Το δικαίωμα στη μαντίλα

Ομολογώ ότι αν δεν είχα διαβάσει ότι στο Βερολίνο έγινε προ ημερών συλλαλητήριο συμπαράστασης στις γυναίκες του Ιράν, θα το είχα ξεχάσει το θέμα. Θεωρούσα, όπως φαντάζομαι και πολλοί εξ ημών, πως το ξέσπασμα κατά του θεοκρατικού καθεστώτος είχε ήδη ξεθυμάνει. Η χώρα είχε επανέλθει στην κανονικότητα των αγιατολάδων και των ανελεύθερων θεσμών τους. Το Ιράν είναι μακριά. Είναι ένας άλλος κόσμος από τον δικό μας. Εξάλλου, ο επιθετικός προσδιορισμός «σιιτικός», που το συνοδεύει, για τους περισσότερους από εμάς δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Δεν χρειάζεται να σκάψεις πολύ βαθιά στο συλλογικό μας υποσυνείδητο για να εντοπίσεις τους λόγους που η εξέγερση των γυναικών του Ιράν –και όχι μόνον των γυναικών πλέον– μας απασχόλησε μόνο κατ’ ανάγκην. Στη χώρα μας η μαντίλα δεν αφορά

κανέναν παρά μόνον όσους και όσες σταδιοδρομούν ως φιλελεύθεροι περιορισμένης ευθύνης, αντιπρόσωποι των μητρικών εταιρειών που θεωρούν τη μαντίλα «δικαίωμα». Μαζί τους και οι αριστεροί δικαιωματιστές σε αναζήτηση προλεταριάτου. Σε αυτούς ας προσθέσουμε και τις μάζες των «αντιδυτικών», ακόμη και την Εκκλησία, η οποία υπερασπίζεται τον σεβασμό στα θρησκευτικά σύμβολα από όπου κι αν προέρχονται. Δεν είναι να απορεί κανείς, λοιπόν, που την εξέγερση κατά του θεοκρατικού καθεστώτος στο Ιράν την περνάμε με ελαφρύ πυρετό. Είμαστε επαρκώς εμβολιασμένοι.

Και αν η Ελλάδα είναι αυτή που είναι, τότε πώς μπορεί να εξηγήσει κανείς τη χλιαρή αντίδραση της υπόλοιπης Ευρώπης; Μπορούμε να αγνοήσουμε ότι η μαντίλα, το μπουργκίνι και τα λοιπά θρησκευτικά αξεσουάρ η Ευρώπη τα αντιμετωπίζει με τη γνωστή ενοχική της υποκρισία. Ως και σε αφίσες που διαφημίζουν το μέλλον της τα έχει μοστράρει, ώς και σε ντεφιλέ μόδας τα έχει καθαγιάσει. Και βέβαια, οι δόκτορες της αγαθής συνείδησης στρίβουν τα λόγια τους και στραμπουλάνε τη λογική μας, για να συνδυάσουν την «ελευθερία της μαντίλας» με την ανεξιθρησκία. Δεν έχω αντίρρηση πως το Ιράν είναι μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη που διαθέτει πυρηνικά και η αποσταθεροποίησή του θα μπορούσε να έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα. Αυτά ως προς τις γεωπολιτικές εκτιμήσεις. Ομως, υπάρχει και «η ηθική συνείδηση». Πού κρύβονται τώρα όλοι αυτοί που θριαμβολογούσαν για την Αραβική Ανοιξη; Επεσαν έξω, δεν έχω αντίρρηση, πλην όμως η ιδεολογική δειλία τους δεν τους επιτρέπει να το ομολογήσουν, οπότε σιωπούν.

Και βέβαια, υπάρχουν οι γυναίκες του Ιράν, τις οποίες όλοι μοιάζει να θέλουν να τις ξεχάσουν. Πού θα πάει; Θα κουραστούν και θα γυρίσουν σπίτια τους, ώστε να μπορούν οι φεμινίστριες, οι φιλελεύθεροι και τα αριστερά τους έκδοχα να συνεχίσουν τον αγώνα τους για το δικαίωμα στη μαντίλα.

https://www.kathimerini.gr/opinion/562111069/to-dikaioma-sti-mantila/