Μεταξύ οργής και αδιαφορίας

Στα «ψιλά» συνήθως περνούν οι βανδαλισμοί σε σχολεία – δεν μας είναι, αν και εξοργιστικό, κάτι ξένο. Δεν συγκλόνισαν το πανελλήνιο, καθώς αποτελούν ρουτίνα, οι φθορές πριν από την έναρξη της σχολικής χρονιάς και κατόπιν αυτής, σε Χανιά, Ηράκλειο, Πύργο, Ιωάννινα, Ηγουμενίτσα, Λάρισα, Καρδίτσα… Δεν έμενε χώρος να καταπιαστούμε με την ιστορία ή με την ουσία του ζητήματος. Ωσπου η επιστολή του αναπληρωτή καθηγητή για την «Αγρια Δύση» σε ΕΠΑΛ και οι συλλήψεις για βανδαλισμούς 10 μαθητών στο συγκρότημα «Ευκλείδης» στη Θεσσαλονίκη και τριών μαθητών στο 1ο Γυμνάσιο Μελισσίων έστρεψαν και πάλι τα φώτα στα σχολεία.  Αυτή η ταλάντωση του εκκρεμούς της κοινής γνώμης από τον κυνισμό στον συγκλονισμό είναι μία από τις πολλές αιτίες που οι βανδαλισμοί στα σχολεία

αποτελούν χρόνιο νόσημα χωρίς οριστική θεραπεία. Οι δολιοφθορές λιγοστεύουν σε οργανωμένες κοινωνίες. Δεν είμαστε μια τέτοια. Επιπλέον, γρήγορα μπουχτίζουμε, ξεφουσκώνουμε, αδιαφορούμε, λησμονούμε, όπως τάχιστα φουντώνουμε, αρπαζόμαστε, οργιζόμαστε, θρηνούμε. Η συχνότητα των αγριοτήτων και η απουσία ισχυρού σωφρονιστικού αποτελέσματος εγγράφουν στη συλλογική συνείδηση τον βανδαλισμό ως δεδομένη (αν και οχληρή) καθημερινότητα. Καμιά πολυδύναμη θεραπευτική, ωστόσο, δεν μπορεί να εφαρμοστεί με οφθαλμούς σφραγισμένους στην παρανομία.

Δεν ήταν ελαφρύτερες οι ζημιές σε άλλα σχολεία. Σε Θεσσαλονίκη και Μελίσσια, βέβαια, οι βάνδαλοι μαθητές, 14-19 και 13-14 ετών, φόβος και τρόμος των καθηγητών και των συμμαθητών, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα. Και ήρθε ξανά στο προσκήνιο με ορμή σαρωτική «η εκτεταμένη παρακμή στα σχολεία». Ομως τα σχολεία είναι το ακάλυπτο πρόσωπο της κοινωνίας. Και δεν είναι όλα τα γυμνάσια και τα λύκεια εκκολαπτήρια ατάκτων, όλα τα ΕΠΑΛ άντρα παραβατικών. Μαθητής των ΕΠΑΛ Τυρνάβου στα διαλείμματα επισκευάζει φθαρμένα θρανία. Η γενίκευση συσκοτίζει την αφθονία των διαβαθμίσεων της πραγματικότητας, τη συρρικνώνει στη μονολιθική προκλητική μονοχρωμία. Πυροδοτεί λαϊκά δικαστήρια ή πάλι παγιδεύει στο παραλυτικό αίσθημα ματαιοπονίας – «τίποτα δεν θα αλλάξει». Εντέλει, μειώνει την ικανότητα της κοινωνίας να διαχειριστεί την καυτή πατάτα.

Τα πυροσβεστικά μέτρα, που αποτρέπουν ακρότητες, δεν αρκούν. Η βαρβαρότητα υποχωρεί λίγο λίγο, με νηφάλιο λόγο, συνεχείς πράξεις, με τον μόχθο όλων. Αφού πρώτα νικηθούν η εθελοτυφλία, η αδιαφορία, η σιωπή, η καχυποψία.

https://www.kathimerini.gr/opinion/562112602/metaxy-orgis-kai-adiaforias/