· τα στρατόπεδα εξόντωσης, τα αντίποινα σε αμάχους και οι πυρηνικές σφαγές αμάχων στον δεύτερο. Υπάρχει, άραγε, καμία αμφιβολία ότι γερμανία, γαλλία, αγγλία, ηπα ήταν «τα πιο πολιτισμένα κράτη του πλανήτη»; Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το μιλιταριστικό / φονταμενταλιστικό / ρατσιστικό ισραήλ είναι από «τα πιο πολιτισμένα κράτη» του πλανήτη;
Το «ποτέ πια» δεν ήταν έκφραση της ηθικής κατάρρευσης κάποιων άλλων. Αφορούσε τους «πολύ πολιτισμένους». Αυτοί είχαν πιάσει τον πάτο της ηθικής χρεωκοπίας. Και εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας το «ποτέ πια» συνοδευόταν πάντα από ένα αόρατο αλλά σκληρό ερωτηματικό. Ποτέ πια; Είναι σίγουρο άραγε;
Στον τρίτο παγκόσμιο, που εξελίχτηκε μακρυά απ’ τις μητροπόλεις, η απορία δεν εκδηλώθηκε τόσο έντονα όσο στους προηγούμενους. Αν, ωστόσο, κάποιος δεν έχει γεννηθεί από πρωτοκοσμικό σεξ, αν ζει κανείς στην Παλαιστίνη (για παράδειγμα) ή στην υποσαχάρια αφρική, δεν έχει καμία αμφιβολία για το ποιοί τα κάνουν ΑΥΤΑ, άμεσα ή μέσω αντιπροσώπων: οι «πιο πολιτισμένοι του πλανήτη». Που συμβαίνει να είναι και οι «πιο αναπτυγμένοι» καπιταλιστικά και τεχνολογικά· κατά συνέπεια μακράν οι πιο φονικοί. Οι «πιο πολιτισμένοι» και, ειδικά, ανάμεσά τους, εκείνοι που κοιτάνε στραβά τους υπόλοιπους, «λιγότερο πολιτισμένους», είναι κατά τεκμήριο εκείνοι που δίνουν την συγκατάθεσή τους στην εξόντωση των «ζιζανίων».
Επειδή η πολυπολιτισμικότητα είναι ο κανόνας της κοινωνικής ζωής του είδους μας και επειδή η μονοπολιτισμικότητα είναι εξαίρεση και στέρηση, συχνά καταναγκαστική, όταν αυτή εμφανίζεται, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, επιθετική και οπλισμένη, δεν θα πρέπει κανείς να λαθεύει ούτε δευτερόλεπτο: ανθρώπινη σάρκα μυρίζει
https://eleutheriellada.wordpress.com/2017/01/05/%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BE%CE%B7/#more-85507

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το 2032 και η σύγκλιση με την Ευρώπη

Πριν από 30 χρόνια ξεκινούσε η μεγάλη πορεία της σύγκλισής μας με την Ευρώπη, που κορυφώθηκε με την ένταξή μας στο κοινό νόμισμα και σηματοδ...